فایل شده ● آرامش‌دلیِ من اثر s.h مبینا ●

[mobina01]

مرا همیشه دوست داشته باش! باشد؟
اگر دلت مرا نخواهد نمی‌میرم، اما حکایتم می‌شود آن درد به استخوان رسیده. مثالی می‌شوم برای سر بریدن با پنبه که دردت مرا در آن نمی‌کشد و ذره‌ذره جانم را می‌گیرد.
همیشه خوب باش! خب؟

 

[mobina01]

مگر می‌شود در تنگ‌ترین نقطه دنیا خوش‌حال باشی و راحت‌تر از قبل نفس بکشی؟ فکر کن که من در تنگ‌ترین نقطه دنیا راحت‌ترین نفسم را می‌کشم. آغوشت را می‌گویم محبوبِ من!
* آغوش تو دلچسب‌ترین حلقه دنیاست
زین حلقه مکن رحم به من تنگ‌ترش کن

---

آذر قاسمی

 

[mobina01]

خنده‌های بی‌رنگ و مزه‌‌ام را جلا داده‌‌ای. قبل از تو در خودم توان خندیدن را نمی‌دیدم. رنگ عشق به روحم دادی و شاید، گل‌ها به‌خاطر وجود توست که همیشه خندان‌اند.
با دادن حس امنیت به من، عشق خود را در قلبم پرورانده‌ای.

 

[mobina01]

من برای تو می‌نویسم. برای تویی که با خیالت ذوقی را در من ایجاد کنی که خود نیز از آن بهت‌زده‌ام. مانند دختر بچه‌ها سرشار از شوق هستم، با دیدن خنده‌ات به رویم آن‌قَدَر سبک می‌شوم که حس پرواز را دارم.

 

[mobina01]

تاکنون کسی قادر به این کار نبود اما می‌دانم که محبت، همان نیروی بین‌مان هر ناممکنی را ممکن می‌سازد؛ حتی وجود دو تضاد کنار هم را. همانا که خداوند تو را، مختصِ من آفریده تا کنارت آرام بگیرم، آرامش‌دلیِ من!

 

[mobina01]

گویند که تب تند، زود عرق می‌کند. اما عشق و محبت بین ما که در یک نگاه نبود، هوس نبود، من محبتی عجیب نسبت به تو را در دلم حس می‌کنم. بذر محبتت که در دلم کاشته شد، نرم نرمک به درختی تنومند تبدیل شد.

 

[mobina01]

درختی تنومند که ریشه‌‌اش محبت است و شاخه‌هایش عشق. آری! محبت منشأ هر خوبی است. درختِ تنومندِ عشقِ تو جای رگ‌ها در قلبم را گرفته. درختی تنومند که شاخ‌سارهایش قلبم را در برگرفته.
اصلاً یک سوال! مگر می‌شود آن‌قدر کسی را دوست داشت؟

 

[mobina01]

آری! چرا نمی‌شود؟ می‌توان شهریار گونه کسی را دوست داشت مانند آن‌جا که می‌گوید:« نازنینا! ما به ناز تو جوانی داده‌ایم» مگر می‌شود عاشق کسی باشی و جان فدا نه؟ مگر ممکن است عاشق باشی و جوان بمانی، پیر نشوی؟
که اگر می‌شد... .

 

[mobina01]

اگر می‌شد برای این حسِ ناشناخته‌‌یِ گاه نافرجام، که قلب را در سی*ن*ه به پرواز در می‌آورد صدها شاعر، بیت‌ها شعر نمی‌سرودند. که اگر نامهربان نبود که اسمش دیگر «عشق» نبود. اگر غمش نبود، لذتش هم آن‌چنانی نبود!

 

[mobina01]

تلخ و شیرین کنار هم اند که معنا دارند.
اگر تلخی نبود، حس شیرین نمی‌دانستیم. اگر دوری نبود، لذت وصال نمی‌چشیدیم.
اگر بی‌مهری نبود، محبت حس نمی‌شد.
و اگر غم در این دنیا وجود نداشت چه‌طور قدر خوشبختی را و نفرت نبود، چگونه می‌خواستیم عشق را حس کنیم؟!
سر انجام، اگر ناامنی نبود، چه‌گونه به دنبال آرامشِ دل بودیم؟