دلنوشته تکمیل شده ● به پای زن بودنم نگذار اثر تارا مطلق ●

[Tara Motlagh]

گاهی دلم تنهایی طلب می‌کند. دلم می‌خواهد از خانه بیرون بزنم، خود را به نوشیدن قهوه‌ای یا کاسه‌ای بستنی رنگارنگ دعوت کنم، چند ساعتی را میان مغازه‌های پرزرق و برق بگذارنم و شاید کمی هم خرید کنم. خیابان‌های شلوغ را قدم زنان طی کنم و در آخر به کتاب‌فروشی سر خیابان سر بزنم و میان دنیای زیبای کتاب‌هایش بچرخم. به پای زن بودنم نگذار، گاهی زمانی برای خودم بودن می‌خواهم.
***

 

[Tara Motlagh]

هدیه گرفتن را دوست دارم، هدیه دادن را هم. یادآور گوشی‌ام را که نگاه کنی پر از مناسبت‌های با دلیل و بی‌دلیل است. برای همه‌شان هدیه می‌خرم و هدیه طلب می‌کنم. حتی اگر شاخه گلی کوچک باشد یا دعوت به قدم زدن زیر درختان پر شاخ و برگ وسط بلوار. یا ساختن یک آدم‌برفی وسط دی‌ماه‌ و یا چرخ زدن زیر باران بهاری. به پای زن بودنم نگذار، توجه کردن و توجه طلب کردن ذات من است.
***

 

[Tara Motlagh]

شب‌ها از رویا‌هایم کمندی می‌ریسم تا گلوله‌ کاموایی شود و از عشق رنگی بر آن می‌زنم تا به رنگ احساسم درآید. بعد تارها را به هم می‌بافم‌ و در رویاهایم سرانجام‌شان می‌دهم. روز که می‌شود به دنبال آرزوهایم به هر سو سرک می‌کشم تا شاید کنار و گوشه‌ای بیابم‌شان. به پای زن بودنم نگذار، من رویا‌ها و آرزوهایم را نفس می‌کشم.
***

 

[Tara Motlagh]

همراهی از جنس عشق می‌خواهم، که چشمانش مهر ببخشد و آغوشش سرمای بی‌مهری‌ها را بزداید. آن‌که برای عاشقانه‌هایم شوق در دلش بنشیند و نگاهش ستاره شب‌های تارم باشد. گاهی دوست باشد و رفاقت خرج کند و گاهی کوهی به استقامت البرز شود تا مرا از میان امواج بی‌رحم دنیا نجات بخشد. به پای زن بودنم نگذار من همراه و هم‌دم می‌خواهم، پس بال پروازم باش نه سایه سر.
***

 

[Tara Motlagh]

دستان‌ام ظریف‌اند، تن‌ام ظریف، احساسات‌ام هم ظریف؛ به همان راحتی که می‌گریم، می‌خندم و به همان سادگی که خشم وجودم را فرا می‌گیرد، خوش‌حالی و آرامش دوره‌ام می‌کند. ظرافت با زنانگی عجین است اما تو به پای زن بودن‌ام نگذار، آن‌جا که باید شیری می‌شوم غران و پنجه در پنجه فولادین سختی‌ها می‌اندازم.
***

 

[Tara Motlagh]

هر ماه دردی به سراغ‌ام می‌آید که مرا بدخلق و کم طاقت می‌کند. ضعف و درد تمام تنم را در می‌نوردد و جان‌ام را به لب‌ام می‌رساند. گاهی تندخو می‌شوم و به هر بهانه‌ای آن ماده شیر غران می‌شوم که منتظر است تا هر چیزی را جلوی چشمان‌اش از هم بدرد و گاه محزون و غمگین کنج خلوتی می‌گزینم. به پای زن بودن‌ام نگذار، این روزهای پر درد نشان از سلامت‌ام است. تو با آغوشی گرم درمان دردم باش.
***

 

[Tara Motlagh]

من ضعیف نیستم؛ مرا ضعیفه خطاب مکن. توان تحمل دردی را دارم که به اندازه شکستن هم‌زمان بیست استخوان است. توانایی‌ انجام چند کار را هم‌زمان با هم دارم. می‌توانم هر مسئله را در فکرم از چند بعد بنگرم. می‌توانم خلق کنم، کشف کنم، حل کنم، اختراع کنم، شعر بگویم و... . شاید زور بازویم به پای تو نرسد اما تو به پای زن بودنم نگذار؛ نیروی عشقی در قلبم دارم که دنیا را به سان رنگین‌کمانی زیبا می‌کند.
***

 

[Tara Motlagh]

در قانون و عرف جایی ندارم. همان‌ها که مرا ضعیفه و ناقص‌العقل می‌خوانند، جایگاهی برایم متصور نیستند. در برابر ظلم، قانون تکیه‌گاهم نیست. پیشنهادشان هم سوختن و ساختن است چرا که من زنم. حتی حقی بر کودکی که نُه ماه به جان دل حمل‌ می‌کنم ندارم. شغل بیست و چهار ساعته‌ای به نام خانه‌داری دارم و مادری که گاهی مرا دچار روزمره‌های کسل کننده می‌کند. به پای زن بودنم نگذار، من پیش از هر چیز یک انسانم با همه حقوقش.
***

 

[Tara Motlagh]

فروید می‌گوید زنان چون مرد نیستند، به مردان حسادت می‌کنند و این را عقده اودیپ نامید. من زنم، خودم را آن‌طور که هستم دوست دارم. خودم و توانایی‌هایم را باور دارم. عقده و حسادتی در کار نیست. من منحصر به فرد آفریده شده‌ام همان‌طور که تو. این افکار پوسیده را از سرتان بیرون بریزید. نام‌اش را هم فمنیسم نگذارید. من برای خودم بودن تلاش می‌کنم. به پای زن بودنم نگذار، مرا آن‌طور که هستم باور کن.
***

 

[Tara Motlagh]

گاه به پاس عواطف خالصانه‌ام کوتاه می‌آیم؛ حتی اگر حق با من باشد. اما گاهی آن‌قدر به کوتاه آمدن‌هایم ادامه می‌دهم که تو خود را بر بلندای کوه غرور و خودخواهی می‌نشانی و حق را همیشه از آن خود می‌بینی. آن‌وقت است که کوتاه آمدن می‌شود وظیفه بی‌چون و چرایم؛ اما ذره‌ذره با هر کوتاه آمدنی عمر احساسم کوتاه‌تر می‌‌شود. به پای زن بودنم نگذار، محبت کردن جزئی از لطافت وجودی من است اما تو کمی انصاف خرج کن.
***