فایل شده [وشت و مودت] از «ممد صنوبر کاربر انجمن رمان بوک»

[ممد صنوبر]

چو آمد گوش، ماتیلدا به حیرت مسـ*ـت و واله
بگفتش باز خوب است
ببینم یار زیبا
مرا شوق نیازش بیفتاد به پایش،
خدایا تو رسان باز
که مردم ابعد و حزن
دعایم مستجاب است الهی دست بگیرد
به والا بر کشان تا
ببینم عاشق و مسـ*ـت
صدایش در وجودم، که پیچش می‌رساند
به ذوق و مستی جان
که حالش نیست ای ناز.

 

[ممد صنوبر]

که درنا آن ریچارد و به خوابش هیچ ننگر
به مستانه کمین است،
به لذت کام و گوهر
دلا؛ ای عشق زیبا مرا افسوس بیش است
که می‌دانی چه خواهم
رسان آن یار و دستش.

 

[ممد صنوبر]

بیامد روز موعود که صبحی پر طلوعش
عوام را صف ببندند،
ضیافت قصد و راهش
بدیدم آن عموم را همه در ذوق و پیدا
که جامه تن بکردند،
به زیور حالت مسـ*ـت
که امروزش مهین است که این روزش کریم است
به دستان زینت و زیب
به صورت لب به اجمل.

 

[ممد صنوبر]

در آن شورش ماتلدا که خفته در چه حالا
به بیدارش کنید باز،
که بزمی چون خبر باش
بیامد حال مادر که دختش بر صفیرش
بگفتش حال بر شو ضیافت رقص و نور است
به ناگه آن ماتلدا به پا شد چو صفیر را
شنیدش باز امی بگفته بزم لندن
برفتش او شتابی،
به استحمام حالا
که خوش عطر و تمیزی تمامش کرد او باز
که جامه تن بکردش میان شهر عالی
به اجمالش رسید ناز
که اقبالش قریب است.

 

[ممد صنوبر]

در آن‌جا مرد مردان ریچارد و آن رفیقان
به خوشتیپی درآیند
مراد دل حوالی،
ببینند چون عمیقی که ماهرویان سمتی
روند بازم به آغوش
که رقصده به میدان.

 

[ممد صنوبر]

شروع شد مجلس بزم چه نیک است دولت محض
شباب را بر رخ عشق
که عشوه سمت شیدا
رقیب و دست لجباز کند آمل فنا را
به لبخند و تبسم، شواهد درک و دیدار
همانگاهی برآمد که زوجان بر برقصند
ریچارد و آن ماتیلدا
نگاه خود به جوشان
بر آمد هر دو دستان به یکدیگر که وصلش
به پایکوبی هم آمد
که معشوقی دگر هست.

 

[ممد صنوبر]

به ذوقش چون ببینی که هر لحظه بمیرد
رسیده یار ماهش به خورشید و بهارش
همانگونه که گفتم
رسیدن چون همین است
ببینی صحبت دل ببندی محرم عشق
که این مجلس به غوغا
به شادی هم به کردار،
که رسمش این بود
رسانده عاشق و ماه
چو مدت بر گذر کرد به مجلس ختم بود
رسیدند باز ازواج حیات نو به زیبا
مرا از روی ذهنم همین را بر کشیدم
که زیبا بود ای انس
دو یاری چون به وصلش.

 

[ممد صنوبر]

در این رقص هیاهو
به غوغا دل براند
که دستان روی دستان ز نرگس خیر بر چشم
بدو ای عاشق شاد،
تو را من در چه خوانم
به لطف ایزدی بود
رسیده وصل شورش
بمان؛ تا من بگویم شواهد بیش گفته
که یارت آن ماتیلدا به رقصی دل به واله،
کند آتش به داغت
تو می‌دانی چه باشد.

 

[ممد صنوبر]

به رعنا ای ریچاردم
تو را بر بود نازش
بکش ای ساقی دل، بده می را عطش بار
مرا از سوی دلدار به دیدارش شتافتم
به دست و بوسه عشق
تو را با مسـ*ـت نشاندم
به رقص آن ماتیلدا که غوغا بود عوام را
که عاشق آن ریچاردش گرفته دست نیکو
رسیده دل به دلدار که پایانش به داستان
مرا بر آمده باز،
قلم را دست هوشیار
کشیدن صحنه شور بدیده صورت نور.

 

[ممد صنوبر]

مرا دیگر همین است که داستان‌اش به ختمی
بگفتم ماجرایش
که مطبوع و تفاخر
صفا را من به شوقی، که پرده دل به ذوقش
همی من می‌کشم باز به صحنه حال رویا.