فایل شده ● ایرمان اثر راضیه کیوان نژاد ●

[Raaz67]

خدمتی که تو سرباز آن روزهایش شدی و اسلحه‌ات، داروهای شیمیایی شد که با دست گرفتنشان به جنگ رفتی تا سرزمین مغز ناآرامت را که آن مهمان ناخوانده در جای‌جایش مین‌ گذاری کرده بود را آباد کنی، اما دریغ از مهمات و تجهیزات مجهز، چرا که دشمنت سرسخت‌تر از این حرف‌ها بود و هر روز جنگ را با سلاح‌های بیشتر و مجهزتری آغاز می‌کرد و تو را خلع سلاح می‌کرد.

 

[Raaz67]

برای گلو و حنجره‌ی طلایی‌ات که صدای آرام و دلربایت برای قلب‌های دردمندمان لالایی شبانه می‌شد، امّا حالا آن بلای خانمان سوز راهش را سد کرده بود و اختیار را از بلع کردن داروهایت که هیچ حتی آب دهانت هم گرفته بود و جنگ را هم در آنجا ادامه داده بود تا نتوانی وسیله‌ی دفاعیت را که همان داروهایی شیمیاییت بود را ببلعی و مبارزه را از سر بگیری.

 

[Raaz67]

برای قلب مهربانت که باز هم در سکوت و بی‌خبری دردهایت را روانه‌ی خانه‌اش می‌کردی و حرف‌ها و رنج‌هایت را به رگ و ریشه‌اش می‌سپردی تا مبادا ما را از آن مطلع سازی و قلبمان را از این فشرده‌تر کنی، امّا حواست به قلب مهربانت که تیک‌ و تاکش را از دست داده بود و باطریش با عقب انداختن عقربه‌های آژیرگونه‌اش کم‌کم رو به خاموشی می‌رفت نبود.

 

[Raaz67]

برای دستان پُر مهرت که دیگر توان گرفتن دستانمان را نداشت و لرزش عجیبی را مهمان رگ و عصبش کرده بود و ما را از در آغوش گرفتن و پناه دادن به زیر پر و بال فرشتگی‌ات بی‌نصیب می‌کرد و دستان بال نمایه‌ات را آماده‌ی پر کشیدن برای پرواز به دیار ابدی می‌کرد.

 

[Raaz67]

برای پاهای استوارِ همچون درخت سروت که دیگر ایستاده و مقاوم نبود و آن مهمان ناخوانده‌ی دشمن سرزمین مغزت، تبر به ریشه‌ات زد و تیرهایش را یکی پس از دیگری روانه پاهایت کرد و تلوتلو کردن را جایگزین راه رفتنت و پوتین رزمی به نام واکر را جایگزینی برای کفش‌های سیندرلایت کرد.

 

[Raaz67]

برای آن اندام زیبای پرنسسی‌ات که داروها مانند بادکنک تو را پربارتر نشان می‌دادند، اما نمی‌دانستند که با یک تلنگر از درون فرو می‌پاشی و این ورم و فربه بودن از سر شکم سیری نبود و باد تو خالی بیش نبود و تو را مانند بمب در حال انفجار کرده بود.

 

[Raaz67]

برای تو، برای وجودت، برای آن انگشتان هنرمندت که از هر کدامشان هنر هزارساله می‌بارید. برای ساز زدن‌هایت که دیگر نتوانستی بنوازی و عاقبت، ساز زندگی‌ات ناکوک شد و ساز مخالفت را سر داد.

 

[Raaz67]

برای نفس‌هایت که دیگر نفسی باقی نمانده بود و لوله‌ها و اکسیژنِ مصنوعی جایگزین حُرم نفس‌های بی‌قرارت شده بود تا مثلاً همانند پاکبان با جارو، گرد و غبارِ آلودگی‌های جار و جنجالِ مهمان ناخوانده‌ات را از ریه‌هایت بزداید تا تو یک نفس راحت، بدون خش‌خش خزانی دلت بکشی.

 

[Raaz67]

برای آن لب‌های غنچه‌ایت که همیشه به خنده شکوفا می‌شد و گل از گلت می‌شکفت، اما مهمان ناخوانده، چنان اختیار از کَفَت گرفته بود که مهر سکوت را بر لبانت نقش کرده بود و با نخ و سوزن به جان آن غنچه شکوفته افتاده بود و قدرت تکلم و بهاری شدن و شکفتنش را گرفته بود و فصل بهاری شکفتنش را به سردی زمستان محول کرده بود.

 

[Raaz67]

کاش بودی و دوباره گَرد مهربانی‌ات را بر دل‌های خاک گرفته و غم ‌زده‌‌ی ما می‌پاشیدی تا دوباره جویبار حیات و نشاط زندگیمان را به راه می‌انداختی و حلقه‌ی زنجیر خانوادگیمان را دوباره به راه می‌انداختی تا چرخ زندگیمان لنگ نماند.