آموزشی چطور داستان نویسی را شروع کنیم؟ ( ۳ قدم )

[آرشیت]

۱. صادق باشید
روزی که اولین داستانم را برای هم کلاسی‌هایم خواندم همه به وجد آمده بودند. وقتی داشتم زیر چشمی به آن ها نگاه می‌کردم همه منتظر ادامه داستان بودند.

 

[آرشیت]

بعد از اینکه اولین داستانم در یک اجتماع کوچک مثل کلاس درس با استقبال روبرو شد بارها از خودم پرسیدم چه اتفاقی افتاد که انقدر خاطره ام توانست تاثیرگذار باشد.

 

[آرشیت]

در کنار تمام نکات تکنیکی که در این مقاله آوردم، صداقت من در مورد تجربه‌ام بود که بچه‌ها را به ورود به دنیای دروغین داستان من ترغیب کرد. من نگفتم چه کاراکتر قدرتمندی هستم که همه کاری از دستم برمی‌آید.

 

[آرشیت]

در این صورت با خواننده صادق نبودم و او دیر یا زود می‌فهمید که من به جای تصویر کردن گوشه‌ای از واقعیت، توهمی برایش کشیده‌ام.

 

[آرشیت]

مردم دوست دارند به آن لحظاتی از داستان شما برسند که با بی رحمی تمام با خودتان صادق بوده‌اید. وگرنه در زندگی روزمره افراد زیادی را در مترو و فامیل می‌بینیم که دوست دارند به چیزهایی ببالند که هیچ وقت نداشته‌اند.

 

[آرشیت]

من در داستان پارک آبی ابتدا با ضعف‌هایم روبرو شدم و بعد از آن در تنگنای ناامیدی کورسوی نوری یافتم و تصمیم گرفتم که آن منبع نور کوچک را دنبال کنم.

 

[آرشیت]

۲. از قضاوت شدن نترسید
وقتی برای اولین بار دیدم نیل گیمن دارد در مورد شهامت نویسنده در مقابل قضاوت شدن می‌نویسد خیلی برایم عجیب بود. پیش خودم گفتم: نویسندگی چه ربطی به شهامت دارد، منکه حرف‌هایی که میزنم همه تشویقم می کنند و خوششان می آید.

 

[آرشیت]

راست هم می گفتم تا آن موقع من هنوز با خودم آشنا نشده بودم و سعی می کردم آن قسمت هایی از خودم که من را خوب نشان می دهد را به دیگران نشان بدهم.

 

[آرشیت]

بیشتر سعی کرده بودم در مورد چیزهایی شعار بدهم که فکر می‌کردم درست است. خب معلوم است برای گفتن چنین حرف هایی اصلا شهامت نیاز نیست و قضاوتی هم در کار نیست.

 

[آرشیت]

آیا تا حالا شده در مورد اشتباهی که کردید با یک دوست صحبت کنید؟ در چنین شرایطی از این می‌ترسید که نکند دوستم مرا به خاطر اشتباهم قضاوت کند و فکر کند من آدم پلیدی هستم، ولی با این ترس کنار می‌آیید و چون حرف و بغض در گلوتان گیر کرده است تصمیم می گیرید قضاوت شدن را به جان بخرید، هر چی باداباد!