فایل شده ● بهر کبوتر خسته اثر زری ●

[itszari.]

برای چه به کبوتری که بارها سنگ به سویش پرتاب کرده‌اید و با آن بال‌هایش را شکستید، امید می‌دهید؟
آخر مگر امید دردهایش را از روی دوشش برمی‌دارد؟
مگر امیدی که زیر خروارها خاک دفن شده است با نوازش دستانی که لکه‌ی خون آن هنوز بر روی دستانش است، به سوی زندگی او بازمی‌گردد؟
حکم من، حکم آن پرنده‌ای است که هر بار خواست از روی شوق پرواز کند، این مردم جماعت نامرد سنگ به سمت بال‌های او پرتاب کردند و بال‌هایش را شکستند، من آن کبوتری‌ام که قاتلم کَسانی هستند که از شوق آن‌ها پرواز می‌کردم، وگرنه من‌ کجا و شوق پرواز کجا؟

 

[itszari.]

چرا نمی‌گذارید به حال خود بمیرم؟
مگر از این کبوتر دل‌شکسته که حتی اندازه یک سر سوزن هم امید ندارد، چه باقی مانده است؟
این کبوتر دل‌شکسته دلیلی برای زنده ماندنش باقی نمانده است و در این میان سنگ‌هایتان را محکم میان انگشتان زمختتان نگه داشته‌اید تا هر گاه دلش شوق پرواز کرد، سنگ‌هایتان را سر سی*ن*ه‌اش بکوبید؟
از نامردی‌هایتان هرگز تعجب نخواهم کرد، زیرا بار اولم نیست که طعم نامردی‌هایتان را می‌چشم!
بیایید آخرین سنگتان را هم به سوی قلب سیاه و سوخته‌ام پرتاب کنید. این شب‌ها دلم سخت مرگ می‌خواهد!

 

[itszari.]

روزی خواهم مُرد، اما آن روز هرگز نامردی‌هایتان را با خود به خانه‌ی ابدی‌ام نخواهم برد.
هرگز اجازه نمی‌دهم آرامش ابدی‌ام را خراب کنید
خوب است، هم دست من از دنیا کوتاه است و هم دست این مردم جماعت نامرد!
می‌توانم آرام نفس بکشم و آسوده بخوابم.
دیگر کَسی نیست مرا از خواب ابدی‌ام بیدار کند!
آه که عجب حس خوبی است هنگامی که دیگر قلبم نمی‌زند و دیگر نفس نمی‌کشم...!

 

[itszari.]

این دنیای فانی به من نشان داد تا زمانی که سود نداشته باشی کنارت نمی‌مانند، این دنیای نامرد به من آموخت که حتی روحت هم روزی تو را ترک می‌کند چه برسد به آدم‌هایی که وابسته‌اش می‌شوی
این دنیای نامرد زورش از من بیشتر بود، خنجرهایش را بی‌رحمانه در قلبم فرو برد. غرورم را خورد کرد و قلبم را شکست.
به من آموخت که عشق همانند آتش تکه‌تکه‌ی جانم را می‌سوزاند، می‌گویند از محبت خارها گل‌ می‌شوند، از کجا معلوم؟ شاید از بی‌محبتی گل‌ها هستند که تبدیل به خار شده‌اند.

 

[itszari.]

بگذارید به خوابی عمیق فرو روم
خوابِ عمیقی که پس از آن فردایی نیست
فردایی که همانند دیروز، به تدریج مرا آزرد!

 

[itszari.]

قلب خسته‌ی من،
و پرنده‌ی بال شکسته‌ی درونم
دیگر بی‌تابی بس است
دنیا همین است، آدم‌هایشان هم همین است!
هر روز یک چهره‌ی جدید، بر زیر نقاب‌‌ها پنهان!
هر روز رنگ عوض می‌کنند، و امروز بیشتر از دیروز از چشم‌هایمان خواهند افتاد.

 

[itszari.]

بالاتر از سیاهی، رنگ روزگار من است. این دنیا برای زنی همانند من جایی ندارد. احساس می‌کنم ترافیک کرده‌ام، ای کاش روزی روحم، جسم و کالبد بی‌جان مرا ترک کند.

 

[itszari.]

من از یه جایی به بعد، بزرگ نشدم و نتوانستم جوانی کنم. روز به روز پیرتر شدم. از یه جایی به بعد نتوانستم دل‌زده شوم، آشفته شدم. از یه جایی به بعد نتوانستم روزهایم را تکرار مکرر کنم، زیادی شدم و خودم را از صفحه‌ی سیاه روزگار مردم حذف کردم و خط زدم.

 

[itszari.]

وسط خنده‌هایم بغض کردم، چه کسی درد مرا فهمید؟ این جماعت نامرد خنجرهایشان را تا ته در قلبم فرو کردند، اما هیچ‌گاه کسی از درد قلب خسته‌ام باخبر نشد، زیرا من ترجیح می‌دهم رازهای نهفته در قلبم را به خاک قبرستان هدیه دهم.

 

[itszari.]

شاید بدی‌هایتان از ذهنم پاک شود، اما رد پای خنجرهایتان بر روی قلبم باقی خواهد ماند. هرگز دردی که به خنجر وسط قلبم بدل شد را به فراموشی نخواهم سپرد.