در حال تایپ [ هیپنوگوجیا ] اثر «فاطمه.ع کاربر انجمن رمان بوک»

[*Ballerina*]

نام رمان: هیپنوگوجیا
نویسنده: فاطمه.ع
ژانر: فانتزی، معمایی، علمی تخیلی
عضو گپ نظارت (۱۰) S.O.W
خلاصه:
در دنیای ما، هر داستانی که به پایان می‌رسد، در واقع آغاز یک سفر جدید است. اما چه می‌شود اگر این سفر نه تنها به دنیای دیگری، بلکه به عمق تاریکی‌های درون خودمان برود؟ آیا می‌توانیم از سایه‌های خود فرار کنیم یا سرنوشت ما از پیش نوشته شده‌است؟

 

[;FOROUGH]

"باسمه تعالی"

نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن رمان خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود، قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید.
قوانین تایپ رمان

و برای پرسش سوالات و رفع اشکالات خود در رابطه با رمان، به لینک زیر مراجعه کنید.
پرسش و پاسخ تایپ رمان

قبل از ارسال پارت تاپیک آموزشی درست نویسی را با دقت مطالعه کنید.
درست نویسی- مطالعه این آموزشات اجباری است.
مدیران در صورتی که متوجه اشکالات شما در درست نویسی شوند برای شما ناظر تعیین می‌کنند.

شما می‌توانید با ارسال دو پارت ابتدایی اثر تاپیک نقد کاربران را ایجاد کنید.
پس از ارسال پست اول، از کاربران بخواهید تا نظرات خود را در قالب نقد درباره هر جز از رمان بازگو کنند.
«درخواست نقد توسط کاربران»

دوستان عزیز برای سفارش جلد رمان خود بعد ۱۵ پست در تاپیک زیر درخواست دهید.
درخواست جلد

چنان‌چه قصد دارید اثرتان را با تیزر تبلیغ کنید، درخواست تهیه کلیپ توسط تیم تدوین دهید.
«درخواست تیزر»

پس از 30 پارت در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید.
درخواست نقد شورا

می‌توانید پس از ویرایش اثر خود با توجه به نقد، به تاپیک زیر مراجعه کنید و بعد از خواندن شرایط و با داشتن شرایط، درخواست تگ دهید.
درخواست تگ

و پس پایان یافتن رمان، در تاپیک زیر با توجه به قوانین اعلام نمایید. حتماً تمامی پارت‌ها باید تایید ناظر را دارا باشند.
اعلام پایان رمان

با تشکر از همراهی شما
|کادر مدیریت بخش کتاب|​

 

[*Ballerina*]

مقدمه:
در سکوت سرد زمستان، سایه‌ای از سرنوشت بر دختری سنگینی می‌کند. قصه‌ای از رنج، در زمینی خیالی که روزی پناهگاه بوده و اکنون زندان است. پیشگویی‌ای تاریک، دوقلوهایی در جدال، سرنوشتی گره خورده به نابودی، سفری به درون، به اعماق ترس‌ها، در جستجوی نور، رازها در انتظارند، همچون نقابی بر چهره‌ی حقیقت.​

 

[*Ballerina*]

بخش اول
فصل اول: خشم و سکوت
سرمای زمستان، سوز به دستانش می‌آورد و در تمام استخوان‌هایش را به درد می‌آورد قدم زنان در دنیای شیرین کودکانه خود به سر می‌برد که صدایی از پشت سر او را صدا زد:
- محنا، بیا داخل سرما می‌خوری.
صدایش دستوری، سرد بدون ذره‌ای احساسات بود، به سمت مردی که صدایش زده‌بود؛ برگشت، سالخورده و چهره عبوس و پیری داشت و همان طور زیرلب آواز کودکانه باران را می‌خواند با لی‌لی کنان به طرف مرد قدم گذاشت:
