مجموعه اشعار کسایی مروزی

[ویتامین]

مردم و زمانه:

 

[ویتامین]

نانوردیم و خوار و این نه شگفت
که بر وردِ خار نیست نورد

مردم اندر خور زمانه شده است
نرد چون شاخ گشت و شاخ چون نرد

 

[ویتامین]

زلف معش*وق:

 

[ویتامین]

کمند زلف را ماند چو بر هم بافتن گیرد
سپاه زنگ را ماند چو بر هم تاختن گیرد

معقرب زلف مشکینش معلق بر رخ روشن
چنان چون عنبرین عقرب که زهره در دهن گیرد

 

[ویتامین]

گهی همچون شبه باشد که بر خورشید برپاشی
گهی همچون شبی باشد که در روزی وطن گیرد

چو ساکن باشد از جنبش، مثال قد او دارد
چو دیگر بار خم گیرد نشان قدِ من گیرد

 

[ویتامین]

گهی از گل سلب سازد گهی از مه رقم دارد
گهی رسم صنم آرد گهی طبع سمن گیرد

خم زلفش یکی دام است چون خورشید و مه گیرد
سر زلفش یکی شست است کو سیمین ذَقَن گیرد

 

[ویتامین]

شعر و غزل:

 

[ویتامین]

ای آن‌که جز از شعر و غزل هیچ نخوانی
هرگز نکنی سیر دل از تُنبُل و ترفند

زیبا بود ار مرو بنازد به کسایی
چونان‌که جهان جمله به استاد سمرقند

 

[ویتامین]

موی سپید و روی سیاه:

 

[ویتامین]

چون سر من سپید دید بتم
گفت تشبیه شیب و سخت عجب

گفت موی سپید و روی سیاه
همچو روز است در میانهٔ شب