مجموعه اشعار ⁦سجاد سامانی⁦←⁠_⁠←⁩

[mobina01]

مجموعه اشعار سجاد سامانی​

 

[mobina01]

گریه‌ام جاری‌ست، بارانی که می‌بینی منم
چتر وا کن! ابر گریانی که می‌بینی منم

بی‌محابایی چنان رگبار تند نوبهار
رحم کن! گنجشک حیرانی که می‌بینی منم!

از کمانداران ابروی تو کو راه فرار؟
صید از هر سو گریزانی که می‌بینی منم

کشتی و سهراب در خون خفته را نشناختی
بی‌وفا! سرباز بی‌جانی که می‌بینی منم!

اهل امروزم ولی دردی که دارم تازه نیست
شاعر هر کهنه‌دیوانی که می‌بینی منم !

 

[mobina01]

گفتم فراق را به صبوری دوا کنم
صبرم زیاد نیست، چرا ادعا کنم؟

بوسیدمش ز دور و چنین مستم از غرور
گر بوسه بر لبش بگذارم چه‌ها کنم

گفتم به قول خویش وفا کن، جواب داد
کی قول داده‌ام که بخواهم وفا کنم؟

بیم فراق دارم و باید به شوق وصل
شب تا سحر نماز بخوانم، دعا کنم ...

اشکی نمانده‌است که جاری کنم ز چشم
جانی نمانده‌است که دیگر فدا کنم

ای عشق، من که عقل خود از دست داده‌ام،
دیوانه‌ام مگر که تو را هم رها کنم؟

زاهد به ذوق آمده از شعر من ولی
ننگا به من که ذوقی از این مرحبا کنم
‌

 

[mobina01]

سفر می‌کردی و کار تو را دشوار می‌کردم
که چون ابر بهاری گریۀ بسیار می‌کردم
‌
همان "آغاز" باید بر حذر می‌بودم از عشقت
همان دیدار "اول" باید استغفار می‌کردم
‌
ملاقات نخستین کاش بار آخرینم بود
تو را دیگر میان خواب‌ها دیدار می‌کردم
‌
«به روی نامه‌هایت قطرۀ اشک است، غمگینی؟»
تو می‌پرسیدی و با چشم خون انکار می‌کردم
‌
در آن دنیا اگر قدری مجال همنشینی بود
به پای مرگ می‌افتادم و اصرار می‌کردم
‌
خدا عمر غمت را جاودان سازد که این شاعر
غزل در گوش من می‌خواند و من تکرار می‌کردم
‌

 

[mobina01]

حتی مرا به نام، صدا هم نمی کند
دردا که فکر حال مرا هم نمی کند
‌
بیمار چشم اویم و آن سنگدل مرا
درمان که بگذریم، دعا هم نمی کند!
‌
منت گذاشت بر من و عهدی دوباره بست
منت گذاشت، گرچه وفا هم نمی کند...
‌
غم مثل کودکی ست که آغوش عشق را
محکم گرفته است و رها هم نمی کند
‌
زاهد خیال طعنه رها کن، که مرد عشق
گر طاعتی نکرده ریا هم نمی کند!
‌

 

[mobina01]

که بود؟ شهره‌ی عالم به سست‌پیمانی
وفا نکرد و دریغ از کمی پشیمانی

چه گفت؟ گفت فراق تو بر من آسان است
وداع کرد و نمی‌یابمش به آسانی

چه برد؟ تاب مرا برد تاب گیسویش
چه بود جرم تو؟ سرگشتگی، پریشانی

چه کرد؟ عشق مرا کفر خواند و خونم ریخت
چه حکمتیست در این شیوه‌ی مسلمانی ؟

چه از تو خواست؟ غزلهای بی‌رقیب مرا
کجاست؟ نزد رقیبان پی غزلخوانی

چرا به عشق چنین ظالمی دچار شدی؟
تو نیز عاشق اویی خودت نمی دانی ...

 

[mobina01]

با زبان گریه از دنیا شکایت می‌کنم
از لب خندان مردم نیز، حیرت می‌کنم
‌
از گِلی دیگر مرا شاید پدید آورده‌اند
در کنار دیگران احساس غربت می‌کنم...
‌
جان شیرین را فدای عشق کردم، خوب شد
من به هر ک.س دشمنم باشد محبت می‌کنم
‌
سرگذشتم بس که غمگین است حتی سنگ‌ها
اشک می‌ریزند تا از خویش صحبت می‌کنم
‌
بهترین نعمت سکوت است و من ِ بی‌همزبان
با زبان واکردنم کفران نعمت می‌کنم ...
‌

 

[mobina01]

چشم من، چشم تو را دید ولی دیده نشد
من همانم که پسندید و پسندیده نشد

یاد لب‌های تو افتادم و با خود گفتم:
غنچه‌ای بود که گل کرد ولی چیده نشد

من نظربازم و کم معصیتی نیست ولی
چه بسا طعنه‌زدن‌های تو بخشیده نشد

ای که مهرت نرسیده است به من، باور کن
هیچ ک.س قدر من از قهر تو رنجیده نشد

عاشقت بودم و این را به هزاران ترفند
سعی کردم که بفهمانم و فهمیده نشد

 

[mobina01]

گفته بودم شادمانم؟ بشنو و باور مکن!
گاه می‌لغزد زبانم، بشنو و باور مکن!

گفتی آیا در توانت هست از من بگذری؟
گفتم آری می‌توانم ... بشنو و باور مکن!

عشق اگر افسانه می‌سازد که در زندان دل
چند روزی میهمانم، بشنو و باور مکن!

در جواب نامه‌ی فرهاد اگر شیرین نوشت:
"با همه نامهربانم"، بشنو و باور مکن!

گاه اگر در پاسخ احوال‌پرسی‌های تو
گفته بودم شادمانم، ...بشنو و باور مکن!

 

[mobina01]

يارای گريه نيست، به آهی بسنده کن!
آری، به آه گاه به گاهی بسنده کن!

درد دل تو را چه کسي گوش مي‌کند؟
ای در جهان غريب! به چاهی بسنده کن!

دستت به گيسوان رهايش نمی‌رسد
از دوردست‌ها به نگاهی بسنده کن!

سرمستي صواب اگر کارساز نيست
گاهی به آهِ بعدِ گناهی بسنده کن!

اهل نظر نگاه به دنيا نمی‌کنند
تنها به ياد چشم سياهی بسنده کن!