- باز باران با ترانه با گوهر‌های فراوان...
مرد از شدت رفتارهای این دختر بچه از کوره در رفت و با فریاد گفت:
- زود باش،‌ این‌قدر لفتش نده!
دخترک با بغضی که درونش بود و چشمانی اشک آلود بی‌خیال بازی کردن شد و با گام‌های بلندتری خودش را به سمت‌ مرد رساند،‌ هنگامی که به مرد رسید، مرد دستش را محکم گرفت و با قدم‌های تند تر به سمت در سفیدی که در رو به رویشان بود حرکت کردن وارد حیاط خانه که شدند، دستش را کشید و به سمت درب سالن کوچک آبی او را هل داد دخترک از شدت درد دستش، با دست دیگرش آرام دستش را ماساژ می‌داد و بدون هیچ صدایی گریه می‌کرد. گفت:
- دیگه تو کوچه نمیریا، مفهومه!؟
دختر با اشکی که از گوشه چشمانش می‌آمد و با حرص پاک کرد و با نفرت به مرد خیره شد.
گفت:
- آقا اصغر من عروسک تو نیستم.
بعد چند قدم جلو آمد و با صدای لرزان ادامه داد:
- که هر جور بخوای باهام رفتار کنی، خدمتکارتم نیستم؛ امانتم دست‌تون، اینجوری می‌خواستین از امانت گلرخ بانو محافظت کنید، معشوق‌تون؟
همین که به رو‌به‌روی اصغر رسید، سیلی محکمی از او خورد که لب دخترک پاره شد و خون جاری شده روی روسری سفیدش نقش بست.
صدای هینی از پشت سرش آمد، زن زیبا با چشم و ابروی مشکی جلوی در ایستاده‌بود. بعد از آن سکوت بود. چند لحظه‌ای دختر همان جا مکث کرد و بدون هیچ سخنی به سمت در رفت و تنه‌ای به آن زن زد و رد شد.
زن که لبش را می‌جویید گفت:
- اصغر، عزیزم چرا؟
اصغر با نگاهی تحقیر آمیز به زن کرد و گفت:
- یه مشت مفت خور دور خودم جمع کردم.
بعد از آن به سمت در برگشت و در را باز کرد حرف بعدیش قلب زن شکست:
- هی پول در بیارم خرج اینا کنم، بی‌مصرف‌ها!
و از حیاط خانه خارج شد.
زن به داخل خانه قدم گذاشت، خانه‌ای قدیمی بود، دیوارهای ترک خورده‌بود و رنگ زردی روی دیوار باقی مانده‌بود. بوی نم تمام خانه را برداشته‌بود، صدای چکه کردن آب درون تشت قرمزی که وسط حال بود، می‌آمد. زن با دیدن تشت تقریبا پر با صدای بلند و رسا گفت:
- اینقدر فین‌فین نکن، بیا کمک تشت رو باید خالی کنیم خونه الان آب می‌گیره.
چند لحظه بعد قامت محنا در روبه‌رویش ظاهر شد و بدون هیچ حرفی خم شد و زن با دیدن این حرکت خم شد و با کمک هم تشت را بلند کردن و به سمت حیاط بردن و تشت را خالی کردن.
- باز چی‌کار کردی که این‌طوری بود؟
محنا با صدایی خش‌دار که نشان از گریه بود گفت:
- کاری نکردم، فقط ازش خواستم برم بابام‌ رو ببینم.
زن تشت خالی را به سمت‌ جایی که چکه می‌کرد برد.
- اصغر از بابات متنفره.
و به سمت محنا برگشت و با لحنی به ظاهر مهربان گفت:
- عزیزم بابات الان زندانه و برای... .
قبل از آنکه جمله‌اش را تمام، محنا وسط حرفش پرید.
- اونوقت تقصیر کیه؟
زن که کلافه شده‌بود از سؤالش اخمی میان چشمانش پدیدار شد:
- تقصیر خودشه!
به سمت آشپزخانه رفت.
- باید اعدام میشد. هر چی بدبختیه که داریم سر اون باباته!

