دلنوشته تکمیل شده ● به پای زن بودنم نگذار اثر تارا مطلق ●

[Tara Motlagh]

نام دل‌نوشته: به پای زن بودن‌ام نگذار
نویسنده: تارا مطلق
ژانر: اجتماعی
ناظر: @vian
ویراستار: @DOonYa
مقدمه: من زنم؛ برای گریه‌های بی‌بهانه‌ام، برای دل‌تنگی‌های هر لحظه‌ام، برای خنده‌های بلند و پر شوق‌ام، برای رنگی که به زندگی‌ام می‌بخشم، برای مادرانه‌های عاشقانه‌ام و برای همه آن‌چه هستم و نیستم، خودم را دوست دارم. مرا همان‌طور که هستم باور کن.

 

[Ayumi]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]
پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]
بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته]
پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[درخواست جلد]
و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[تاپیک اعلام پایان دلنوشته ]
دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]
با آرزوی موفقیت برای شما،
♡تیم مدیریت تالار ادبیات♡ ​

 

[Tara Motlagh]

موهایم بلند باشد انگار که یلدای بی‌انتهای زمستان، یا کوتاه چنان شب‌های تموز، به قدر بی‌نهایت دوست‌شان دارم. ببافم‌شان به سان کمندی بلند یا بلندای‌شان را با گیره‌ای مهار کنم یا رهای‌شان کنم تا به دست نسیم به رقص درآیند؛ و یا تنها دستی میان تارهای کوتاه‌اش بکشم و بی‌زینت رهای‌شان کنم، باز هم زن هستم. بلندی و کوتاهی موهایم را به پای زن بودنم نگذار، این انتخاب من است.
***

 

[Tara Motlagh]

گاهی چنان ابر بهار پر آذرخش می‌بارم و گاهی آرام و بی‌صدا. بی‌بهانه یا با بهانه فرقی ندارد، این نیاز قلب‌ و روحم است که گاهی لبریز می‌شوند از ذرات غباری که روحم را سنگ‌باران کرده‌اند. بگذار آن‌قدر که باید ببارم؛ آسمان دلم که آبی و آفتابی شد می‌شوم همان دخترک طناز و خوش‌رویی که می‌تواند به هر بهانه‌ای بخندد و بخنداند. گریه‌هایم را به پای زن بودنم نگذار، این طبیعتم است.
***

 

[Tara Motlagh]

گاهی بی‌حوصله و خسته از روزمره‌های ناتمام، گوشه‌ای می‌نشینم و بی‌کاری پیشه می‌کنم. آخر گاهی روزمره‌ها، دنیای مرا کدر می‌کنند. انگار آفتابی نتابد، آسمان دلم پرغبار می‌شود و خستگی میان تار و پود جانم رخنه می‌کند. یک خنده کودکانه از سر شوق، یک آغوش گرم و یا یک بوسه دل‌گرم کننده وسط ابروهای گره خورده‌ام می‌شود کلید رهایی‌ام از این کنج دل‌آزار. به پای زن بودنم نگذار گاهی روزمره‌ها امانم را می‌برند.
***

 

[Tara Motlagh]

گاهی به بلندی رعد می‌خندم؛ آن‌چنان بلند که قلبم لحظه‌ای از زدن بایستد. می‌خندم تا دنیای غم‌هایم را فراموش کنم، تا شاید در کارزار غصه‌ها پیروز شوم. این خنده‌ها همان گریه‌های بی‌صدای کنج خلوت‌ام است. همان بغض‌های بالا نیامده که چنگ می‌اندازند به سی*ن*ه‌ بی‌نفسم. تو به پای زن بودنم نگذار، این خنده‌ها حکم احیای قلبم را دارند تا همان شوم که بودم.
***

 

[Tara Motlagh]

به قول قدیمی‌ها، گاهی می‌شوم کنیز حاج باقر و تا می‌توانم شکایت می‌کنم و بهانه می‌گیرم. آن‌قدر که کسی را گوش شنوا نباشد. این بهانه گیری‌ها نشان از حرف‌هایی دارند که در دلم مسکوت مانده‌اند. حرف‌هایی که راه گفتن‌شان را نمی‌دانم یا شاید گوشی برای شنیدن ندارم. آن‌وقت است که از رنگ موهایم تا آواز بی‌موقع خروس بی‌محل همسایه، می‌شود بهانه‌ام. تو به پای زن بودنم نگذار، کمی مرا بشنو.
***

 

[Tara Motlagh]

گاهی می‌ترسم؛ از رفتن عزیزانم، از عاشق یا فارغ شدن، از نگاه بی‌پروای مرد همسایه، از بیمار شدن کودکم و از آینده‌ای که نمی‌دانم کدام صفحه دفترش را برایم می‌گشاید. شاید از آن موجود سیاه کوچکی که گاهی سر و کله‌اش پیدا می‌شود هم بترسم اما تو به پای زن بودنم نگذار. دنیای من همین ترس‌ها هستند. من با همه این ترس‌ها شجاعت را زندگی می‌کنم.
***

 

[Tara Motlagh]

مادرانه‌هایم که سر بر می‌آورند، برای آن مورچه که بارها از دیوار پایین می‌افتد و باز بی‌لحظه‌ای تردید کارش را تکرار می‌کند هم دل می‌سوزانم. روحیه مادرانه‌ام نه جنگ را می‌طلبد، نه گرسنگی کودکی را، نه زخم دل مادری که فرزند از دست داده و نه شرمندگی پدری که دستانش خالی‌ست. به پای زن بودنم نگذار، آخر بی‌مادرانه‌هایم مَنی می‌شوم سترون.
***

 

[Tara Motlagh]

گاهی حرف‌زدن برایم از شق‌القمر سخت‌تر می‌شود. حرف‌هایم کلمه و کلمه‌هایم جمله نمی‌شوند تا به گوش نیوشایی بیاویزم و این قلب بی‌قرار را خالی کنم. آن‌وقت است که ای‌کاشی در دلم جوانه می‌زند؛ که ای کاش کسی باشد که حرف‌هایم را از تلاطم چشمانم یا از تپش‌های بی‌قرار دلم بخواند. به پای زن بودنم نگذار؛ من احساساتم را در چشمانم سرازیر می‌کنم.
***