مجموعه اشعار وحشی بافقی

[گیان]

پیش تو بسی از همه ک.س خوارترم من

زان روی که از جمله گرفتارترم من



روزی که نماند دگری بر سر کویت

دانی که ز اغیار وفادار ترم من



بر بی کسی من نگر و چاره من کن

زان کز همه ک.س، بی ک.س و بی‌یارترم من



بیداد کنی پیشه و چون از تو کنم داد

زارم بکشی کز که ستمکارترم من



وحشی به طبیب من بیچاره که گوید

کامروز ز دیروز بسی زارترم من

 

[گیان]

از تو همین تواضع عامی مرا بس است
در هفته‌ای جواب سلامی مرا بس است
نی صدر وصل خواهم و نی پیشگاه قرب
همراهی تو یک دو سه گامی مرا بس است
بیهوده گرد عرصهٔ جولانگه توام
گاهی کرشمه‌ای و خرامی مرا بس است
خمخانه‌ای نمی‌طلبم از شراب وصل
یک قطره بازمانده جامی مرا بس است
وحشی مگو، بگو سگ کو ، بلکه خاک راه
یعنی ز تو نوازش مامی مرا بس است

 

[گیان]

چرا ستمگر من با کسی جفا نکند

جفای او همه ک.س می‌کشد چرا نکند



فغان ز سنگدل من که خون صد مظلوم

به ظلم ریزد و اندیشه از خدا نکند



چه غصه‌ها که نخوردم ز آشنایی تو

خدا تو را به کسی یارب آشنا نکند



کدام سنگدل از درد من خبر دارد

که با وجود دل سخت گریه‌ها نکند



کشیده جام و سر بی‌گنه کشی دارد

عجب که بر نکشد تیغ و قصد ما نکند



به جای خویش نیامد مرا چو وحشی دل

اگر ز تیر تو پیکان به سی*ن*ه جا نکند

 

[گیان]

بگذشت دور یوسف و دوران حسن تست
هر مصر دل که هست به فرمان حسن تست
بسیارسر به کنگره عشق بسته‌اند
آنجا که طاق بندی ایوان حسن تست
فرمان ناز ده که در اقصای ملک عشق
پروانه‌ای که هست ز دیوان حسن تست
زنجیر غم به گردن جان می‌نهد هنوز
آن مویها که سلسله جنبان حسن تست
آبش هنوز می‌رسد از رشحهٔ جگر
آن سبزه‌ها که زینت بستان حسن تست
دانم که تا به دامن آخر زمان کشد
دست نیاز من که به دامان حسن تست
تقصیر در کرشمهٔ وحشی نواز نیست
هر چند دون مرتبهٔ شان حسن تست

 

[گیان]

تا در ره عشق آشنای تو شدم

با صد غم و درد مبتلای تو شدم

لیلی‌وش من به حال زارم بنگر

مجنون زمانه از برای تو شدم

 

[گیان]

از برای خاطر اغیار خوارم می‌کنی

من چه کردم کاین چنین بی‌اعتبارم می‌کنی



روزگاری آنچه با من کرد استغنای تو

گر بگویم گریه‌ها بر روزگارم می‌کنی



گر نمی‌آیم به سوی بزمت از شرمندگی‌ست

زآنکه هر دم پیش جمعی شرمسارم می‌کنی



گر بدانی حال من گریان شوی بی‌اختیار

ای که منع گریه بی‌اختیارم می‌کنی



گفته‌ای تدبیر کارت می‌کنم وحشی منال

رفت کار از دست کی تدبیر کارم می‌کنی

 

[گیان]

شد یار و به غم ساخت گرفتار مرا

نگذاشت به درد دل افکار مرا

چون سوی چمن روم که از باد بهار

دل می‌ترقد چو غنچه، بی‌یار، مرا

 

[گیان]

همخواب رقیبانی و من تاب ندارم

بی‌تابم و از غصه این خواب ندارم



زین در نتوان رفت و در آن کو نتوان بود

درمانده‌ام و چاره این باب ندارم



آزرده ز بخت بد خویشم نه ز احباب

دارم گله ازخویش و ز احباب ندارم



ساقی می صافی به حریفان دگر ده

من درد کشم ذوق می ناب ندارم



وحشی صفتم این همه اسباب الم هست

غیر از چه زند طعنه که اسباب ندارم

 

[گیان]

تا مقصد عشاق رهی دور و دراز است
یک منزل از آن بادیهٔ عشق مجاز است
در عشق اگر بادیه‌ای چند کنی طی
بینی که در این ره چه نشیب و چه فراز است
سد بلعجبی هست همه لازمه عشق
از جمله یکی قصهٔ محمود و ایاز است
عشق است که سر در قدم ناز نهاده
حسن است که می‌گردد و جویای نیاز است
این زاغ عجب چیست که کبک دریش را
رنگینی منقار ز خون دل باز است
این مهرهٔ مومی که دل ماست چه تابد
با برق جنون کاتش یاقوت گداز است
وحشی تو برون مانده‌ای از سعی کم خویش
ورنه در مقصود به روی همه باز است

 

[گیان]

آنکه بی ما دید بزم عیش و در عشرت نشست
گو مهیا شو که می‌باید به سد حیرت نشست
آمدم تا روبم و در چشم نومیدی زنم
گرد حرمانی که بر رویم در این مدت نشست
بزم ما را بهر چشم بد سپندی لازمست
غیر را می‌باید اندر آتش غیرت نشست
مسند خواری بیارایید پیش تخت ناز
زانکه خواهیم آمد و دیگر به سد عزت نشست
وحشی آمد بر در رد و قبولت حکم چیست
رفت اگر نبود اجازت ور بود رخصت نشست