مشاعره یک دوبیتی بگو

[مژگان سلاجقه]

رو تو جباري رها کن خاک شو تا بنگري
ذره ذره خاک را از خالق جبار مسـ*ـت
تا نگويي در زمستان باغ را مستي نماند
مدتي پنهان شدست از ديده مکار مسـ*ـت

 

[مژگان سلاجقه]

بيخ‌هاي آن درختان مي نهاني مي‌خورند
روزکي دو صبر مي‌کن تا شود بيدار مسـ*ـت
گر تو را کوبي رسد از رفتن مستان مرنج
با چنان ساقي و مطرب کي رود هموار مسـ*ـت

 

[مژگان سلاجقه]

ساقيا باده يکي کن چند باشد عربده
دوستان ز اقرار مسـ*ـت و دشمنان ز انکار مسـ*ـت
باد را افزون بده تا برگشايد اين گره
باده تا در سر نيفتد کي دهد دستار مسـ*ـت

 

[مژگان سلاجقه]

بخل ساقي باشد آن جا يا فساد باده‌ها
هر دو ناهموار باشد چون رود رهوار مسـ*ـت
روي‌هاي زرد بين و باده گلگون بده
زانک از اين گلگون ندارد بر رخ و رخسار مس

 

[مژگان سلاجقه]

باده‌اي داري خدايي بس سبک خوار و لطيف
زان اگر خواهد بنوشد روز صد خروار مسـ*ـت
شمس تبريزي به دورت هيچ ک.س هشيار نيست
کافر و مومن خراب و زاهد و خمّار مسـ*ـت

 

[مژگان سلاجقه]

گفتی که مستت میکنم
پر زانچه هــستت میکنم
گـــفتم چـــگونه از کجا؟
گفتی که تا گـفتی خودآ

 

[مژگان سلاجقه]

گفتی که درمــانت دهم
بر هـــــجر پـایـانت دهم
گفتم کجا،کی خواهد این؟
گفتی صـــبوری باید این

 

[مژگان سلاجقه]

نردبان اين جهان ما و منيست
عاقبت اين نردبان افتادنيست
لاجرم هر ک.س که بالاتر نشست
استخوانش سخت تر خواهد شکست

 

[مژگان سلاجقه]

ای دوست قبولم کن و جانم بستان
مستم کن و از هر دو جهانم بستان
با هرچه دلم قرار گیرد بیتو
آتش به من اندر زن و آنم بستان

 

[مژگان سلاجقه]

ای قـوم بــه حج رفتـه کجایید کجایید
معشــوق همیــن جـاست بیایید بیایید
معشــوق تــو همسـایه و دیــوار به دیوار
در بادیه ســـرگشته شمـــا در چــه هوایید