مجموعه اشعار کمال‌الدین اسماعیل

[MHP]

ز آب چشم ار چه دامنم تر شد
آتش سی*ن*ه برقرار خودست


بس که از دیده اشک میبارم
شرمم از چشم اشکبار خودست


جان من می بری، ببر، چه کنم؟
بخداکت هم از شمار خودست​

 

[MHP]

نیست در روزگار تو یک دم
که نه مشغول روزگار خودست


عذر میخواستم ز غم که دلم
از صداع تو شرمسار خودست


گفت زنهار این حدیث مگوی
که مرا خدمت تو کار خودست​

 

[MHP]

شاخ سر سبز و چمن دلشادست
عالم از عدل بهار آباد است


غنچه تا روی به صحرا آورد
گرهی ا ر دل بگشادست


سرو در خدمت گل برپایست
بید در پای چنار افتادت


بندۀ سوسن مشکین نفم
کوست کز بند جهان آزاداست


دل شکسته است بنفشه چه کند؟
سر ببیدارد زمان بنهادست​

 

[MHP]

سرو را هر چه ز اسباب خوشیست
سر بسر دست فراهم دادت


بر جهان دست تهی چون افشاند
بار ک.س می نکشد ، او را دست


بنگر آن غنچة صاحب دل را
که بدلتنگی خود چون شادست


زانکه داند که بد و نیک جهان
همچو خرمن که گل بر بادست​

 

[MHP]

هر که اندر موسم گل همچو گل می خواره نیست
آنچنان پندار کوخود در جهان یکباره نیست


نرگس صاحب نظر تا دید احوال جهان
اختیارش از جهان جز مستی و نظّاره نیت


تا صبا شد حلّه باف و ابر شد گوهرفشان
هیچ لعبت در جهان خالی ز طوق و یاره نیست


گل ز بلبل طیره شد، زان جامه برخود پاره کرد
زآنکه پر گویست و او را طاقت گفتاره نیست


ساغر لاله اگر بشکست بر جای خودست
زانکه جای کاسه بازی مغز سنگ خاره نیست​

 

[MHP]

از لب سوسن چو رنگ و بوی شیر آید همی
پس برای چه چو غنچه بسته در گهواره نیست؟


نسترن بر گلبن و برگ شکوفه در هوا
از طریق صورت الّا ثابت و سیّاره نیست


از درون پیرهن رنگی ندارد حسن گل
ز آنکه او را مایۀ خوبی بجز رخساره نیست


گر جهد بیرون ز سنگ خاره آتش پاره ها
لاله را از سنگ خاره جسته آتش پاره نیست


در میان سرو و سوسن رطل می باید گران
مجلس آزادگانرا از گرانی چاره نیست​

 

[MHP]

بس شگرفست کار و بار لبت
بس عزیزست روزگار لبت


ای بسا جان و دل که چون زلفت
بر عم افتند روزبار لبت


بلبم گوییا که باز خورد
چشمۀ نوش خوشگوار لبت


سالها شد که مانده ایم دژم
همچو چشم تو در خمار لبت


در همه کارگاه کان بدخش
نیست یک لعل بر عیار لبت​

 

[MHP]

بسر تو که گر فرو گیرم
یک شبی چون خطت کنار لبت


همچو خطّ تو حلقه یی سازم
گرد آن لعل آبدار لبت


در همه کدخدایی دل من
نیم جانیست یادگار لبت


ترسم از نازکی برنج آید
ورنه هم کردمی نثار لبت


چون همه جان خود از لب تو برند
کاش باز آمدی بکار لبت​

 

[MHP]

خوش بود جان و جان من خوشتر
خاصه چون هست نیم کار لبت


جان اگر صد هزار لطف کند
عاقبت هست شرمسار لبت


چرخ پیروزه پشت حلقه کند
پیش لعل گهر نگار لبت


نقش دیوار جانور گردد
اگر افتد برو گذار لبت


خوش و شیرین شدست جانم از آنک
پرورش یافت بر کنار لبت


بوسه یی ده که جان خستۀ من
بلب آمد در انتظار لبت


چون خضر عمر جاودان یابم
گر خورم آب چشمه سار لبت​

 

[MHP]

کی بود؟کی بود؟ که در آیم ز درت
همچو زلف تو در افتم ببرت


تا که از بوسه بتاراج دهم
شکر ننگت و تنگ شکرت


آه کز زلف تو آمیخت دلم
بستۀ موی شدن چون کمرت


همه فتنه شده بر یکدیگر
حلقۀ زلف یک اندر دگرت


این دل سوخته خرمن خرمن
می نیاید بجوی در نظرت​