 

[*Ballerina*]

با این حرف، محنا نوری که در قلبش وجود داشت؛ خاموش شد. نمی‌دانست حرف‌های زن چقدر واقعی بود.
به آرامی به سمت آشپزخانه‌ی قدیمی قدم برداشت و در افکارش غرق شده‌بود.
- ببین، من برای خودت دارم میگم، فکر کن زمانی مامانت مرد، باباتم مرده.
زن در حالی داشت پیش‌بند آشپزخانه را می‌پوشید، لبخندی دروغین و با لحنی که همه‌اش تظاهر بود گفت:
- عزیزم، منو مامانت دوازده سال باهم رفیق بودیم، حتی مامانت هم به اجبار زن نصرت شد.
در یخچال را باز کرد، گوجه و هویج را بیرون آورد.
_ اون سال‌ها... .
محنا که دوست نداشت خاطرات گذشته‌ای که معلوم نیست دروغ باشد یا راست، بشنود؛ وسط حرفش پرید:
- کلثوم خانوم من دوست ندارم در مورد گذشته حرفی بشنوم.
به سمت سینک ظرفشویی رفت که با دیدن چند تیکه ظرف ظهر، آستینش را بالا زد و آرام‌تر از قبل گفت:
-اونم پشت سر مامان خدا بیامرزم و بابام.
زنی که نامش کلثوم بود سکوت کرد و دیگر چیزی نگفت، مشغول درست کردن غذا شد.
ساعاتی گذشت که صدای کوبیده شدن در به گوش می‌رسید.
- اصغر کلیدش یادش رفته؟
محنا شانه‌ای بالا انداخت و دستش را از دستکش پلاستیکی آشپزخانه در‌آورد و چادر که روی صندلی بود را برداشت و سرش کرد.
- اومدم.
هوا تقریبا تاریک شده‌بود. محنا به پشت در که رسید، احساسی عجیب وجودش را فرا گرفت. احساسی‌ که خوش‌آیند به نظر می‌آمد ولی چیزی در مورد آن احساس اشتباه بود. در را باز کرد.
پشت در تنها چیزی که توجه محنا را جلب می‌کرد، چشمان سبز و درشت یه دختر تقریبا همسن و سال خودش شاید چند سالی بزرگ‌تر بود. چشمانش سبز، اما درون چشمانش حاله‌ای از رنگ قرمز و مشکی دیده میشد.
- سلام ببخشید این وقت شب مزاحم شدم.
محنا به آرامی سر وضع دختر را نگاه کرد، تیپ او چنان به این محله‌ای که می‌نشستند نمی‌خورد.
- واقعیتش اینکه من اینجا غریبم و از شهرستان اومدم می‌خواستم برم خونه عمو یاسرم که... .
محنا از لحن حرف زدنش چیزی متوجه نمی‌شد، نه احساسات واقعی و نه می‌توانست به این چشم‌ها اعتماد کند.
- من آدرسش رو گم کردم و تلفن همراه هم ندارم،‌ میشه ازتون تلفن بگیرم؟
گوشی از داخل‌جیبش در اورد.
- خاموش شده.... لطفا!
- کیه؟
کلثوم با پیش‌بند جلو در سالن ایستاده‌بود. محنا سرش را به طرفش چرخاند:
- یه غریبه که...
هنوز حرفش تمام نشده بود که کلثوم وسط حرفش پرید و گفت:
- حتما گداعه در و ببند و بیا داخل .
محنا از رفتار های کلثوم حرصش گرفته‌بود.
- داشتم حرف می‌زدم کلثوم جان، میگم غریبه‌اس آدرس گم کرده می‌خواد تلفن بزنه جایی.
کلثوم با بی‌خیالی به سمت داخل خانه رفت و گفت:
- میرم گوشیم رو بیارم.
محنا از اینکه کلثوم ذره‌ای شعور نداشت که غریبه را به داخل دعوت کند. چشمانش را بست سرش را به سمت‌ غریبه برگرداند و با لبخندی گفت:
- بفرمایید داخل حتما باید خسته باشید. یکم دیگه شام آماده میشه!
غریبه که نامش لایلا بود، هم‌چنان رفتار‌های محنا را زیر نظر داشت. او بسیار شبیه کسی بود که سال‌های زیادی همدیگر را رها کرده بودن. مهربان و ساده و از این‌که شبیه او بود ناخودآگاه در دلش نفرتی نسبت به آن ایجاد شد.
به آرامی درون حیاط قدم گذاشت، خانه قدیمی بود حوضی خشک وسط حیاط بود. کمی آن طرف‌تر چند گلدان شکسته به چشم می‌خورد.
دوچرخه پنچر شده گوشه‌ای از حیاط افتاده‌بود، گویی که سال‌هاست از آن استفاده نشده‌بود.
همان طور که به اطراف نگاه می‌کرد در دلش خوشحال بود که قربانی‌اش چیزی به اسم خوشبختی را نمی‌داند، لبخندی زد و به محنا نگاه کرد و گفت:
- آره یکم خسته‌ام، اما مزاحم نمیشم؛ فقط یه تلفن بزنم بعدش میرم.‌
لبخند دروغینی که هزاران معنا در آن نهفته‌بود و محنا از هیچ کدام از آن ها اطلاعی نداشت؛ با دیدن لبخندش به اجبار لبخندی مسخره‌ای روی لبش نشست و گفت:
- هر جور راحتی!
- بیا این گوشی و بگیر و تماست رو بگیر و برو!
کلثوم جلوی در ورودی به هال ظاهر شده بود و گوشی را مقابل لایلا گرفته بود. حرفش را با لحن بدی که هیچ، شباهتی به لحن محبت آمیز نداشت؛ زده بود. درست شبیه خودش بود. او به هر کسی اعتماد نمی‌کرد، همیشه محتاط بود.
- ممنون.
گوشی را گرفت و تظاهر به گرفتن شماره‌ای کرد. بعد از گذشت چند مکث طولانی مکالمه دروغین‌اش را آغاز کرد.
- سلام عمو خوبین منم لیلا، راستش آدرس‌تون رو گم کردم.
-....
-درسته، آره بعد از میدون می‌پیچم میام تو کوچه.
-...
-خب؟
-....
- باشه حالا تا نیم‌ساعت دیگه اونجام.
-...
-خدافظ عمو جان.
بعد از این مکالمه گوشی را به کلثوم برگرداند و از خانه بیرون رفت.
- از این به بعد هر غریبه‌ای بود نمی‌ذاری بیاد داخل.
لحن هشداری و تهدیدوار کلثوم جرقه‌ای بود برای اینکه اصغر را مطلع کند و حسابی او را بزند.
همیشه آدم‌هایی هستند که از مهربانی دیگران حسادت می‌کنند و آن حسادت را پرورش می‌دهند تا چیزی به نفرت درونشان نسبت به دیگران به وجود آید.
- باشه.

 

[*Ballerina*]

