فایل شده [وشت و مودت] از «ممد صنوبر کاربر انجمن رمان بوک»

[ممد صنوبر]

عنوان: وشت و مودت
نویسنده: ممد صنوبر
ژانر: عاشقانه
ویراستار: حنا نویس
کپیست: Hilda؛
مقدمه:
بنازم من؛ به این وشت
چه می‌رقصد دو یاری
که دستان بر شکنج بود. به مودت مهر و شیدا
ز لبخندی به لب باز
چه میترا و چه ناهید،
چو این عرصه قدم را
زند مرغی چو دلبر
بچرخد جامه‌ی تن میان اجمع و عام.

 

[اولدوز]

با سلام.
نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن آثارتان خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود، قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید.
قوانین تایپ شعر
پس از ارسال ده پست می‌توانید درخواست جلد برای اشعار خود دهید:
درخواست جلد
پس از گذشت ده پست می‌توانید درخواست تعیین سطح برای اشعارتان بدهید:
درخواست تگ
در صورتی که نمی‌خواهید به نوشتن اشعارتان ادامه دهید در تاپیک زیر اعلام کنید:
تایپک پرسش و پاسخ شعر
شاعران دقت کنند در صورتی که دو ماه تاپیکشان آپدیت نشود تاپیک به متروکه انتقال پیدا می‌کند.

[ مدیریت تالار شعر ]

 

[ممد صنوبر]

ازم گذر کرد، ز سوق آن جمیله
نگر را چو بیفتاد
چه خوش بودش مصور
نگین خامه‌ی نیک
که مهشر می‌کشد باز
ز نقاشی همین را، به لؤلؤ صبغه‌ی ناب.

 

[ممد صنوبر]

ورا من پرسش آورد
چه‌ها را می‌کشی ناز،
بگفتش فام زینت ز پیدا و به بینا
مرا ذهن گوهربار که افسون می‌کشد راز
ز معشوق و به عاشق حیات نو به رانش
که ابدا می‌کنم من وهم از روی ماتم،
وزین دلدار و دیدار شبی را دل به مهتاب
بگویم من چو داستان تماماً نقطه‌ی صاف
که چون است ماجرایش میان آن دو بالرین.

 

[ممد صنوبر]

مرا آورده صحبت، که این است داستانش
به گفته لذت و بیش کند مسـ*ـت و به مستان
بیاوردش دیاری چو شیدی بر بتابد
فلک را کرسی ناب بشیند خالق تاب
به آوازه همین است دلی را خوش که باشد
بیان گیتی خاص،
ز گلگونه نگین است
که شهرت کنیه حشمت بنام است ملک درنا
به نامش من بگویم
که لایق شهر لندن.

 

[ممد صنوبر]

عوام الناس و مردم کند رونق به این شهر
که صیت است آن ولایت، به پایکوبی درآید
بنازم من به این چنگ
که قانون و به رودی
مغنی می‌سراید
ز نغمه جمله‌ی محض
همی کردم که عشقا، نمودی بزم و حالا
شماتت نیست ای خلت مکرر یاد و بوستان.

 

[ممد صنوبر]

بدو بر داستانم، همین است، ای رفیقم
که عاقل مات و حیرت بشیند پای صحبت
ز دو یار و چو عاشق،
به رقصی پای و شیدا
منم راوی داستان کنم نقلی به ابیات
به اذان تو بگو باز
که نیک است آن گوهربار
چه وجد است و زننده ملس باشد همین است.

 

[ممد صنوبر]

به نامِ نام عشقی بگوید دل فزان است
بنازم من به کردار،
به شاهد گر به مفتون
ز غیب حالت جان نهان باشد عشیقِ
نماند دل که آن است،
به حاجت محرم دل
بگویم من چو مهتر قمر را شمس دلبر
نبات حالت غنج
صفای شهرت می صدای نغز و بیتاب
معاشر ماند و کسب‌اش.

 

[ممد صنوبر]

ز نام است دختر شهر، به نام است دلبر شهر
که گوهر بر صدایش
کند اخگر گه درد
به آوازه بگویم، مروق است آن صبیة
که مستانه به وجدش زند حیرت به مسـ*ـت‌اش.

 

[ممد صنوبر]

صفا باشد که لیلی، به مجنون نام مهری
بتابد خور و شیوا رها گه ساز و نی را
بگوی ای تو محدث
که چون است نام عذرا
که دیوانه چه بود میان جبر و تبار.