آموزشی چگونه نویسنده شویم

[Puyannnn]

4 - یادگیری مهارت های شگفت انگیز نوشتن

برای هرکاری یکسری مهارت را بلد باشید می توانید سریع تر آنها را انجام دهید. نوشتن هم مستثنی این موارد نیست.
این مهارت ها شامل موارد زیر است:

تایپ 10 انگشتی
مهارت تندخوانی
ترسیم نقشه ذهنی
مهارت جستجو در اینترنت


نتیجه از تخت گاز رفتن
برای شروع نویسندگی باید شروع به نوشتن کنید. همین حالا شروع کنید و موارد نظیر ساختاربندی درست، بدست آوردن تمرکز و رعایت اصول اولیه نوشتن انجام دهید. همچنین برای تمرین کردن از خاطره نویسی شروع کنید.

 

[Puyannnn]

نویسنده شدن تو این روزا، یکی از معدود کار هایی هستش که کاربران می تونن با استفاده از اون، درآمد خیلی خوبی کسب کنن.

اما مسئله ای که این وسط مطرح هست اینه که نویسندگی فقط این نیست که ما یه محتوا تولید کنیم و یه عکس همینجوری براش تعیین کنیم و بزنیم انتشار بشه و پول به جیب بزنیم.

نویسندگی مثله همه کارای دیگه، اصول و قواعد خودشو داره که رعایت اون ها در کیفیت محتوای تولید شده می تونه بسیار موثر باشه!

نویسندگی چون یه شغلی هست که خیلی از اوقات نیاز به حضور در محل کار نیست، خاطر خواه های زیادی داره! ولی باید بگم که شوق و ذوق نویسندگی شاید در ابتدای کار خیلی زیاد باشه ولی زمانی که جلو میریم و با اصول و قواعد جدیدی از اون آشنا میشیم، به مراتب این شوق و ذوق کمتر میشه. چون دردسر کار افزایش پیدا می کنه!

 

[Puyannnn]

البته یه سری افراد هم هستن که کلا با نوشتن و تولید محتوا لذت میبرن و هرچقدرم که سختی کار بر اونها بیشتر شه، از این شوق و ذوقشون کم نمی کنه!

پس باید در ابتدای همین مطلب به این نکته اشاره کنم که اگه شما واقعا به نویسندگی علاقه داری کارتو شروع کن. چون اگه علاقه نداشته باشی ممکنه همون اول راه دِلِت رو بزنه و وسط کار ول کنی و پشیمون شی!



نویسنده شدن در دنیای اینترنت می تونه خیلی پول ساز باشه اما اگه توش مهارت خوبی داشته باشیم.

اولین چیزی که باید در ابتدای نویسندگی یاد بگیریم، قواعد و رعایت قوانین استفاده از علائم نگراشی در زبان و ادبیات فارسی هستش! پیشنهاد می کنم که کتاب هایی درمورد اصول نگراشی و قواعد زبان فارسی رو مطالعه بکنید تا با نحوه نگارش بیشتر آشنا بشین.

سعی کنیم اولین جملمون رو جوری بنویسیم که هرکاربری با خوندنش کنجکاو شه! مثلا اگه داریم مقاله ای درمورد نقد و بررسی یک موبایل جدید می نویسیم، باید در اولین جملمون اون موبایل رو طوری تعریف کنیم که کاربر با خودش بگه: "عجب موبایلی هست! خیلی جالب میشه اگه درموردش بیشتر بخونم!". یه همچین جمله ای می تونه نظر خیلی از کاربران رو جذب کنه. جمله ای که به طور مثال می تونم برای یک موبایل جدید بنویسیم به این صورت هستش:

"بالاخره کمپانی فلان از آخرین تلفن همراه جدید خود رونمایی کرد که قابلیت های منحصر بفردی مثله فلان و فلان داره!"

سعی کنیم در جملاتمون از فعل "می‌باشد" استفاده نکنیم! شاید بگید چرا ولی ما توی ادبیات فارسی فعلی به اسم "می باشد" نداریم! شاید در برخی سایت ها این فعل رو مشاهده کرده باشین اما به طور رسمی این فعل در زبان فارسی وجود نداره.

 

[Puyannnn]

در جملاتی که می نویسید، باید غلط املایی اصلاً نداشته باشید! حتی یک غلط املایی در متون می تونه کلا کاربران رو زَده کنه و با خودشون میگن که این نویسنده حتی از اصول نگارشی چیزی زیاد نمی دونه، پس محتواش هم ارزشی نداره!

رعایت علائم نگارشی در متون خیلی موثر هست. مثلا استفاده از علامت تعجب در آخر جملاتی که ممکنه هیجان انگیز باشه یا کاربر رو سورپرایز کنه، می تونه خیلی پرکاربرد باشه. همچنین استفاده از علامت هایی مثله کاما، علامت سوال، و غیره....

 

[شاهین وثوقی]

«دربارۀ چیزهایی بنویس که دوست داری».

اما آیا کار به همین راحتی است؟ به گمان من نه. غالباً تصور ما دربارۀ چیزهایی که دوست داریم، کلی و فاقد جزئیات است. مثلاً چون داستان فانتزی دوست داریم خیال می‌کنیم همین برای نوشتن کفایت می‌کند، یا گمان می‌کنیم برای نوشتن باید سراغ آن دسته از علایقمان برویم که ارزش نوشتن دارد و به درد ادبیات می‌خورد.

