دلنوشته [پاندول] اثر •ریحانه کاربر انجمن رمان بوک•

[ریحانا۲۰]

هر کسی درون اتاقمان می‌رود، جای خالی‌مان را می‌بینند. کاش می‌شد بدانم از فردا؛ عکس لبخند کی کنارت درون این قاب است ؟ کی درون آینه‌ات موهایش را می‌بافد، کی بر روی تخت من و تو می‌خوابد ؟ همه چیزمان داخل پنجره پیداست، بین‌ما هیچ پرده پوشی نیست ! به کسایی که ما را می‌بینند بگو، این منظره فروشی نیست. کاش می‌شد بدانم از فردا عکس لبخند کی کنارت درون این قاب است ؟

 

[ریحانا۲۰]

من برای بندبند این خانه، برای هر چی که در آن است جنگیدم. شب به شب دور این خانه ‌می‌گشتم. کعبه را در این اتاق می‌دیدم، چرا دهنت را باز و بسته می‌کنی؟ چه می‌گویی؟ حتماً داری با خودت حرف می‌زنی. مگر خود درگیری داری؟ ما یک تاریخ کنار هم بودیم؛ من عتیقه هستم آهای عتیقه فروش، بیا و مرا کنار خودت داشته باش.

 

[ریحانا۲۰]

قیمت من هنوز دستت نیست، بگو من را چند می‌فروشی؟ من را ارزان به هر کسی نفروش، بگذار همه وجودم برای تو باشد. برای زود بودن چه‌قدر دیر هستم، با غم چشم‌هایت می‌میرم، وقت رفتنت عزیزم، گریه‌هایم را پس‌ می‌گیرم. یک نفر داخل چشم‌هایت حبس شده؛ تا ابد گوشه‌ی زندان دلت، یک نفر عاشق می‌شود. نگران نباش صدای‌باران جوابت را خواهد داد.

 

[ریحانا۲۰]

چه‌طوری شب‌های دلواپسی‌، بدون تو طاقت بیاورم! تو را که ندیدم؛ روی‌ دیوارهای خانه بی تو و عطرت سوختم و تب کردم. عزیزم چیزی از من باقی نمی‌ماند، تا ابد عزیز دلم درون چشم‌هایت عشق حبس است.

 

[ریحانا۲۰]

به قول فروغ آغاز دوست داشتنی است، اگر چه پایان راه ناپیدا‌ است. من به پایان دیگر نمی‌اندیشم، که همین دوست داشتن زیباست. از این بهتر نمی‌شود که تو به فكر من باشی، تو هم انگار قرار است دیگر تنها شوی، نمی‌دانم چرا بد شد، چرا از خوبی‌هایم رد شد و گذشت. شاید باز هم بیاید خانه تا بگوید بی من دوام نمی‌آورد.

 

[ریحانا۲۰]

ببار باران، من اینجا گیج و داغون هستم. ببار باران كه بی‌عشقش نمی‌توانم دوام بیاورم، نمی‌دانم چرا بد شد، یادم می‌آید تو برایم قصه می‌خواندی تا او را فراموش کنم. تو ببار باران؛ تو با آوازت من را یاد چشم‌هایش بینداز، گفتم عاشقت می‌مانم، رفتن را بهانه کرد، قسم‌اش دادم به جانم ولی گفت، می‌روی ولی زود بر می‌گردی.

 

[ریحانا۲۰]

یک روزی آمدی و گفتی با تو همیشه می‌مانم، یک روز هم تنهام گذاشتی و رفتی. یک دو سالی می‌شود که نیستی. فکر نکن که یادگاریت همین عکس درون قاب است؛ یاد تو برایم عزیز است درحالی که هر نفست برایم خاطره ساز شده. از همان روز که رفتی، دل من دیوانه شده، دیگر بس کن کم آوردم، کاش می‌شد برگردی خانه. باز در چهره‌ی خاموش خیالم خنده بزنی و چشم گناه آموزت باز، مرا به اوج بکشد. من و غربت دل، حسرت بوسه تو فقط تنها ماندیم.