بیوگرافی هنرمند| کریم قربانی

[itszari.]

ساکن تهران شدم.​

کریم قربانی ادامه می دهد: سال ۱۳۶۲ ساکن تهران شدم. پیش از آن در انزلی تئاتر کار می‌کردم. به‌هرحال باکارهای نمایشی آشنایی داشتم. مثلا وقتی در انزلی بودم، آقای هنرمند تئاتری را به انزلی آورده بودند و من در این کار نقشی گرفتم. آقایان سعید آقاخانی، لولایی، عطاران و خیلی‌های دیگر هم که بعد از ساعت خوش به شهرهای دیگر می‌رفتند و تئاتر کار می‌کردند. با این عزیزان هم در تئاتر آزاد در استان گیلان همکاری داشتم.به‌دلیل این‌که با رادیو همکاری کنم مجبور به استقرار در تهران شدم. معتقدم آدم باید هدف‌گذاری کند.

 

[itszari.]

مهم نیست ۲۰یا ۶۰ساله باشی، بلکه باید هدفت را بدانی. کسانی که بخواهند می‌توانند بازیگر شوند به‌شرط این‌که مثل دیگر کارهایشان برای این موضوع هم هدف‌گذاری داشته باشند. مردم فکر می‌کنند بازیگری کار راحتی است. وقتی مرا می‌بینند، می‌گویند می‌شود من را هم به کاری معرفی کنی؟ می‌گویم مگر بازیگری بلدید؟ جواب می‌دهند مگر تو بلد بودی؟! چیزی از پیشینه این کار نمی‌دانند و فکر می‌کنند فقط باید بروی جلوی دوربین.

 

[itszari.]

نقش بدون لهجه نمی‌پذیرم.​

در خیابان هرکس من را می‌بیند می‌گوید عاشق لهجه‌ات هستیم؛ یکی نمی‌گوید عاشق خودت هستم! پیش مادر خدابیامرزم رفتم و پرسیدم جریان چیست که هرکس من را می‌بیند فقط می‌گوید عاشق لهجه‌ات هستم. مادرم گفت حق دارند. زمانی‌که به دنیا آمدی آن‌قدر وحشتناک بودی که من صورتت را نگاه نمی‌کردم به تو شیر می‌دادم (می‌خندد)! هرچند داشتن لهجه انتخاب‌هایم را محدود کرده است اما خودم هم به‌هیچ‌عنوان نقش بدون لهجه را نمی‌پذیرم. مثلا در سریال «دراکولا»، آقای مدیری گفت شما نقش پدر من را دارید. اگر می‌شود از لهجه‌تان کم کنید. قبول نکردم. برای جاانداختن این لهجه زحمت کشیدم و فیلمنامه‌های این‌چنینی را نمی‌پذیرم

 

[itszari.]

آدم هیچ‌وقت از زبان و لهجه مادری خسته نمی‌شود. عاشق لهجه‌ام هستم و صددرصد رویش تعصب دارم. همسرم را سال ۱۳۷۰ به علت تصادف از دست دادم. ایشان دخترخاله پدر بنده بودند اما در تهران بزرگ شدند. یادم هست روی لهجه من حساسیت داشت و من هم برای شوخی‌کردن، نقطه‌ضعفش را می‌دانستم. مثلا وقتی می‌رفتیم مانتو بخریم، با لهجه غلیظ قیمت را می‌پرسیدم. او حرص می‌خورد و می‌گفت دیگر با تو برای خرید نمی‌آیم (می‌خندد)!

 

[itszari.]

طول نقش‌ برایم اهمیت ندارد.​

کریم قربانی در ادامه می گوید: نقش مکمل فقط در فیلمنامه معنا دارد و برای شکل‌گیری قصه است اما وقتی در اثری هستی و اسمی داری، دیگر اصلی و فرعی ندارد. مثلا در فیلم تردید به کارگردانی واروژ کریم‌مسیحی و با بازی ترانه علیدوستی و بهرام رادان بازی کردم که نقش نوکر خانه را داشتم. این نقش هم اسم دارد و هم برای پاگیری قصه حضورش لازم است پس اهمیت دارد. پیش‌آمده در سریالی یک سکانس بازی کردم ولی در همان سکانس هم حضورم در یاد مخاطبان مانده است و دیده شدم.

 

[itszari.]

باید قدرت بازیگری‌ات به رخ کشیده شود. در فیلم آخرین مجرد که از تلویزیون هم پخش‌شده،نقش یک سبزی‌فروش را داشتم که فقط چند پلان بود اما خیلی‌ها هنوز در خیابان با من از این فیلم می‌گویند. انگار یادشان نیست نقش من کوتاه بوده است. این خاصیت کار ماست. اصلا نمی‌ترسم که مرا برای بازی در یک سکانس دعوت کنند. هیچ‌وقت کاری را به‌این‌علت رد نمی‌کنم، اگر رد کنم، یعنی در کارم توانمند نیستم.

