مجموعه اشعار کمال‌الدین اسماعیل

[MHP]

دل ز زلف تو برون آورمی
اگرم دستر سستی بسرت


آب چشم و رخ ز درم هر دم
که گلی سازند از خاک درت


گر ز جان دست برداری تو، دهم
از دلی پاک دلی بی جگرت

​

 

[MHP]

ندانم غنچه را بلبل چه گفتست
که بس خونین دل و چهره کشفتست


مگر رازی که او را با صبا بود
یکایک فاش در رویش بگفتست


تو گویی آتش افتادست در خار
ز بس گلها که از گلبن شکفتست


بجز در حلقۀ لاله نیایی
گهر هایی که چشم ابر سفتست


اگر چه فتنۀ باغست نرگس
بدان شادم که آخر فتنه خفتست


صبا کرد آشکارا بر سر چوب
هر آن خرده که گل در دل نهفتست


دو سر در یک قدم بنمود نرگس
بنا میزد، چه زیبا طاق و جفتست

 

[MHP]

دل غنچه را باز این غم گرفتست
که پشت بنفشه چرا خم گرفتست


نقاب از رخ او بخواهد گشودن
صبا غنچه را زان فرادم گرفتست


چمن را خط سبزه منشور ملکست
که اقلیم شادی مسلّم گرفتست


مگر چشم من دید در خواب نرگس
که چشمش ز چشمم چنین نم گرفتست

 

[MHP]

مزاج گل از مشک و می شد سرشته
کزن بوی و زان رنگ در هم گرفتست


شد از زلف یارم بشولیده کارش
بنفشه ازین روی ماتم گرفتست


رضا داد لاله بخون پیاله
که خونش گرفتست و محکم گرفتست


همه راز دل غنچه با باد گوید
تو آن ساده دل بین که محرم گرفتست

 

[MHP]

با لب تو جان شکار زلف تست
با رخ تو کار کار زلف تست


چشمۀ خورشید سوی روی تو
حلقۀ شب گوشوار زلف تست


در عروسیّ جمالت عقل را
دست و پنجه در نگار زلف تست


پر ز عتبر شد کنار عارضت
آن نه خطّست ، آن نثار زلف تست


من چه گویم؟ کز رخت روشنتر ست
فتنه کاندر روزگار زلف تست

 

[MHP]

صد هزاران دل ربودی و هنوز
شست و پنجه در شمار زلف تست


برزر رخسارم از شنگرف اشک
نقش شد کین دستکار زلف تست


عالمی عشّاق را از مرد و زن
آرزو اندر کنار زلف تست


تا زنخدان تو چاه یوسفست
جان ما زنجیر دار زلف تست

 

[MHP]

تا دم باد صبا بگشا دست
گرهی از دل ما بگشا دست


هر فتوحی که جهانراست ز گل
همه از باد هوا بگشادست


نقش بدان چمن را همه کار
ار نفسهای صبا بگشادست


لاله پنداری عطّار بهار
نافۀ مشک خطا بگشادست


میزبا نیست چمن خندان روی
غنچه زان بند قبا بگشادست

 

[MHP]

دل سوسن ز که آزرده شدست
که زبانرا بجفا بگشادست


از تهی دستی، بیچاره چنار
دست خواهش چو گدابگشادست


تا گلش خردکی زر بخشد
پنجه پیشش بدعا بگشادست


ابر را گر نه برو دل سوزست
آبش از دیده چرا بگشادست؟

 

[MHP]

آنچه عشق تو در جهان کردست
بالله ار دور آسمان کردست


مهر تو با دلم چه کین دارد؟
که دلم برد و قصد جان کردست


آن نه خالت، عکس دیده ما
بر رخ نازکت نشان کردست


هست نام کلاه تو شب پوش
زانکه زلف ترا نهان کردست

 

[MHP]

آفتاب از رخت سپر بفکند
ورچه صد تیغ بر میان کردست


تا بیاموخت از تو عشوه گری
سالها آسمان دران کردست


بر من آن زلف پیچ پیچ آخر
روی پرچین چرا چنان کردست؟


عشوه ام داده است و بستده جان
راستی را بسی زیان کردست