فایل شده ● ایرمان اثر راضیه کیوان نژاد ●

[Raaz67]

عنوان: ایرمان
نویسنده: راضیه کیوان نژاد
ژانر: عاشقانه، تراژدی
ناظر: @DELARAM
ویراستار: @سپید
کپیست: @EVA
مقدمه: برایش نوشتم تا بداند یاد او همچون داستان هزار و یک شب، قصه‌ی شبانه‌ام شده است تا خواب شیرین دیدارش را مهمان رویاهایم کنم و عشق خواهرانه‌ام را در گوشه‌ی قلب مچاله شده و شکسته‌ام از نبودنش حفظ کنم تا خاطرات صندوقچه‌ی حافظه‌ی دوران بودن و پروازش را در تک‌تک رگ و ریشه‌ام مانند خون به جریان بیندازم؛ زیرا که آن‌ها بخشی از زیستن ابدی من هستند.

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[Raaz67]

برای تیله‌های عسلی‌ات که دیگر دنیای رنگی‌ات را به یک شکل نمی‌دید و مانند قطار همه‌چیز از جلوی دیدگانت به طور سریع از ریل حوادث زندگی‌ات رد می‌شدند و دیدگانت را چیزی به نام دو بینی، دوگانه‌سوز کرده بود.

 

[Raaz67]

برای قهوه‌ی شیرین چشمانت که روزگار، طعم تلخ و گسش را با آوردن مهمان ناخوانده‌ی کوچکِ خانه‌ی مغزت، به تلخی دعوت کرد و دنیا را برایت تیره و تار کرد و عاقبت آن دو چشم شهلا را که زبان‌زد دلبری و زیباییِ چشمِ آهویت بود را پشت قاب ویترینی به نام عینک جا گذاشت، اما باز هم سوی دیدگانت نوری نداشتند.

 

[Raaz67]

برای ابروان کمانی‌ات که سایبان چشمان خمار و شهلایت بود، در اثر تَرکِشِ مهمان ناخوانده‌ی مغزت، با خط مورب شکسته بود و یادگاری‌اش را با بخیه به جا گذاشت و به شمشیر هلالی شکل مبدل کرده بود، اما هنوز هم زیبای مسهور کننده‌ات را در سیمای مهربانت به رخ می‌کشید.

 

[Raaz67]

برای پیشانی بلندِ بخت نمایه‌ات که با جاساز شدن مینِ کاشته شده در پسِ سرت آن را کوتاه و مانند تپه‌ی عمیق کرده بود و ترکیب هلال قرصِ ماه گونه‌ات را با جا‌به‌جا کردن استخوان‌های جمجمعه‌ات بهم زده بود.

 

[Raaz67]

برای مژگانِ چتر نمایه سیاه و بلندت که هر روز شاهد ریزش برف گونه‌اش از دیدگانت بودیم و تو به ناچار، افتادنشان به زیر پلکت را به تعبیر برآورده شدن آرزوهایت با خلوص نیت برمی‌داشتی و به فال نیک می‌گرفتی، امّا خوب می‌دانستی که قدرت داروهایت آن بلا را بر سرشان نازل کرده است.

 

[Raaz67]

برای گونه‌هایت که آن مین کوچک درون خاکِ مغزت، شاخه‌های علف‌های هرزِ بیمارگونه‌اش را به انار گلگونِ لپ‌هایت هم رسانده بود و عاقبت از فشار رسیدن علف‌های هرز و رشدشان، تَرَک عمیقی به پوست گلگون اناری‌ات به جا گذاشته بود و به جای سرخی، زردی و رنگ پریدگی را روی لپ‌هایت رنگ‌آمیزی کرده بود.

 

[Raaz67]

برای دندان‌های سپید و مرواریدی ردیف شده‌ات که از تَرکِشش بی‌نصیب نماند و عاقبت، درد را در مینای خفته‌اش فرو برد و در سی*ن*ه‌اش حبس کرد و هر کدام را پس از دیگری به ویرانی کشاند و مهر سیاهی بر پیشانیشان نشاند که حتی برای آباد کردنشان هم فرصتی نداد؛ چرا که مانند سرزمین مادریمان، تحریم از بی‌حسی بودی.

 

[Raaz67]

برای گیسوان آبشاری بلندت که همچون نخ ابریشم، نرمی و لطافت داشت و دیگر دستمان به بافتن رج به رجشان نمی‌رفت؛ چرا که آن ماشین از خدا بی‌خبر مانند چنبره به سرعت بر خرمنش تازیانه توپید و آن‌ها را از ته تراشید و تار و پودش را به زمین انداخت و سر نازنینت را مانند سربازان اعزام به خدمت کرد.