به آرامی وارد خانه شد، چادر گل‌گلی با حرص از سرش بیرون آورد و آن را مچاله کرد و گوشه‌ای انداخت.
تمام ذهنش به آن دختر مشغول بود، می‌دانست یه چیزی در مورد آن دختر درست نیست، روی زمین نشسته‌بود به نقطه‌ای خیره شده بود. کلثوم برای خودش چایی ریخته‌بود و با بیسکویتی که آن را می‌خورد؛ نگاهش به او افتاد با تأسف گفت:
- تو خیلی زود گول می‌خوری!
جرعه‌ای دیگر از چایی‌اش را خورد و به ادامه حرفش گفت:
- اونم از خدا بیامرز مادرت به ارث بردی. همین اخلاقش بود که بابات اغفالش کرد.
هنوز غرق در افکارش بود که حتی حرف‌های کلثوم را نمی‌فهمید که یک‌باره به خودش آمد و به او نگاه کرد:
- چی؟
آهی کشید و از جایش بلند شد، زیرلب غرید:
- اصغر اومد خبرم کن.
سری تکان داد و او هم دوباره به نقطه‌ای خیره شد تا افکارش را از سر بگیرد.
ساعاتی گذشت که با صدای بسته شدن در هال به خودش آمد، اصغر بود. سریع از جایش بلند شد و سلامی داد.
اصغر به جای جواب دادن به او سری تکان داد و گفت:
- شام بیار که گشنمه.
بدون لحظه‌ای معطلی به سمت آشپزخانه رفت و سفره را برداشت و آن را جلوی اصغر انداخت. بدون آن که نیم‌نگاهی به بیاندازد دوباره به آشپزخانه برگشت.
- کلثوم ؟
اصغر با صدای بلند این را گفت که پس از چند لحظه‌ای کلثوم به همراه محنا که بشقابی املت و در دست دیگرش نان بود و سبزی بود برگشت.
- جانم؟
وقتی محنا تمام وسایل‌ها را گذاشت که به آشپزخانه برگشت تا آب را هم بیاورد صدای اصغر را شنید:
- فردا شب مهمون داریم، به دختره بگو تا خودشو آماده کنه که فردا خوب به نظر برسه.
لقمه‌ای گرفت و آن را در دهانش گذاشت و با دهان پر گفت:
- فردا با پولای پس اندازی که داریم برو یه چند تا میوه و اینا بخر .
کلثوم که هنوز متوجه نشده بود.
- مگه فردا چه خبره؟
لقمه را قورت داد و لقمه دیگری گرفت. محنا هم از آشپزخانه برگشته بود.
- فردا شب علی اینا میان خواستگاری این بچه.
از اینکه کلمه‌ " این " به کار برده بود عصبی شد و دستانش مشت شد اما چیزی نگفت.
- خدا شانس بده.
لقمه دیگری را در دهانش گذاشت و دوباره با دهان پر رو به محنا انداخت و بی‌خیال گفت:
- فردا تو میری به آدرسی که میگم، یه لباس قرض میگیری برای مراسم فردا.
کلثوم اخمی کرد و گفت:
- علی همونی که براش کار می‌کنی دیگه؟
به کلثوم نگاه کرد. سری تکان داد و گفت:
- آره، داییش سجاد زن داره، میخواد زن سوم بگیره.
نیم‌نگاهی به محنا انداخت، دستانش دور لیوان شیشه‌ای مشت شده بود؛ امکان داشت هر لحظه لیوان در دستش بشکند. اما چیزی نگفت.
با همان دهان نمیه پرش ادامه داد:
- پسر می‌خواد.
لقمه‌اش که تمام شد، پارچ و لیوان را از دست محنا گرفت و برای خودش آب ریخت.
- زن اولش سه تا دختر براش اورده و زن دومش دو تا دختر ، دختر دومی هفته پیش به دنیا اومده.
جوراب‌های سیاه و کثیفش را در آورد و به محنا داد.
- امروز گفت، داییش یه زن میخواد که پسر براش بیاره، منم گفتم ما یه دختر مجرد داریم.
اخمی میان ابروانش گره خورد و خواست حرفی بزند اما حرفش را نزد.
اصغر نیم نگاهی به محنا کرد و گفت:
- نظر تو چیه؟
فکری میان ذهنش رسید و با صبوری گفت:
- یه شرط داره آقا اصغر!
ابروانش بالا پرید و کمی حرف او را سبک و سنگین کرد و گفت:
- من باج نمیدم بچه، فردا بله رو میگی مفهومه؟!
جوراب‌ها را به دست کلثوم داد و گفت:
- یه شرطه، من وگرنه تن به این ازدواج نمیدم.
بعد از آن شروع به جمع کردن سفره کرد. کلثوم با اخم نگاهی به او کرد و گفت:
- این چه رفتاریه محنا باید ممنون ما باشی، غذا بهت می‌دیم، لباس برات تهیه کردیم بعدم شرط می‌ذاری؟
محنا حرفی نزد به آشپزخانه رفت که با حرص کلثوم به دنبالش رفت، قبل از اینکه کلثوم حرف دیگری بزند اصغر با صدای بلند گفت:
- شرطت چیه؟
لبخندی از سر رضایت به لب‌های محنا نشست. از سه سالگی تا الان که بیست و سه سالش بود در این خانه زندگی می‌کرد.
به آرامی ظرف‌ها رو شست و به هال برگشت و روبهروی اصغر نشست و گفت:
-‌ ‌شرطم اینکه رضایت بدی بابام بیاد بیرون.
-‌ ‌‌‌امکان نداره!
این حرف را کلثوم که پشت سر محنا ایستاده‌بود؛ زد، هنوز جوراب‌های اصغر را در دست داشت.
اصغر کمی مکث کرد و گفت:
- باشه ولی ...
قبل از اینکه اصغر بتواند حرفش را تکمیل کند، محنا گفت:
-آقا اصغر ولی و اما و اگر و شاید نداریم، شما میری فردا صبح رضایت میدی و منم میرم دنبال لباس و اینا، می‌خوام بابام تو عروسیم یا عقدم کنارم باشه.
دیگر حرفی زده نشد. خوب می‌دانست کار اصغر پیشش گیر بود وگرنه محال بود رضایت دهد، پدرش و او رقیب عشقی بودند، البته که گلرخ بانو او را دوست داشت به خاطر پدرش مجبور به ازدواج با نصرت شده بود. البته اینطور اصغر فکر می‌کرد نبود همه می‌دانستند آن دو رومئو و ژولیت بودند.

