رها شده [چه‌کسی‌گفت‌انسان] از «گروهی کاربر انجمن رمان بوک»

[VIXEN]

***
در بزنگاه‌های این متون نانوشته،
ماییم انزوای قلم،
ماییم «انسان»، انسانی که هی نوشته می‌شود!
که از نیش زبان و دندان و زمستان قلب‌ها در گرم‌ترین فصل‌های سال، گذشتیم.
و هی بر کاغذهای پاره‌ی تاریخ، ریخته شدیم.

 

[VIXEN]

***
و پس از هر طوفان،
ما زن زاده می‌شویم، زنان بیوه‌ای که فریاد می‌کشند ما هویت داریم!
ما سرباز زاده می‌شویم، سربازانی که هم‌سنگرشان را با دستان خونین خاک کردند... .
ما هی کودکان بی‌عروسک‌تری زاده می‌شویم؛
و اسلحه‌هایمان را به هر بهانه‌ای رو به هم‌خانه‌ی خسته‌ی خود خواهیم گرفت!
که ما پس از اولین و سومین و هزارمین طوفان،
دیگر هرگز انسان زاده نمی‌شویم.

 

[VIXEN]

ما هی شرقی‌تر زاده می‌شویم،
و هرچه زور می‌زنیم دوباره انسان شویم
در پیچ و خم جاده‌ای، در شبِ تاریکی،
بی‌رحم‌تر روییده خواهیم شد... .
اینک شاید انسانیت،
همین چند خطی‌ست که از گذشته‌های ما بر‌می‌خیزد.

 

[VIXEN]

***
زخم‌ خواهیم زد، با تمام دستان دنیا... .
با تمام سنگ‌هایی که شیشه‌های دل‌ِ خویش می‌شکنند.
ما انسان‌ها زخم روی زخم بنا گذاشته‌ایم،
لیکن از تمام فلسطین‌های جهان ویرانه‌تریم.

 

[VIXEN]

پرسیده بود:
- زخم می‌خوریم یا زخمی می‌زنیم؟
نمی‌دانستم پاسخی بدهم یا نه؛
توصیف درد را چه کسی بر دوش واژگان انداخت؟
آخر این آدمیزاد، در عصری که من می‌بینم،
هر چوب خطی که بر تن دیگری می‌کشد،
زخمی می‌زند بر تن پاره‌ی خودش!
اگر دست بر دست نباشد، دست بالاتر مطمئناً تمام دست‌ها و سپس قلب‌ها را قطع خواهد کرد... .
و دگر هیچ جوانه‌ای از زخم‌های یک کودک برون نخواهد آمد‌.

 

[VIXEN]

***
نام این تومور را انسان نگذارید!
ما توده‌های سرطانی این زمین،
و ناچارترین ناجی‌های این دورانیم.
خودمان خوبِ خوب،
از حال و احوال هر روزمان باخبریم؛
اما لطفا نام ما را انسان نگذارید
و به اسم انسان سرمان را مانند
گوسفندهای عاشق قصاب، نَبُرید.

 

[VIXEN]

***
با عشق به جایی نخواهیم رسید،
اما بی‌عشق به هیچ‌کجا نخواهیم رسید!
افسوس برای عاشقانِ سال‌های وبا،
که در شهرِ کارخانه‌های آهنین،
ما را نخواهند فهمید... .
ما آخرین بذرهای محبت،
آخرین فرزندان رومئو بودیم،
که در قبال تکه‌های نان، «دوستت دارم» را نفروختیم.

 

[VIXEN]

***
اما چه فرقی دارد، چه کسی بار اول واژه‌ی «انسان» را بر زبان آورد؟
چه کسی برای اولین بار جز بقا، به اندیشه‌ی دیگری افتاد و سبزیِ لبخندی را کشف کرد!
وقتی میانِ چشمانِ دریده،
بیناهای کور و بندهای از هم گسسته،
محبت دیگر هیچ معنایی را به خود نمی‌بیند.

 

[VIXEN]

***
به خود نمی‌آیند،
ما هم وظیفه‌ی آگاه کردن آن‌ها را نداریم.
لب‌هایش را بهم دوخت و سکوتش سرشار از سخنان ناگفته نبود!
درواقع، دایره لغاتش رو به انتها بود، دیگر توان توصیف کردن آنچه می‌دید را نداشت.
سپس با یاسی که فقط مختصِ خودش نبود،
شکسته‌ها را جمع و نگاه بی‌روحش را به کسی که سالیان درازی‌ست، همراه‌اش تمام خیابان‌ها و کوهستان‌ها را پشت سر گذاشته بود، دوخت.
لبخندش چیزی را تغییر نمی‌داد و آتشی را در دلی روشن نمی‌کرد.

 

[VIXEN]

***
ما از آن آدمیانِ روزگارانِ جنگیم،
همان زمان‌ها که اگر از چیزی جز جنگ صحبت می‌کردی، شرم وجودت را می‌گرفت!
یا اصلا بلد نبودی از چیزی جز فلاکت، رنج
و مردمانِ پوتین به پا کرده‌‌ای که با کودکانشان خداحافظی می‌کنند، سخن بگویی.
ما همان‌هایی هستیم که از معشوقه‌‌ها تنها بوسه‌ی آخر را به یاد داریم... .
همان‌ها که تن‌شان بازیچه‌ی ترکش‌ها شد و یک مشت کراوات‌زده با چسباندن واژه‌ی قهرمان به پیراهنِ خونین‌شان، تمام آن سال‌های سیاه را توجیه کردند؛
ما همان‌هایی هستیم که قلب‌ها‌مان در جنگِ جهانی دوم ماند، و اکنون در دوران شما و میانِ افکار مضحکِ شما زندگی می‌کنیم.