داستانک [گسست از پیله] اثر لیلا مرادی کاربر انجمن رمان‌بوک

[Leila Moradi]

عنوان: گسست از پیله
ژانر: درام
نویسنده: لیلا مرادی
عضو گپ نظارت (۹) S.O.W
خلاصه:
در بحبوحه‌ی تغییرات اجتماعی و سیاسی دهه پنجاه خورشیدی، زنی به نام پروانه در منگنه‌ی سنت‌گرایی و مدرنیته جامعه دست و پا می‌زند تا یک زندگی آرام و بی‌دردسر داشته باشد؛ اما سرنوشت برخلاف خواسته‌هایش می‌چرخد و حوادثی پیش می‌آید که او را مقابل مهم‌ترین فرد زندگی‌اش قرار می‌دهد!

مقدمه:
زن داستان ما درست مثل کرمکی می‌ماند که دوست ندارد آشیانه‌اش را رها کند، شاید هم واهمه دارد. پشت بال‌های پروازش، هزاران نگرانی ممزوج با ترس و اوهام کشیک می‌دهند. حبس ماندن در پیله، شوق پروانگی را از او می‌گیرد و آزادی هم باعث شکاف و گسستن رشته‌هایی که تار و پودش سال‌ها با آن تنیده و خو گرفته‌بود می‌شود. جزای کدامین سنگین‌تر خواهد بود؟

 

[;FOROUGH]

-به‌نام‌کردگارهفت‌افلاک-

درود خدمت شما نویسنده عزیز و ارجمند.

🚫قوانین تایپ داستانک🚫
⁉️داستانک چیست؟⁉️

قبل از ارسال پارت تاپیک آموزشی درست نویسی را با دقت مطالعه کنید.
«درست نویسی- مطالعه این آموزشات اجباری است.»
مدیران در صورتی که متوجه اشکالات شما در درست نویسی شوند برای شما ناظر تعیین می‌کنند.

شما می‌توانید با ارسال دو پارت ابتدایی اثر تاپیک نقد کاربران را ایجاد کنید.
پس از ارسال پست اول، از کاربران بخواهید تا نظرات خود را در قالب نقد درباره هر جز از اثر بازگو کنند.
«درخواست نقد توسط کاربران»

پس از ارسال 5 پارت از داستانک خود، درخواست جلد دهید.
«درخواست جلد»

چنان‌چه قصد دارید اثرتان را با تیزر تبلیغ کنید، درخواست تهیه کلیپ توسط تیم تدوین دهید.
«درخواست تیزر»

بعد از ارسال حداقل 7 پارت از اثر خود درخواست نقد شورا دهید.
«درخواست نقد شورا»

پس از 10 پارت درخواست تگ و تعیین سطح اثر خود دهید.
«درخواست تگ»

توجه داشته باشید برای اعلام پایان اثر خود باید داستان کوتاه شما حداکثر 2۰ و حداقل ۱۰ پست را دارا باشد.
«اعلام پایان داستانک»


°تیم مدیریت بخش کتاب°​

 

[Leila Moradi]

***
عقربه بر ساعت ضربه می‌زند. پلک‌هایش را می‌گشاید. نور خورشید از ورای پرده‌‌ی سفید پنجره روی مبل‌های خانه می‌تابد و چرم قهوه‌ایشان را براق‌تر نشان می‌دهد. یک نگاه به پهلویش می‌اندازد. یادش نمی‌آید مردی که پشت به او خوابیده‌است، چه وقتی به خانه برگشت. پتو را رویش مرتب می‌کند و از جا برمی‌خیزد. برای صبحانه باید نان تازه بخرد. پالتویش را از جارختی برمی‌دارد و در حین راه می‌پوشد. روی دیوار بلند و کوتاه ساختمان‌های خاکستری، شعارهایی درشت با رنگ قرمز به چشم می‌خورد. عکس‌های روحانی‌ای را می‌بیند که در اکثر مغازه‌ها چسبانده شده؛ به حدی که در شیشه‌ی ویترین‌ها جای خالی‌ای نمانده‌است. دست اکثر عابرین روزنامه‌ای دیده می‌شود که با هیجان خاصی، درونش دنبال خبرهای جدید می‌گردند‌. صف نانوایی شلوغ است. کمی آن‌طرف‌تر مردم برای خرید حلیم سر و دست می‌شکنند. انتهای صف، پشت به زن چادری می‌ایستد. نقل محفل صحبت این روزهای مردم سیاست کشور و کار و گرانی است که می‌توانند ساعت‌ها بی‌وقفه درباره‌اش صحبت کنند. دو زنی که تازه به داخل صف آمده‌اند، با دیدنش شروع به پچ و واپچ می‌کنند. سرش را در یقه‌ی پالتویش فرو می‌برد و سعی می‌کند حواسش را به صدای جیغ لاستیک‌های اتومبیل و غژغژ موتورها دهد. چشمش به همسایه‌اش حوری‌خانم می‌افتد. زن، از سنگینی نگاهش سر برمی‌گرداند و با حالت بدی براندازش می‌کند.
- جوون‌های ما یکی‌یکی دارن پرپر میشن، بعد امثال این خانم انگار داره میره بازار شانزه‌لیزه!