 

[*Ballerina*]

فردای آن روز، اصغر علیرغم میلش به شرط محنا عمل کرد؛ رفت کلانتری تا رضایت دهد که نصرت بیرون بیاید، پس از امضا کردن فرم‌هایی که سرباز جلویش گذاشته بود. از کلانتری خارج،‌ در حالی به زمین چشم دوخته بود، به سمت ایستگاه شهر رفت که با اولین اتوبوس شهری به سر کارش برگردد که با برخورد جسمی، سرش را بلند کرد؛ دختری با چشمانی عجیب دید، درخشش چشمانش عجیب بود، حاله نحسی در چشمانش داشت.
- ببخشید من سرم تو گوشی بود.
اصغر سری تکان داد و از کنار دختر گذشت، چیزی درون ذهنش میگفت این دختر عادی نیست و بسیار خطرناک است؛ اما به او ارتباطی نداشت.
هر چند که نمی‌دانست در روزهای آینده این دختر تمام نقشه‌هایش را خراب می‌کند.
***
رو‌به‌روی خانه ویلایی قرار گرفته بود، باورش برایش سخت بود که از این خانه‌ها هم‌ در ایران وجود دارد. خانه سر‌تا‌سر در بزرگ قرمز رنگ با گل‌های مشکی تو خالی که از درونش حیاط خانه پیدا بود، قرار داشت.
کنارش در کوچک ورودی قرار داشت که از همان در بود؛ باغ بزرگی بود که از آن جا ساختمان معلوم نبود. یک جاده‌ای بود که پیچ داشت، دو طرف آن درختان بلند زیبایی احاطه کرده بود، انگار که تونلی درست کرده بودند و فضای آن را تاریک‌تر می‌کرد.
زنگ در خانه را زد، فورا نگهبانی جلوی در ظاهر شد، جوانی خوش بر رو بود شاید اواخر دهه سی ساله زندگی‌اش بود. لباسی که بر تن داشت، آبی کمی رنگی بود انگار لباس کارش بود. روی جیب لباسش یه کادر مشکی رنگ وجود داشت که نام، «ایمان ملک زاده» خودنمایی می‌کرد، چیزی که توجه محنا را به خودش جلب کرد بی‌سیمی بود که روی شانه نگهبان وصل بود.
نگهبان گفت:
- سلام، بفرمایید؟
کلمات را دقیقا عین چیزی که قبل از آمدنش اصغر به او گفته بود و در تاکسی آن را بار‌ها و بار‌ها مرور کرده بود، تکرار کرد.
- سلام،‌ من از طرف آقای نجاتی اومدم. وقت قبلی با خانوم نیازی داشتم.
نگهبان بلافاصله در را باز کرد، نگاهش را به سمت‌ محنا داد و بی‌سیمش را روشن کرد.
- یه مهمون اومده با خانم نیازی کار داره.
با خش خش بی‌سیم‌ صدایی زخمت و مردانه‌ای از درونش گفت:
- تایید شد، الان ماشین می‌فرستم.
نگهبان از جلوی در کنار رفت تا محنا کامل وارد خانه شود.
کنار در ورودی یک اتاق دوازده متری وجود داشت و بالای آن نوشته بود، «نگهبانی»؛ اتاق یک پنجره که پرده‌های آن کشیده بود.
به جز این اتاق ساختمانی دیگر با چشم قابل مشاهده نبود. عجیب بود این درختان در اوج زمستان هنوز سبز بودند. هر چه بود درخت کاج یا سرو نبودند؛ زیرا برگ پهن‌تری به نسبت داشتند. درختان حتی ثمر داده بودند، چیزی بنفش رنگ،
تصمیم گرفت تا آمدن ماشین، از نگهبان بپرسد.
- این درخت چیه؟
- درخت یاس هلندی، تو بهار شکوفه هاش سفیده ولی اوایل زمستون میوه میده.
با دست به چیزهای بنفشی که از درخت آویزان بود، اشاره کرد و گفت:
- اینا میوه‌هاشه.
زیبا و باورنکردنی بود، البته برای محنا این‌طور بود. چون از نزدیک این‌چیزها را ندیده بود.
طولی نکشید که ماشین دویست و شش مشکی رنگی از میان جاده پدیدار شد. جلوی پایش ایستاد. نگهبان برایش در عقب را باز کرد، محنا کوله کهنه خاکستری رنگی که روی دوشش بود را از روی شانه هایش برداشت تا راحت‌تر درون ماشین بنشید.
سوار ماشین که شد، نگهبان در را برایش بست.
- سلام زیبا.
نگاهش به مردی که راننده بود جلب شد، پسری جوان‌تر از نگهبان شاید در اواخر دهه بیست زندگی‌اش بود.
محنا لبخند خجالتی کشید و زیر لب گفت سلامی بر زبان آورد.
مرد لبخندی زد به آرامی ماشین را به حرکت آورد. با حرکت دستش فرمان ماشین را چرخاند‌. ماشین دوری بر محوطه جلوی در زد و وارد جاده شد.
-ببخشید که معطل شدین... سردتونه؟
او را دیده بود که حتی دست‌هایش را نامحسوس بهم می‌کشد. اما دروغ گفت:
- نه، سردم نیست. خوبم‌.
لباس محنا برای این زمستان مناسب نبود خودش هم‌می‌دانست شاید برای پاییز بهترین لباس باشد اما برای زمستان چندان مناسب نبود، یک پالتو سفید با پارچه کشمیر به تن داشت شاید این تنها مانتو خوبی در کمدش به چشم می‌خورد.
گرچه پالتویش برای هوای تقریبا خنک جواب می‌داد، اما این هوا به شدت سرد‌تر از آن بود که لباسش گرمش کند.
راننده از داخل آینه نگاهی به او انداخت. می‌دانست او سردش است، بخاری را زیادتر کرد.
- خوب نیست وقتی سردته بگی سردم نیست.
لبخند خجالتی زد.
- نمی‌خواستم باعث زحمت‌تون بشم.
هر چند خودش می‌دانست حرفش دروغ است و به ناراحت بودن موقعیت‌اش، عادت کرده بود.
از میان درختان یاس هندی گذشتن کم‌کم جاده روشن‌تر می‌شد جای درختان یاس هلندی درختان برهنه به چشم می‌خورد. سرتاسر جاده درخت بود.

