موضوع نویسنده
- Jan
- 297
- 1,281
- مدال‌ها
- 2
19- دُنِ آرام
رمانی چهارجلدی اثر میخائیل شولوخوف است که شاهکار وی محسوب می‌شود و نوشتن آن از سال 1928 تا 1940 (تقریباً 12 سال) به درازا کشید و جایزه نوبل ادبیات را برایش به ارمغان آورد. از این رمان تاکنون سه ترجمه به فارسی منتشر شده‌است. ترجمه اول را محمود اعتمادزاده به‌آذین انجام داد، سپس علیرضا بیگدلی خمسه آن را ترجمه کرد و در سال‌های اخیر نیز ترجمه دیگری توسط احمد شاملو صورت گرفت. شاملو از روی ترجمه فرانسوی آنتوان وی‌تز این رمان را به فارسی برگردانده‌است. ایرج کابلی در مقابله با نسخه روسی با شاملو همکاری داشته‌است. این رمان را اغلب با جنگ و صلح نوشته تولستوی مقایسه می‌کنند؛ زیرا حماسه شولوخوف همچون «جنگ و صلح» تولستوی تلفیقی است از خصوصیات رمان‌های خانوادگی-اجتماعی و تاریخی.
دُن آرام داستانی است درباره قزاقان ساکن دن و شرح زندگی یک خانواده قزاق به نام «ملِخوُف» در زمان صلح، سال‌های سرنوشت‌سازجنگ اول جهانی، انقلاب 1917 اکتبر روسیه و یک جنگ داخلی تلخ. البته قهرمانان و نقش آفرینان داستان درست مانند رمان «جنگ و صلح» تولستوی زیادند.
رهبر انقلاب در تمجید از این رمان بارها بیاناتی داشته اند. ایشان در چند مرحله درباره این کتاب جملات زیر را گفته اند:
-دُن آرام یکی از بهترین رمان های دنیاست. البته جلد اولش بهتر است؛ جلدهای بعدی اش سطح رمان را متوسط می کند؛ کما اینکه کتاب بعدی اش، زمین نوآباد، هم کتاب خوبی نیست.
-این دن آرام را من قبل از انقلاب خواندم؛ زمین نوآباد را شاید بعدا خواندم... به قدری در این کتاب تصویرگری فوق العاده است که من این را در هیچ کتاب دیگری ندیده ام. دشت های روسیه را که تصویر می کند، مثلا صد جا تصویر کرده، ولی صد جور بیان کرده است!
-اینها خیلی هنرمندانه و خیلی مهم است. ادبیات، اینگونه ماندگار می شود. چرا منِ آخوند در یک کشور اسلامی، کتاب دُن آرام را می خوانم؟ اگر جاذبه نداشته باشد، اگر این کتاب لایق خواندن نباشد، یک نفر مثل من نمی رود آن را بخواند.
دُن آرام داستانی است درباره قزاقان ساکن دن و شرح زندگی یک خانواده قزاق به نام «ملِخوُف» در زمان صلح، سال‌های سرنوشت‌سازجنگ اول جهانی، انقلاب 1917 اکتبر روسیه و یک جنگ داخلی تلخ. البته قهرمانان و نقش آفرینان داستان درست مانند رمان «جنگ و صلح» تولستوی زیادند.
رهبر انقلاب در تمجید از این رمان بارها بیاناتی داشته اند. ایشان در چند مرحله درباره این کتاب جملات زیر را گفته اند:
-دُن آرام یکی از بهترین رمان های دنیاست. البته جلد اولش بهتر است؛ جلدهای بعدی اش سطح رمان را متوسط می کند؛ کما اینکه کتاب بعدی اش، زمین نوآباد، هم کتاب خوبی نیست.
-این دن آرام را من قبل از انقلاب خواندم؛ زمین نوآباد را شاید بعدا خواندم... به قدری در این کتاب تصویرگری فوق العاده است که من این را در هیچ کتاب دیگری ندیده ام. دشت های روسیه را که تصویر می کند، مثلا صد جا تصویر کرده، ولی صد جور بیان کرده است!
-اینها خیلی هنرمندانه و خیلی مهم است. ادبیات، اینگونه ماندگار می شود. چرا منِ آخوند در یک کشور اسلامی، کتاب دُن آرام را می خوانم؟ اگر جاذبه نداشته باشد، اگر این کتاب لایق خواندن نباشد، یک نفر مثل من نمی رود آن را بخواند.