 

[Leila Moradi]

دیگری با صدای کلفتش، ادامه‌اش را پی می‌گیرد:
- دیشب با ماشین آن‌چنانی نصفه شب اومدن خونه. معلوم نیست چه کثافت‌کاری‌هایی می‌کنن!
پروانه‌ی مغموم تمام این حرف‌ها را می‌شنود و ذره‌ای ل*ب به سخن باز نمی‌کند. برای پوشیدن چنین پالتویی به خودش تشر می‌زند. هدیه‌ی رهی برای روز تولدش بود؛ می‌گفت یکی از طراحان ایرانی از روی مدل فرانسوی آن را دوخته‌است و وقتی آن را روی جلد مجله دیده، به یاد او افتاده‌بود. از خود می‌پرسد چرا باید مردم این همه نسبت به هم تنفر داشته باشند؟ آخر مگر چه گناهی از او سر زده‌است؟ او فقط یک زن خانه‌دار بود که می‌خواست در گوشه‌ای از این شهر درندشت زندگی کند، کار به کار کسی نداشت. انگار جرمی مرتکب شده‌اند که دائم باید از بقیه فرار کنند. برای لحظه‌ای دلش برای روزهای آرام و سادگی گذشته تنگ می‌شود. در این جمع بودن، حس غریب و خفگی به او دست می‌دهد. با صدای شاطر، سریع سکه‌ای از جیبش خارج می‌کند و با نان داغی که پوست سرانگشتانش را می‌سوزاند، از آن‌جا دور می‌شود تا کمتر نگاه‌های سرد و حرف‌های نیش‌دار همسایه‌ها را بشنود. دوست داشت به یزد برگردد، درون خانه‌باغ آقاجانش و پای حوض بنشیند و مولانا بخواند. این شهر بوی عشق و زندگی نمی‌دهد، همه‌جا را دودهای سیاه برداشته‌است.

 

[Leila Moradi]

مردم ناراضی با عصبانیت به جان یک‌دیگر افتاده‌اند و به عقیده‌‌ی رهی، همان چیزی که دشمن می‌خواهد را تقدیمشان می‌کنند. کفش‌هایش را جلوی درب از پا درمی‌آورد. صدای گریه‌ی دخترکش شیرین با خر و پف همسرش یکی شده‌است. سریع نان را روی میز می‌گذارد و به اتاق بچه می‌شتابد. دخترک، ترسیده روی تختش نشسته‌است و با چشمان گریان به دور و برش نگاه می‌کند. پروانه بغلش می‌کند و چند بوسه به سر و صورتش می‌زند.
- آروم باش عزیزم! مامان این‌جاست.
لباسش را به زور می‌پوشاند. همیشه‌ی خدا سر لباس پوشیدن نق‌نق می‌کند و یک‌جا بند نمی‌شود.
- دختر مامان الان تمیز میشه، خوشگل میشه.
با این حرف‌ها سرگرمش می‌کند. از آن‌طرف صدای غرغرهای رهی هم بلند می‌شود که بدخلق بالش را روی سرش می‌گذارد و پشت به آن‌ها می‌خوابد. پدر و دختر هر دو سر ناسازگاری گذاشته‌اند. دختر کوچولویشان دو سالش کامل شده‌است؛ یک بچه‌ی تپلی بانمک با موهای فرفری سیاه که مثل اسمش شیرینی را به زندگی‌شان هدیه داده‌بود. پروانه، دخترک را از آغوشش بیرون می‌آورد و میان اسباب‌بازی‌هایش می‌نشاند.
- شیرین من بازی کنه تا براش یه صبحونه خوشمزه درست کنم.
با چشمان گرد سیاهش به مادرش خیره نگاه می‌کند که تند و فرز آب‌جوش را داخل قوری می‌ریزد.
- چایی... چایی!
دست می‌زند و این کلمه را تکرار می‌کند. پروانه قوری را روی کتری می‌گذارد تا چای دم بیاید و بعد با صدای آهسته‌ای می‌گوید:
- آره، برو بابایی رو بیدار کن.

 

[Leila Moradi]

تند‌تند عروسک محبوبش که یک گوسفند صورتی بود را بغل می‌گیرد و از درب وسط هال وارد اتاق‌خواب می‌شود. با آن صدای بچگانه‌اش بلند‌بلند بابا را صدا می‌زند. آن‌قدر که مرد تصمیم می‌گیرد قید خواب را بزند. پلک‌هایش را می‌گشاید و زیر چشمانش را می‌مالد. دیدن شیرین کوچولوی زیبایش کافی است که تمام خستگی‌اش بپرد. خم می‌شود و بغلش می‌کند.
- جونم، چیه هی بابا بابا می‌کنی؟
سر و صورتش را بوسه‌باران می‌کند. دخترک پرحرفش هم سرگرمی‌اش بازی کردن با سبیل باریک و سیاه پدرش است.
- ماما... ماما گفت، بیا... بیا بیدارش کن.
ماچ محکمی از گونه‌ی تپلش می‌گیرد.
- آخرسر یه کاری می‌کنی بزنمش پدرسوخته!
وروجک روی سی*ن*ه‌ی ستبر پدرش آرام می‌خوابد. بعد از گذشت لحظاتی، این خانواده‌ی کوچک سه‌نفره پشت میز چوبی قرار می‌گیرند. شیرین کوچولو با شیطنت‌هایش حسابی این زوج جوان را سرگرم کرده‌است و فارغ از فرداهای سخت، صدای خنده‌هایشان درون آپارتمان می‌پیچد. بعد از خوردن صبحانه، پروانه مثل همیشه شوهرش را بدرقه می‌کند. روزها از پی هم می‌گذرند. وضعیت کشور عادی نیست. هر لحظه از رادیو و تلویزیون خبرهای عجیبی می‌رسد. رهبر با کلام محکم و کوبنده‌اش علیه رژیم و فسادهای دستگاه در عراق سخنرانی می‌کند و حرف‌هایش بین جوانان انقلابی دهان به دهان می‌چرخد.