 

[*Ballerina*]

کم‌کم نمای کامپوزیتی ساختمان به چشم می‌خورد هر چه جلو‌تر می‌رفتند، باغ جزئیات بیشتری به خود می‌دید.
از دور پارکینگی که چهار ماشین در آن بود به چشم می‌خورد ماشین ها کم و بیش خارجی بودند که محنا حتی اسمشان هم نمی‌دانست، به حالت مورب پارک کرده بودند، کمی آن‌طرف‌تر رو به روی ساختمان یک فضای سبز پهناوری به چشم می‌خورد که فضایی برای نشستن بود، کنار فضای سبز یک منطقه سیمانی بود که آلاچیقی وسط آن بود. کنار آلاچیق به فاصله پنچ شش متر مربع یک طاقچه‌ای قرمز رنگی نمایان بود، که یک سمت آن شیر آبی به چشم می‌خورد. رو به روی آلاچیق، یک تاب دونفره‌ای به چشم می‌خورد. با ایستادن ماشین محنا چشم از اطراف برگرداند.
فورا راننده پیاده شد. در را برایش باز کرد. محنا پیاده شد، کیفش را روی دوشش قرار داد و زیر لب تشکری کرد.
راننده در ماشین را بست و گفت:
- دنبالم بیاین‌ که مادرم‌ منتظرتونه.
به سمت ساختمانی که نمای زیبایی جلوه داده بود و ترکیب نمایش از رنگ مشکی و قرمز خودنمایی می‌کرد.
از پله های سنگی بالا رفتند تا به ورودی درب ساختمان بزرگ رسیدند، دهانش از حیرت و زیبایی این ساختمان باز مانده بود. کیفش را محکم گرفت. نتوانست جلوی زبانش را بگیرد.
- شگفت انگیزه.
راننده نگاهی به او که کنارش هم‌قدم شده بود کرد و چیزی نگفت.
ساختمان یک در ورودی داشت که زنی جوانی رو به روی در منتظر بود. زن لباس‌های شیکی به تن داشت؛ یک تونیک قرمز که تقریبا زانوهایش را پوشانده بود، یک کفش پاشنه بلند قرمز هم به پا داشت.
- خوش اومدی عزیزم.
لب‌هایش به آرامی با زبانش تر کرد و زیر لب تشکری کرد و جلوتر از پسر به داخل رفت. زن نگاهی به پسرش انداخت و با جدیت گفت:
- لطفا داخل نیا.
پسر سری تکان داد و با سرعت از پله‌ها پایین رفت.
- پسرم میلاد بود.
محنا که نمی‌دانست چه بگوید، سری تکان داد و همراه زن پایش را به داخل گذاشت. داخل خانه شبیه به قصر بود. وسط سالن یک پله سنگی، تقریبا زیر آن پله یک سالن بزرگ و چیدمان سلطنتی بود.
هر دو وارد خانه شدند و به سمت مبل‌های سلطنتی رفتند و روی یکی از مبل‌ها نشستند. محنا درست رو‌به‌روی او بود. دستش را محکم مشت کرده بود. استرس داشت. زن ذره‌ای متوجه استرسش‌ نبود، با لبخند گفت:
- خب، از خودت بگو برام.
چرا باید از خودش برای او بگوید، مگر اصغر به او نگفته بود او برای لباس امشبش آمده بود تا قرض بگیرد. متعجب بود از رفتار زن، شاید هم‌ او اشتباه آمده بود.
- ببخشید؟!
زن خنده آرامی کرد و پایش را روی هم انداخت.
- عزیزم من نیلوفرم، تا جایی که می‌دونم آقای نجاتی دایی همسر بنده هستند‌.
محنا از اولش اصغر نپرسیده بود که نجاتی چه کسی است؟ و چرا باید از طرف او باید به دیدنش نیلوفر برود؟! عزمش را به کار برد سعی کرد کمی همرنگ این جماعت بشود.
- بله درسته، نمی‌دونستم.
زنی به همراه سینی که حاوی دو فنجان و فلاسکی بود، به طرفشان آمد.
سینی را روی میز گذاشت و رو به نیلوفر گفت:
- امری با من ندارین خانم؟
نیلوفر لبخندی مهربانانه زد و گفت:
- نه عزیزم می‌تونی به کارت برسی.
سپس رویش را به طرف محنا برگرداند. موهای‌ شرابی‌اش را پشت گوشش فرستاد و ادامه داد:
- دخترم اسمت رو بگو؟!
محنا با دستپاچگی، لبخندی زد نمی‌دانست در این شرایط چه حرفی بزند چه رفتاری از خودش نشان دهد.‌
- محنا.
نیلوفر لبخندی به رویش زد و گفت:
- اسمت خیلی قشنگه!
دست برد فلاسک استیلی که درون سینی نقره بود را برداشت و محتویات شیری رنگی را درون فنجان‌ها ریخت. که بخاری از آن بیرون می‌آمد، ادامه داد:
- اسمت به چهره‌ات میاد.
تشکری کرد و که دوباره نيلوفر شروع به حرف زدن کرد.
-خب محنا جون، چند سالته؟!
دستش را به سمت‌ شال مشکی که روی سرش بود برد و آن را کمی جلوتر کشید و نگاهش را به سمت‌ لیوان ها داد. با کمی اعتماد به نفس گفت:
- دو ماه قبل بیست و دو سالم شد.
از زیر میز شکلات‌خوری را بیرون می‌کشد و در آن را باز می‌کند.
-تا به حال ازدواج کردی؟ نامزد؟
دستان محنا با شندین این سوال مشت می‌شوند و ناخودآگاه اخمی میان ابروانش قرار می‌گیرد و با تندی لب به سخن می‌گشاید.
- نه؛ ولی امشب خواستگاریمه!
با دست اشاره‌ای به فنجانی که رو به رویش بود می‌کند.
- بفرمایید تا سرد نشده میل کنید.
لحنش مثل قبل گرم نبود، شاید نباید این حرف را به زبان می‌آورد.
نیلوفر که دید دخترک چیزی نمی‌گوید، لبخندی زد و گفت:
- قصدم نبود که ناراحتت کنم، به هر حال در جریان خواستگاری امشب هستم. فقط احساس می‌کنم شما زیاد برای آقای نجاتی جوان هستی.
فنجانش را بر می‌دارد و جرعه‌ای از آن می‌نوشد تا عصبانیتش را کنترل کند، محتویات فنجان گرم و شیرین بود. مزه خاصی می‌داد، آن لحظه نوشیدنی مورد علاقه‌اش شد.

