فایل شده ●نسخِ روح اثر دنیا ●

[DOonYa]

آن روز هم، من هستم تا تکیه کنی به شانه‌هایم که برایت هم‌چون کوه است و هم‌چنان همین‌طور باقی می‌ماند...
من در حالی که به بن‌بست آرزوهایم رسید‌ه‌ام برایت بهترین آرزوها را می‌کنم و قلبم مملو از عشق تو است و وجودم تو را می‌خواهد که نوری درون شب‌های تاریکم هستی و دلیلی برای دل دیوانه‌ام...

 

[DOonYa]

مرگ زیباست، اگر میسر شود؛ اگر مرا در بر بگیرد...
گویی در دریایی خروشان بین امواجِ آرامش و تلاطم آبی رنگ لبخندهایم غرق می‌شوم، تویی را می‌بینم در آن سرِ دنیا امّا نزیک‌ و نزدیک‌تر از هر زمان؛ که تازه فهمیده‌ای عزیزی را تا ابد از دست دادی! کسی را که از جان خود بیشتر تو را می‌خواست و می‌خواهد رفت و به‌خاطرات پیوست؛ خاطراتی هرچند تلخ و شیرین... .

 

[DOonYa]

وقت رفتن؛ خاطراتت از جلوی چشمانم می‌گذشت شیرین‌تر از دیدنت در وقت مرگ هم مگر داریم! تو را به خدایی که آن را می‌پرستی در گوشه‌ای از ذهن و قلبت منی را به خاطر بسپر، منی را که این‌گونه برایت جان داد و به‌ خاطرات سپرده شد، منی را که سوختُ دودش در چشم خودم رفت و خاکسترش هم‌صدا تو را خواهان شد!
جانِ دلم مرا بگیر حتی از مرگ و در گوشه‌ی امن آغوشت تا همیشه حبس کن!

 

[DOonYa]

من در شهر خود نیز غریبم و دل‌گیر، قلبم هر آن از سی*ن*ه‌ام درحال بیرون زدن است و گویی سال‌هاست که نه کسی را دیده‌ام و نه صدای آشنایی را شنیده‌ام. هیچ تصویری از نزدیک‌ترین‌های زندگی خود هم ندارم و زندگی را هیچ‌تر از هیچ ادامه می‌دهم و غمی در من زاده شده که گویی تک‌تک نفس‌هایم مرگ را فریاد می‌زنند ولی نمی‌میرم و با غم این راه پر پیچ‌ و خم را ادامه می‌دهم...

 

[DOonYa]

چه‌گونه باید از این غم گریخت و رخت بست و رفت؟
کجا روم که غم خانه نداشته باشد و خنده ستون‌های خانه‌ی کاه‌گلیم را استوار نگه‌ دارد؟
روحی دارم خسته و زندگی خسته‌تر که نم پس نمی‌دهند و همه‌اش از چشمانم بیرون می‌زند. قلبی دارم که دخترک کوچک زنده در وجودم می‌خواهد دیوارهای سیاه شده‌اش را به رنگ صورتی کند امّا حتی در شهر من رنگ‌ها هم مرده است!
گناه من چیست در این زندگی وانفسا... ؟

 

[DOonYa]

در زمان‌های دور فکر می‌کردم عشق مرا از این غم جدا می‌کند ولی مرا بیشتر درون باتلاق فرو برد و توانم را نیز از من گرفت. قلب کوچکی داشتم که از من گرفت و تنهایی را نیز رفیقم کرد. شب و روز را از من گرفت و نداشتن‌ها را به من آموخت!
حال من دختری غمیگن، تنها و بی‌قلبی هستم که چشم به راه نشسته تا تو نبودن‌‌ها را تمام کنی و بیایی و مرا به بودن نیز خو بدهی... .

 

[DOonYa]

شب است و شب یعنی فکر و خیال نبودنت... .
چه سخت است نباشی امّا از هر کجا که می‌گذرم تو را ببینم و خاطرات‌مان زنده شود. عطرت که در بین شلوغی جمعیت به مشامم خورد گویی مَست شدم و خرده‌هایم هم با من فرو ریخت؛ غرق شدم در دریای شانه‌هایت که حال مال دیگری است و این اوج بدبختی است که باشی و عطرت نیز بپیچد امّا دست‌هایت سهم دیگری باشد و بس!

 

[DOonYa]

درون قلبم تویی و قلب تو کاروانسرای‌ست شاه عباسی!
هرکَس چند صباحی می‌آید، می‌ماند و می‌رود و‌ در آخر تو باز تنهایی و فقط منم که در کنار دل وا مانده‌ات می‌مانم. لبخندهایت مزه‌ای می‌شود که تلخی مِی را به شیرینی عسل می‌کند و درون پِی و پوستُ استخوانم رسوخ می‌کند؛ خشکی دل را سبز می‌کند، به سبزی جنگل‌های شمال و در کنارت تب می‌کنم بی‌پرستار...

 

[DOonYa]

من نمی‌گویم الهی تب کنم شاید پرستارم تو باشی من می‌گویم تب می‌کنم دلیلش تو باشی کافی است. اسمت را که می‌شنوم هرجای دنیا باشم تماماً چشم می‌شوم و گوش‌هایم منتظر می‌شود تا صدای جانم گفتنت را بشنود و چه زیباست این انتظار برای شنیدن صدای تو که دلیل نفس کشیدنم هستی...
از بند انگشتانت تا تمام وجودت را می‌پرستم؛ وجودم به فدای یک تار موی‌ات عزیزِ جانم... ‌.

 

[DOonYa]

حیف که خسته‌ام عزیزکم؛ حیف و هزاران حیف که نای نفس کشیدن هم نیست چه برسد به این‌که خانه به خانه و کو به کو به دنبالت روانه شوم...
می‌گویند سردت که شد شهر را به آتش می‌کشند، ولی من می‌گویم سردت که شد خود آتش می‌گیرم تا تو را گرم کنم و این است عشق من!
من همین حالا هم از نبودنت می‌سوزم و می‌سازم و دم نمی‌زنم تا تو بخندی و خنده‌ات می‌ارزد به گریه‌های شبانه‌ام جانانم...