دلنوشته [پژواک خاموش] اثر رها آداباقری کاربر انجمن رمان بوک

[نیهان]

عنوان: پژواک خاموش
ژانر: اجتماعی، تراژدی
نویسنده: رها آداباقری
عضو گپ نظارت ادبی اول
مقدمه:
در این ورطه هستی، آنجا که سایه‌ها از هر سو می‌آیند و حقیقت را در خود می‌پیچند، چهره‌های آشنا، غبارگرفته از رنج زمان و غریبه‌های گمشده در غوغای هستی دیده می‌شوند که نشان از درد و رنج زندگی دارند. چشم‌ها غرق در تماشای دنیایی می‌نشینند که از جنس درد است، جایی که دادگری گم شده و فقر همچون سایه‌ای تاریک روی سر خانواده‌ها سنگینی می‌کند. زمان می‌گسارد اما زخم‌ها هرگز کهنه نمی‌شوند. گاهی کَر کننده‌ترین فریادها، سکوت‌هایی هستند که دیگران نمی‌شنوند.


« مخصوص مسابقه، حذف حرف ل و ب »

 

[STARLET]

بسمه تعالی

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

​

 

[نیهان]

قصه‌ها از خاکستر آتش‌های فروخورده می‌گویند، از جان‌هایی که در این گیرودار رنج، آرام‌آرام به خاموشی می‌گرایند. آری، اینجا، جایی است که هر نگاه، داستانی از رنج پنهان دارد و هر آوا، پژواک یک آه عمیق است؛ فریادی درونی که گویی در تار و پود جامعه‌ای ساکت پیچیده و هیچ گوش شنوایی یارای شنیدنش را ندارد.
در کوچه‌هایی که سکوت، حکمرانی ساکتی دارد، قصه‌ها رنگی دیگر می‌گیرند. مردمان هر یک در قفس تنهایی خویش، آواهای ناگفته‌ای در سی*ن*ه دارند.

 

[نیهان]

روزگار، نقشی تیره بر چهره‌ها کشیده است. شادی، همچون گوهری گران‌قدر، تنها در خاطراتی دوردست یافت می‌شود. هر نگاه حکایتی از اندوه است و هر نفس آهی است که در سکوت شامگاه گم می‌شود. امید، نوری کوچک در انتهای راهی تاریک است که گاهی حتی از دور نیز دیده نمی‌شود. این روزگار، داستانی است از تکرار غم، از دردی کهنه که ریشه دوانیده و تن هر جان را می‌سوزاند.

 

[نیهان]

در میان این همه تیرگی، گاهی تکاپویی کوچک برای یافتن روزنه‌ای از روشنایی دیده می‌شود. دست‌هایی که سوی آسمان دراز می‌شوند، شاید قصد دعایی گمشده یا فریادی ناگفته. اما آسمان، جز سکوت و تیره و تاریکی، پاسخی نمی‌دهد. هر گام، سنگین و پر از تردید است؛ تردید از آینده‌ای که معلوم نیست چه سرنوشتی را رقم خواهد زد.

 

[نیهان]

حسرت، همراه همیشگی این مردمان است، حسرتی از سوی روزهایی که می‌توانست تیره نشود، روزهایی که شاید هنوز فرصتی وجود داشت. اما اکنون، تنها پژواک وهم خاطرات است که در گوش جانشان می‌پیچد. دیگر امیدی نیست، تنها غمی گران در سی*ن*ه می‌ماند. سکوت، گواه ناگفته‌های فراوان است. افسوسی عمیق در تار و پود وجودشان تنیده است. آرزوی فراموش شده‌ای در نگاه هر یکشان پیداست.

 

[نیهان]

کودکان، چشمانی گریان در چهره‌های تکیده دارند. آرزوهایشان، همچون زورقی خرد، در دریای ناامیدی غرق شده است. صدای قهقه‌هایشان، سال‌هاست که در کوچه‌های تاریک و تنگ این شهر گم شده. قصه‌هایشان، نه از قهرمانی و پیروزی، که از گرسنگی و سرماست. چو گیاهی پژمرده، در خاک تقدیر رها گشته‌اند. هیچ حرارتی، عقده‌ی گرمی آغوش مادر را خنثی نمی‌کند.

 

[نیهان]

هیچ دستی، گرمی نوازشی را تقدیمشان نمی‌کند. هیچ صدایی، نوید فردایی روشن‌تر را نمی‌دهد. این است حکایت جسم‌های کوچکی که در سایه‌ی غم، قد کشیده‌اند و تنها میراثشان، سکوتی عمیق و نگاهی تهی از امید است. تنها خاطره‌ای دور از شادی، در ذهنشان باقی است. آیند‌ه‌ای که شاید هیچ‌گاه، رنگ روشنایی را نچشد.

 

[نیهان]

هیچ سایه‌ای، نگرانی را از آن مشت‌های کوچک تپنده نمی‌زداید. نواهایی از غم، این موجودات کوچک را سمت فضایی تاریک و سرد می‌کشاند. قوانین دادگری، انگار تنها درخور کسانی نوشته شده‌اند؛ گویی روی پل‌های ناپیدا، حق زندگی را از آن‌ها دریغ کرده‌اند. فرزندان این خاک، در حصاری از ناامیدی زنجیر شده‌اند. دیوارهایی دراز و سنگین، روی سرنوشت آنان سایه انداخته است.

 

[نیهان]

کاروانی از رویاهای فراموش‌شده در عمق تاریکی در جستجوی امید می‌گردد. اما چه کسی؟ آیا روزی خواهد آمد که دست سوی آسمان دراز کنند و زندگی‌ای سرشار از شادی و آرامش را دارا شوند؟ پرسشی که تنها زمان پاسخ خواهد داد اما افسوس که گرد فرسودگی در چین و چروک‌های چهره‌هایشان نشسته و امید، سوی کنج دیوارها خزیده است. در این میان، نسیمی سرد می‌وزد و خاطراتی گنگ را همراه خود می‌آورد. شاید در این خاطرات، جرقه‌ای از آینده‌ای روشن نهفته است.