 

[*Ballerina*]

خودش هم در جریان بود که برای نجاتی بیش از حد بچه بود. با حرف بعدی نیلوفر بیشتر ناراحت شد؛ اما او با اصغر معامله کرده بود. نمی‌توانست معامله‌اش بر هم بزند.
- دختر اولش بیست سالشه.
جرعه ای دیگری نوشید، طعم زنجبیل و هل را همزمان با شیرین کننده خاصی می‌چشید.
- عزیزم نمی‌خوام اذیتت کنم ولی زن اول و دومش اصلا راضی به این وصلت نیستند.
- منظورتون چیه؟
قبل از آن که زن پاسخی بدهد، صدای قدم‌هایی روی پله‌ها توجه محنا را به خود جلب کرد.
دختری با کراپ قرمزی و شلوار جینی به سمت آن‌ها می‌آمد. موهای بلوندش را دو طرف شانه‌اش بافته بود. خیلی چهره‌اش شبیه آن دختری بود که آن شب به در خانه‌شان آمده بود و می‌خواست تلفن کند.
نه خودش بود؛ اما رنگ چشمان آبی‌اش این را نمی‌گفت. خبری از آن هاله قرمز مشکی در چشمانش نبود.
لبخند دلنشینی زد و رو به روی او نشست.
- سلام، من الهه هستم.
دستش را به سمتش دراز کرده بود. با تردید دستش را گرفت، پس از گرفتن دستش حالت چهره‌اش کمی تغییر کرد. اما سریع خودش را جمع و جور کرد، با لحن همیشگی‌اش توجه او را به خود جلب کرد و گفت:
-خب می‌دونی که برای چی اومدی این‌جا؟
یادش آمد. خجالت زده سرش را پایین انداخت؛ نمی‌خواست از همین الان شرمنده خانواده‌ی شوهر آینده‌اش شود.
صدای الهه به باعث شد سرش را بالا بگیرد به چشمانش نگاه کند.
- سایزت فکر می‌کنم اندازه من باشه.
چیزی نگفت. نگاهی به فنجانی که در دست داشت انداخت. محتویاتش به اتمام رسیده بود.فنجان را روی میز گذاشت.
- دخترم، می‌دونم خوشت نمیاد برای مجلس از این‌جا لباس برداری؛ ولی قراره زن دایی همسرم بشی. همسرم گفته که ازت به خوبی پذیرایی کنیم.
با صدای آرام‌تری ادامه داد:
- اگر بعد از امشب نظرت منفی بود ولی به هر دلیلی نتونستی چیزی بگی، به من بگو.
الهه متعجب به نيلوفر نگاه کرد و گفت:
-قراره زن آقا سجاد بشه؟
نمی‌توانست نگاهش از چمشان آبی‌اش بردارد، آن دختر کاملا شبیه‌اش بود فقط چشمانش فرق داشت، امکان نداشت تصادفی باشد.
صدای نگران نیلوفر او را به زمان حال برگرداند.
- دخترم، خوبی؟
سرش را بلند کرد و به چهره نگران نیلوفر نگاه کرد. لبخند بی‌جانی که آشتفگی‌اش را پنهان می‌کرد زد و گفت:
- بله خوبم.
الهه که معلوم نبود کی رفته بود، با کاور لباسی برگشت و به دستش داد.
- بپوش اینو.
دستش را به طرف در اتاقی که آن طرف سالن بود اشاره کرد.
- برو اونجا بپوشش.
محنا از جایش بلند شد. کوله‌اش را از روی پایش برداشت. به سمت دری که اشاره کرده بود رفت.
اتاق، برخلاف خانه خیلی ساده بود. یک ست کمد و میز تحریری درونش داشت و چندین کتاب روی زمین روی هم چیده شده بود. روی میز هم یک کتاب باز شده و لای آن یک کاغذ سفید قرار داشت.
یک صندلی رو به روی میز بود به سمتش رفت و کاورلباس را روی صندلی و کیفی که روی کولش بود روی زمین گذاشت، کاور لباس را باز کرد، ماکسی بلندی گلبهی رنگی درونش وجود داشت لباس ساده و شیک بود، قسمت سی*ن*ه‌اش کاملا گیپوری بود و دامنش کلوش‌دار بود.
لباس را پوشید، فیت تنش بود.
در اتاق زده شد و بدون اینکه باز شود. کسی از پشت در گفت:
- پوشیدی؟
بلند گفت:
- بله پوشیدمش.
به سمت در اتاق رفت و در را باز کرد. نیلوفر و الهه با چشمانی که در آن نشان از رضایت‌شان بود. سر تا پایش را نگاه کردند.
- فوق‌العاده شدی!
الهه با شوق و ذوق این را گفت.
- بچرخ ببینمت.
محنا بدون حرف چرخید.
- انگار برای تو دوختنش.
نیلوفر که تا الان چیزی نگفته بود. با جدیت تمام گفت:
- امشب این لباس برای توعه. فردا بیا این‌جا و پسش بده.
سری تکان داد و در اتاق را بست تا لباسش را در بیاورد.

