معرفی کتاب کتاب نوشتاردرمانی | راهنمای نوشتن در مشاوره و روان‌درمانی

[-pariya-]

فهرست مطالب کتاب نوشتاردرمانی
این کتاب دارای چهار بخش کلی است که بخش اول به نظریه‌ها و تحقیقات پرداخته است تا علمی‌بودنِ نوشتاردرمانی را ثابت کند. بخش دوم دربارۀ نوشتن در درمان صحبت کرده؛ مثال‌هایی از افراد مختلف می‌زند. و بخش‌های بعدی به ترتیب دربارۀ نوشتنِ برخط (آنلاین) و تمرین بازتابی است.

 

[-pariya-]

در بخش‌هایی از کتاب نوشتاردرمانی می‌خوانیم
مراجعان همیشه نیاز به ‌شنیده‌شدن توسط دیگری را ندارند؛ آن‌ها می‌توانند تا حدی به خودشان گوش فرا دهند و روی شناخت خود کار کنند.

ص۲۲

در نوشتاردرمانی تمرکز بر «فرایندهای» نوشتن به «محصولاتِ» نوشتن ارجحیت دارد.

ص۲۳

 

[-pariya-]

نوشتن به عنوان یک عنصر درمان، باید همان‌قدر طبیعی باشد که لبخندزدن. اما درست همان‌گونه که گفتن و شنیدن نیاز به آموزش و مدیریت دقیق دارد، استفاده از نوشتن نیز نیاز به سنجیدن، توجه و استفادۀ مدبرانه دارد.

ص۲۲

 

[-pariya-]

درمان نوشتنی برای چه کسانی و تحت چه شرایطی بیش‌ترین تاثیر را دارد؟ برای مثال، بیمارانی که توصیۀ درمانِ نوشتنی برای آن‌ها مفید بوده، بیش‌تر کسانی بوده‌اند که از شرایط دشوار زندگی، رنج می‌بردند تا افسردگی مزمن. کسانی که این نوع درمان برایشان مفید نبود، «بیمارانِ سایکوپتیک یا پریشان» بودند که نیاز به نظارتِ بیشتری دارند.

ص۳۸

 

[-pariya-]

نوشتن به فرد حسِ کنترل و درک می‌دهد. برای نوشتن دربارۀ یک رویداد بسیار استرس‌زا فرد باید آن را به قطعاتی کوچک خرد کند و ناگهان به نظر می‌رسد که آن رویداد بسیار قابل‌کنترل‌تر شده است.

ص۵۵

 

[-pariya-]

محققان هشدار می‌دهند که نوشتن نباید جایگزین درمانِ نسخه‌ای شود، و هنوز معلوم نشده است که آیا تاثیر وظیفۀ نوشتن بیش‌از چهار ماه ادامه پیدا می‌کند یا نه؟ بااین‌حال بازخورد فوق‌العاد‌ه‌ای برای یک‌ساعت نوشتن وجود دارد.

ص۵۶

 

[-pariya-]

دو ویژگی در نوشتن که سلامتی بیش‌تر را پیش‌بینی می‌کند: استفادۀ تکراری‌تر از واژه‌های هیجانی مثبت(برای مثال، خوب، شاد، عشق) و همچنین تعداد متعادلی از واژه‌های هیجانی منفی(برای مثال، عصبانی، ضربه، زشت)

ص۵۷

 

[-pariya-]

ما دربارۀ جنبه‌های پاسخ به دوز اطلاعاتِ بسیار اندکی داریم(یعنی نمی‌دانیم که آیا درمان نوشتنی بیش‌تر بهتر از مقدار اندک آن است؟ مقدار بهینه چقدر است؟) و چه انواعی از نوشتن؟ برای چه مدت؟ با چه توالیی؟ کدام جنبه‌ها؟ و غیره، چه نتایج ویژۀ تولیدی؟… تا زمانی که تحقیقاتی با کیفیت بالاتر داشته باشیم که ما را دربارۀ چرا، چه وقت، کجا، روی چه کسی، به وسیلۀ چه کسی، تحت چه شرایطی، یا چه اثرات بعدی یا جنبی آگاه کند، احتمالاً باید با احتیاط بیشتری پیش رویم. (دربارۀ آثار نوشتاردرمانی)

ص۶۰و۶۱

 

[-pariya-]

جربر از نوشتن برای کمک به درک خود و پذیرش کار روان‌درمانی‌اش با بیمارانِ پناهندۀ آسیای جنوب شرقی استفاده کرده است(جربر ۱۹۹۶،۱۹۹۴)

دفترهای روزانۀ بازتابی اغلب کاربرد دارند. ارزش یک دفتر روزانه را به عنوان«یک فرایند یکپارچه‌کننده» مورد تاکید قرار می‌دهد؛ برای بی‌نیازی از دیگران، و ایجاد یک فضای درمانی، این مکانی است امن برای گذراندن تجربه‌ها و هیجان‌ها، تجربه‌ها و هیجان‌های هرچند بد.

 

[-pariya-]

بعداً می‌توان آن‌ها را به گونه‌ای ایمن‌تر، در زمانی دیرتر مرور کرد: یک موضوع همانگونه که هنگام نوشتن بوده، بر صفحۀ کاغذ باقی خواهد ماند؛ ولی نویسنده حرکت خواهد کرد و قادر به ارزیابی دربارۀ موقعیت، احساسات و افکار در مورد آن موضوع خواهد شد. همچنین دفتر روزانه را فضای بازی می‌نامد:« فضایی برای اکتشاف و تأیید».

ص۳۷۹