 

[itszari.]

جلب توجه مردم برایم مهم است.​

وقتی وارد بازیگری در تلویزیون شدم. حسی به من می‌گفت موفق می‌شوم و پشت سر هم‌بازی خواهم کرد. به‌ دلیل این‌که به لهجه خودم ایمان داشتم و می‌دانستم مردم از شنیدن این لهجه لذت می‌برند. هیچ‌وقت تلاش نکردم لهجه‌ام را عوض کنم. به خاطر شیرینی لهجه‌ام، مردم مرا قبول می‌کنند. اگر در اثری تراژیک هم حضور داشتم، باز نقشم شیرین بوده و لبخندی به لب مخاطبان آورده است. بچه که بودم توانایی خنداندن آدم‌ها را هم داشتم اما هیچ‌وقت با خودم فکر نکردم در این حوزه توانا هستم و می‌توانم بازیگر شوم. خیلی‌ها خودشان خیال می‌کنند بازیگری بلدند.

 

[itszari.]

درصورتی‌که من وقتی کارگردان اولین اثر تصویری‌ام، کارم را پذیرفت تازه احساس کردم این توانایی را دارم. آنچه در بازیگری برای من جالب بود، جلب‌توجه مردم است. اگر یک روز از خانه بیرون بیایم و کسی به من محل نگذارد از خودم شاکی می‌شوم. می‌گویم چه‌کاری کردم که کسی به من توجه نکرد؟ مرا زیر ماسک هم می‌شناسند و این خیلی لذت دارد. ستاره سینما هم از خدایش است کسی بخواهد با او عکس بگیرد. هرکس می‌گوید دوست ندارم، دروغ می‌گوید! ما این کار را برای مردم انجام می‌دهیم، پس اگر کسی بگوید از توجه مردم کلافه شدم، دروغ می‌گوید. اگر واقعا کلافه شده این کار را ادامه ندهد.

 

[itszari.]

خودت باش!​

آقای محمدرضا هنرمند جزو کارگردانی است که اصلا دوست ندارد، برایش بازی کنی. می‌خواهد خودت باشی. من قرار بود شش جلسه در سریال آشپزباشی برای ایشان بازی کنم ولی تبدیل ۲۴ جلسه شد. چون می‌دانم که باید خودم باشم تا مورد توجه قرار گیرم.
کارهای اضافی می‌شود بازی و همین مخاطب را دور می‌کند. پیش می‌آید من هم در حین کار وارد فاز بازی شوم ولی با هدایت کارگردانان خوب، دوباره به خودم برمی‌گردم و حرکات اضافی را حذف می‌کنم. کارگردانانی هستند که به اصطلاح بازی‌کردن بازیگر را دوست دارند. من آنها را می‌شناسم و برای همین اگر پیشنهاد دهند، نمی‌پذیرم.

 

[itszari.]

نقش غیر کمدی ممنوع!​

برای بازی در سریال مختارنامه نرفتم. به این دلیل ‌که به نظرم پشت‌صحنه آثار تاریخی پر از غم است. پشت‌صحنه کارهایی که من بازی می‌کنم چون کمدی هستند، فضای شادی دارد.
دوست ندارم آثار غمگین بازی کنم. به همین‌ دلیل خیلی از نقش‌ها را از دست می‌دهم. نقش‌هایی که ممکن است گل کنند و حتی توانایی من را بیشتر به رخ بکشند ولی تمایلی به آنها ندارم.
البته در سریال رویای گنجشک‌ها به کارگردانی آقای راما قویدل بازی کردم و با این‌که نقشم کمدی بود، یک سکانس بسیار غمگین داشتم. در قصه، منزلی را از من و بچه‌های بی‌سرپرست می‌گیرند.
روز خداحافظی از بچه‌ها در ون، جوری بازی کردم که همه عوامل پشت‌صحنه به گریه افتادند و آن‌قدر حال‌شان بد شد که آن روز کار را تعطیل کردیم. خودم هم تا یک ماه بعد حالم بد بود. برای درست بازی کردن این سکانس یک ماه تمرین کردم تا در لحظه ایفایش، خودم باشم و حقیقی گریه کنم. می‌دانم که توانایی ایفای این نقش‌ها و چنین لحظاتی را دارم ولی در دلم با خدا عهد کردم که هیچ‌وقت مردم را نگریانم.