رها شده [کالبد متحرک] از «SaNa.n کاربر انجمن رمان بوک»

[حِمیم!]

نام اثر: کالبد‌ متحرک
نام نویسنده: SaNa.m
ناظر: @ویتامین :)
ژانر: تراژدی
مقدمه:
وهله‌هایی که با تیمار و شادی می‌گذرند، شام‌گاه‌هایی که با قمر خونین می‌رسد، خورشیدی که همراه با نور امیدش می‌رود، غروبی که با قتل اُمیدش می‌رسد و خود که تیرگی را در آغوش می‌گیرم!

 

[ادوارد کلاه به سر]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[ قوانین تایپ دلنوشته]
پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[ تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]
بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[ تاپیک درخواست تگ دلنوشته]
پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[ تاپیک درخواست جلد ]
و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[ تاپیک اعلام پایان دلنوشته]
دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]
با آرزوی موفقیت برای شما،
♡تیم مدیریت تالار ادبیات♡

 

[حِمیم!]

دِل سِپُردم به خیزابِ خموش دریا،
تا اندک آرامم کند.
کَس نَدانِست صخره‌های دفن شده در دلم،
مانع از این ثِروَت می‌شود!​

 

[حِمیم!]

بِگشتَم آن‌سو و آن‌ دیگر سوی کوهستانی را،
جَلبَم نَنمود چیزی جز مفرد گیاه کمر شکسته! ​

 

[حِمیم!]

کودکی کردم و بزرگ‌سالی آرزویم بود،
بزرگ‌تر شده‌ام و آشفته ز آرزوی دیرین.
کاش می‌آمد وقوع توقف جهان
و من خیره به سیاره‌ی مریخ.
کودکی می‌کردم و دلداده‌ی عروسک بودم،
نه بزرگ‌تر و گرفتار نت‌های موزیک! ​

 

[حِمیم!]

کاش دگر خفتن آرزویم نبود.
کاش دگر مفرد راهم خفتن نبود.
کاش دگر خفتن راه چاره‌ام نبود.
کاش دگر چاره‌ام خفتن نبود! ​

 

[حِمیم!]

کاش بودم همسان با شاپرکی،
که می‌داند یک‌روز زنده خواهد بود.
کاش بودم همدم شاپرکی،
که دانست عمر کوتاه است و
حیاتش را در آغوش شکوفه به اتمام رساند!
و کاش یکسان بودم با شاپرکی،
که غضه‌ی عمر قصیرش را مخورد. ​

 

[حِمیم!]

می‌گُریزم بعدِ تو ز آدمیزاد،
حتی اگر مقصدم پرتگاه باشد.
می‌گُریزد قلب من بعد از تو،
حتی اگر سردخانه مقصدش باشد.
می‌گُریزیم، خویش و روانم،
چو بی‌باکم بی‌‌تو، اُمید دیگری باشد!
​

 

[حِمیم!]

ستاره‌ها بی‌فروغ می‌شوند،
گر قمری مباشد.
کفتار‌ها دست‌ِجمعی می‌نالند،
گر پناه‌گاهی مباشد.
پس ز من چه شکیبی رَوَد،
موعدی که «خویشتن» صاحب آغوشت مباشد؟ ​

 

[حِمیم!]

جفتِ برگی که هم‌آغو*شش شاخه نیست،
همان کَس که اجبار به شکوفایی نیست.
جفتِ کرم‌شب‌تابی که عاجزی بیش نیست،
همان کَس که دیگر به فکر فروغی موخر نیست!
​