 

[*Ballerina*]

فصل سوم: ساریسا، تولد و مرگ
ساریسا، سرزمینی با هشت چهره، هشت تکه از بهشت و جهنم. هفت منطقه با نام‌ها و رسومی متفاوت، در صلح و جنگ در کنار هم زندگی می‌کردند. اما هشتمین چهره، زخمی پنهان بر پیکر ساریسا بود. در روز تاجگذاری پادشاه آندریاس، پرده از رازی شوم برداشته شد. منطقه هشتم، به دستور او ممنوعه اعلام گشت؛ حصارهایی از خار و سکوت گرداگردش کشیده شد. می‌گفتند هرکس پا به آن سرزمین نفرین‌شده گذاشته، دیگر بازنگشته است. زمزمه‌ها از موجوداتی پلید و جادویی تاریک خبر می‌دادند، اما هیچ‌ک.س جرأت نکرد به دنبال حقیقت برود.
مرگ آندریاس ناگهانی بود و شایعات زیادی در موردش وجود داشت. پسرش، آنتوان، به سلطنت رسید. در دوران حکومت او، زنی به نام کاساندرا پیشگویی کرد که نفرینی بر ساریسا سایه خواهد افکند. آنتوان، که معتقد بود پیشگویی‌ها باعث ایجاد ترس و هرج و مرج در بین مردم می‌شوند، دستور داد کاساندرا را در آتش بسوزانند. در میان فریادهای مردم، کاساندرا به سمت آتشی بزرگ برده شد، در حالی که چشمانش به زن اول آنتوان، آدلا خیره بود.
پنج سال از اعدام کاساندرا گذشت و ساریسا، اگرچه ظاهراً آرام بود، اما در زیر پوست خود تشنه‌ی یک تغییر بزرگ بود. روزی، خبر مرگ آدلا، همسر اول آنتوان، مثل پتکی بر سرش فرود آمد. پادشاهی که به سنگدلی مشهور بود، در خلوت خود برای همسر از دست رفته‌اش اشک ریخت. آدلا، که باردار بود، پس از تبعید به جنگل سایه، جایی که نور خورشید هرگز به آن نمی‌رسید، با کمک وزیرش آریستوس زندگی می‌کرد. در آنجا دو دختر به دنیا آورد و پس از مرگش، نام آن‌ها را لایلا و نورا گذاشتند. آریستوس، که از پیشگویی‌های شوم کاساندرا به وحشت افتاده بود، می‌دانست که این دو دختر سرنوشت متفاوتی خواهند داشت. او به همراه برادرش دیمیتریوس، به مدت هفت سال از لایلا و نورا نگهداری کردند، در حالی که سایه‌ی پیشگویی کاساندرا هر لحظه به آن‌ها نزدیک‌تر می‌شد.
پس از مرگ آدلا، لی‌هوا، همسر دوم پادشاه، تاج سلطنت را بر سر گذاشت. در این میان، رازی پنهان در دل آریستوس سنگینی می‌کرد، در روز مرگ ملکه آدلا، دو دختر جادویی به دنیا آمده بودند، لایلا و نورا، نام‌هایی که مادر در لحظات واپسین بر زبان آورده بود. آریستوس، که کابوس پیشگویی‌های شوم کاساندرا رهایش نمی‌کرد، با دلهره و تردید، به جادوگران هفت منطقه ساریسا متوسل شد تا طلسمی بر این دو نوزاد ببندد؛ طلسمی که شاید بتواند سرنوشت شوم آن‌ها را تغییر دهد.
هفت سال گذشت و لایلا و نورا در پناه آریستوس و برادرش دیمیتریوس زندگی کردند. در یک صبح بارانی، نورا با صدایی آرام از خواب بیدار شد. دیمیتریوس در حال پوشیدن چکمه‌هایش بود. نورا با موهای پریشان و چشمانی آبی که یادآور مادرش بود، پرسید:
- عمو، داری جایی میری؟
دیمیتریوس نگاهی به او انداخت، در کلبه چوبی را باز کرد و گفت:
- دارم میرم دریاچه، آب انبارمون تموم شده.
نورا با لحنی پر از خواهش گفت:
- میشه منم بیام؟
چشمان نورا لحظه‌ای حالتی غریب به خود گرفت؛ دیمیتریوس اغلب از خیره شدن به چشمان او پرهیز می‌کرد، گویی آن کودک با نگاهش می‌توانست او را مسحور کند.
- لباس گرم بپوش، بیرون منتظرتم.
نورا با خوشحالی به اتاق کوچکش رفت و لباس پشمی قهوه‌ای و چکمه‌های صورتی‌اش را پوشید. لایلا در خواب تکانی خورد و چشمان سبزش را باز کرد، با لحنی سرد و بی‌روح پرسید:
- کجا میری؟!