دلنوشته [پاندول] اثر •ریحانه کاربر انجمن رمان بوک•

[ریحانا۲۰]

هنوز نمی‌دانم! شاید تا دیروز هم نمی‌دانستم. ولی اکنون، ما به خاطر هدیه‌ی الهی که خدا؛ در بسته‌ای به نام معجزه به ما بخشید، تو را می‌بخشم... می‌خواهم به حق این معجزه تو هم بخشیده شوی... شاید روحت با بخشش من، از عذابی بزرگ نجات پیدا کند... دوست دارم که عابران را، با تو اشتباه بگیرم... حتی وقتی در اتوبوس نیستی، به نامت برایت جا بگیرم.

 

[ریحانا۲۰]

فقط تو را توی خواب‌ام می‌بینم. با این که می دانم برایت همدم و غم‌خوار نمی‌شود آرزو می کنم دلت، یک لحظه هم غصه‌دار نشود. توی این خانه‌ی خالی، تو خیالم گم می‌شوم. یاد گذشته‌ها کابوس شب‌هایم می‌شوی. نبودنت توی خانه؛ قلبم را می‌سوزاند. حتی بهشت بی تو برایم، مانند زندان است.

 

[ریحانا۲۰]

یاد گرفتم بی غرض ترجمه کنم، تک‌تک حرکاتت را... این‌ گونه می‌خواهی؟ باشد حرفی نیست... مرد و مردانه... بیا و دست و پایم را در حنا بگذار... بیا و مجبورم کن... مجبور شو... من آماده‌ام... آماده‌ی آماده... مرد میدان باشی، پا به پایت می‌تازم... از پا نمیفتم... قول بده که تا همیشه، می‌شود روی قولت حساب کرد... خیلی وقت‌ها بچه‌ها را، می‌شود با یک قصه به خواب برد... دوست دارم از تو بخوانم، وقتی آسمون به خاطر تو سیاه می‌شود.

 

[ریحانا۲۰]

بقیه خواب هستند که هستند، مگر بیداری گناه هست؟ قلبم به تو محتاج است. چشمم به تو وابسته است... این پنجره؛ بدون چشم‌هایت، از پلک زدن خسته است... حدی برای دلتنگی‌ام نبود... قلبم،... تندتر از همیشه میزند... ظاهر بی‌تفاوتی به چهره داشتم... باید بی‌تفاوت می‌ماندم.

 

[ریحانا۲۰]

من برای طلاق امده بودم... طلاق از جورترین، وصله‌ی تنم بود،... سه روز بود؛ که پا به این شهر خفه و دود گرفته گذاشته‌بود... سه روز بود از همان اکسیژن مسمومی تنفس می‌کرد که درون ریه‌های من جاری بود... سه روز بود که بود... نزدیک... بی‌فاصله... اما دور... در دورترین نقطه‌ی ممکن به همه‌ی دلتنگی‌های من... .

 

[ریحانا۲۰]

حس تو به من عالی نبود. احساس من با تو فرق داشت. دوست داشتن من خالی نبود. بازم در این نم‌نم باران دلم گرفته‌است. چشم‌هایم خیره به نوری است که از تو می‌تابد. چراغ توی خیابان ها، خاطرات گذشته‌ی بین‌مان، من را خیلی آسان می‌کشد. چه حالی امشب به یاد تو زیر این باران خاطره‌انگیز دارم. رفتم ولی قلبم هنوز هوای تو را شب و روز دارد. من هنوز عاشقت هستم عزیزم.

 

[ریحانا۲۰]

به دل می‌گویم ساز؛ بسوز. چه حالی امشب به یاد تو من و باران با هم داریم. با تو بوده‌ام همیشه، و در همه جا با تو نفس کشیده‌ام. باز چشم‌های تو را دیده‌ام، مرا از تو گریزی نیست. چنان‌که جسم را از روح و زمین، از آسمان و درخت، از آفتاب تو، دلیل من برای حیات بودی و هستی. چنان با این دلیل زیسته‌ام که باور کرده‌ام علت‌ بودن من تو هستی.

 

[ریحانا۲۰]

پاسخ من به آغاز و پایان زندگی این است. همیشه با تو، همین توی دنیایی که هر روزش پر از رنج و غم است. لحظه‌ها تکراری و حرف‌ها همه مثلِ هم هست. توی دنیایی که هر روز آدم‌ها تنهاترین روز‌های عمرشان را دیده‌اند. دلم مرحمی می‌خواهد، که پادزهری برای زخم قلبم باشد.

 

[ریحانا۲۰]

زندگی زیباست، تماشایی است، اما چرا زیبا نمی‌بینیم؟ چرا گاهی به پای این همه خوبی نمی‌نشینیم؟ چرا با هم نمی‌خندیم؟ مگر دنیا چه کم دارد؟ ببین آسمان آبی است... ببین دنیا آکنده از پاکی است... و خوبی تا ابد پاینده ‌می‌ماند... تو باور کن! همین کافی‌ است!