 

[شاهین وثوقی]

پس شاید باید گفت:

«دربارۀ چیزهایی بنویس که دوست داری؛ اما با جزئیات و دربارۀ همۀ علایقت.»

اگر به گوش دادن آهنگ‌های فلان خوانندۀ اگزوزنشان علاقه داری، این هم جزو علایق توست، و اتفاقا ارزش نوشتن دارد.

اگر هنوز هم مثل کودکی شیفتۀ چیپس و پفک هستی، این هم جزو علایق توست، پس می‌ارزد که نوشته شود.

 

[شاهین وثوقی]

همۀ این‌ها به تو می‌گوید که بین علایقت تبعیض قائل نشوی. به این فکر نکن که آیا چیزی که دوست داری به درد نوشتن می‌خورد یا نه. بیرون زدن از حصار تکرار و کلیشه یعنی نوشتن از چیزهایی که حس می‌کنی ممکن است برای دیگران عجیب یا بی‌اهمیت باشد.

هر چقدر هم به دنیا بی‌میل باشی، همیشه چیزی هست که در دایرۀ علایق تو بگنجد؛ چیزی که مثل شخصیت مرد فیلم رازها و دروغ‌ها وادارت کند بگویی: لاولی!

 

[شاهین وثوقی]

۴۰ سوژه برای نوشتن...


غذای مورد علاقۀ من:
نویسندۀ مورد علاقۀ من:
(غذا را بالاتر از نویسنده آوردم. چون مهم‌تر است. گر تو نمی‌پسندی، تغییر ده غذا را!)
خوانندۀ موردعلاقۀ من:
بازیگر موردعلاقۀ من:
میوه موردعلاقۀ من:
سیاستمدار(!) مورد علاقۀ من:
عطر موردعلاقۀ من:
بیماری مورد علاقه من (وقت‌های را به یاد بیاور که می‌گویی «صد رحمت به فلان مریضی، این کرونا خیلی مادر قلمبه‌ست!» :
دایی موردعلاقۀ من:
خالۀ مورد علاقۀ من:
عموی موردعلاقۀ من:
عمۀ موردعلاقۀ من:
شوهرعمۀ موردعلاقۀ من:
(و سایر اقوام و بستگان)
واقعۀ تاریخی موردعلاقه من:
روز موردعلاقۀ من:
سالاد موردعلاقۀ من:
فیلم موردعلاقۀ من:
برند موردعلاقۀ من:
لباس موردعلاقۀ من:
رنگ موردعلاقۀ من:
کشور موردعلاقۀ من:
شعر موردعلاقۀ من:
محلۀ موردعلاقۀ من:
حیوان موردعلاقۀ من:
ماشین موردعلاقۀ من:
کتاب موردعلاقۀ من:
خوراکی موردعلاقۀ من:
مدل موی موردعلاقۀ من:
پیج اینستاگرامی موردعلاقۀ من:
شبکه تلویزیونی موردعلاقۀ من:
مجری موردعلاقۀ من:
فحش موردعلاقۀ من:
ورزش موردعلاقۀ من:
ورزشکار موردعلاقۀ من:
شعر موردعلاقۀ من:
نان موردعلاقۀ من:
مغازۀ موردعلاقۀ من:
جنون موردعلاقۀ من:
آب‌وهوای موردعلاقۀ من:
شغل موردعلاقۀ من:
آخر و عاقبت موردعلاقۀ من:

 

[شاهین وثوقی]

از هر کدام از علایقت می‌توانی یک خروار طرح و پیرنگ و شخصیت و بی‌شخصیت و آینۀ عبرت بسازی!

به شرط اینکه حوصله کنی و در اندیشیدن به هر یک از چیزها و کسانی که دوست داری، مجموعه‌ای از خاطرات و افکارت دربارۀ آن چیز یا ک.س را به یاد بیاوری.

از همه مهم‌تر اینکه بهتر است در مرحلۀ خلق ایده دربارۀ کیفیت ایده قضاوت نکنی.

قضاوت را بگذار برای دادگاه بازنویسی!

 

[Puyannnn]

جزیی نگریی

پرستاری و مراقبت از سربازهای زخمی ای که از جنگ خاورمیانه به خانه بر می گردند، در مرکز درمانی نظامی والتر رید زیر خط استاندارد است.هال وقت زیادی را در اتاق های بیمارستان سپری می کرد تا بتواند با تمام وجود [حال و احوال] سربازها و همسرانشان را در فرایند سخت توان بخشی جسمی و روانی درک کند. در نتیجه چنین تعمقی، او توانست آن محیط را به این شکل به تصویر بکشد:

پیاده نظام بیست ساله وقتی بیدار شد، در بخش روانی چند قفله مرکز درمان نظامی والتر رید بود. پرستاری به او پیژامه و رب دشامبر داد، اما آن ها لباس های بلند و آویزانی را به یاد سرباز آوردند که مردهای عراقی می پوشیدند. به پرستار گفت: «نمی خوام مثل یه عرب هیولا بشم.» لباس نظامی اش را می خواست. درخواستش رد شد. بند کفش و کمربند قدغن بود.»
وقتی نویسنده ای به چنین جزیی نگری صحنه ایی رسیده باشد- توانایی بنا کردن جهانی که خواننده بتواند واردش شود- می تواند با اطمینان نوشتنِ نسخه اولیه داستانش را شروع کند.تا وقتی سه برابر چیزی را که تخمین می زنید لازم باشد در اختیار ندارید، به پژوهش و گردآوری ادامه دهید.