فایل شده [وشت و مودت] از «ممد صنوبر کاربر انجمن رمان بوک»

[ممد صنوبر]

بیامد آن وفا را که دختر نام زیبا
کند آن اشتهارش نکو باید به دل باز
نگار است شهرت عام،
که دل آرا در آید
بگویم من ودادی کند نامش ماتیلدا
میان شیفته‌ی دل
صفوتی بود به هوشیار
مرا از نام نیک‌اش بگویم من چو خوش حزن
تحیر رزم و وغا میان شمس و واله،
به مهشیدحسرت او به کیهان دلبر دور
مگر وامق نباشد شباب را ساحر او
به مسرور و به مطبوع ملامت دست و پیدا
رها گشتم به عنوان
تذبذب مسـ*ـت و شیدا.

 

[ممد صنوبر]

میان شهر عاشق جوانی بود رعنا
ز آوازه برین است،
که دنیا شمع و مستان
مرا مجنون همین است به نغمه باز گویم
که خوش بود و زبان زد
به مانند عطر و عنبر.

 

[ممد صنوبر]

بگویم آن صبا را که آورد نام شیفته
بگفتش محشر دل،
صفا است دلبر مهر
که عادت می‌سراید نوا را مسـ*ـت و وامق
ز گلگونه همان است
که ما را شاهد و خام
بگفتم، تو بگو هی چو راوی نام عاشق
مرا تابی نبود
بگو ای ناقل دل،
بگفتش نام مفتون کند دلدادگان را
زبان زد گفته بودند
که نامش آن ریچاردش.

 

[ممد صنوبر]

که لکن دیر بودش به دستش حلقه زر
رسیدن باز نیک است به رویت شادمانی
نسیما؛ ای خدایا
رسان آن عاشق و بس
که معشوقی کمین است بگیرد دست دیگر
به ناز و عشوه مستان بگیرد صحبت جان
نگار است آن ماتیلدا چه اطوار است ریچاردش.

 

[ممد صنوبر]

بگویم من چو نیک است، که داستان‌اش همین است
رسیدن چون دریغ بود
به صعبه وانهاند
که گلکار بدین است.

 

[ممد صنوبر]

بگفتا دل وجودش که مس باشد ز عشقی
به نهر و رود و بحری
نگاه دل برآید
به شاد و مسـ*ـت و محظوظ
دریغش وانهاند
که مرئی شد ز مستان
هوای خوش به دیدار.

 

[ممد صنوبر]

به عشق آن ماتیلدا که مصحف بر چو طومار
به توتیوار شیدا به صلح و رقص و رعنا
بیان عشق آن بود
که عاشق بر رسد باز
به معشوقش که قبله
ولکن چو تو دانی
که عشق حالا همین است
تحسر بایدی بود
که آفاق‌اش ازل را
به محشر گوهر ناز به گیتی شهرت خاص
بگویم من چو نازا دل بردی به خوشوقت
صفایش محکم توست
دل و دلبر ماتیلدا
که عاشق آن ریچاردش به نغمه می‌سراید
بگوید در عطش من،
به ساقی جام و می هم
دو دیوانه برقصد دو شیدا هم که آید
که مجلس کی رسد باز دو خوشدل جان برقصند
برآید روز روزان که آمد چون به خیزان
رسیده وصل خورشید قمر را شاهد و ناز.

 

[ممد صنوبر]

به یک‌بار بگویم، ضیافت دل به رعنا
بزد جان عظیمی
هیاهو پر به دیدار
بگفتش حال ای دل که بزمی رو به رو است
به لندن گفته بودند
که آذین بر جمالش
ببندند کوی و میدان که جشنی در قریب است.

 

[ممد صنوبر]

میان شهر زیبا، تبسم شد که حالا
بیایند آتش عشق
زبان زد قیل و سورش
به پا است عیش و نوشی
ز عامه هر که دعوت.

 

[ممد صنوبر]

صفا را شمس گوهر، که دلدار و به محشر
که بودش یوم جانی
کواکب رقص و مستش
دل و یارا به جانم ابهت بود نیک است
دو مخبط چون بیایند بسازند آن بساطش.