دلنوشته تکمیل شده ● به پای زن بودنم نگذار اثر تارا مطلق ●

[Tara Motlagh]

عشق یک‌باره در خانه قلبم را نمی‌کوبد. ذره‌ذره، آرام‌آرام، همراه با پروانه‌های احساس که گرد وجودم می‌چرخند و شراره‌های نور که بر جانم می‌نشینند، سر بر می‌آورد.؛ عشقی که از قلبم بیرون می‌آید و در جانم ریشه می‌کند. و این عشق به پایندگی خورشید، در روز و آسمان پرستاره و نگین ماه درخشانش، در شب است. به پای زن بودنم نگذار، عاشقانه‌هایم جزئی از فطرت پر احساس من است.
***

 

[Tara Motlagh]

ایده‌ها، افکار و خردم را دست کم نگیر. من هم مانند تو عقل و شعور دارم. می‌توانم فکر کنم، توانایی حل مسئله دارم و گاهی ایده‌هایم به پاس توانمندی‌های زنانه‌ام ناب و عالی هستند؛ اما... این خرد ورزیدن و عاقلی را مکر زنانه نامیده‌اند و به تو که می‌رسد شعور و خرد نام می‌گیرد. به پای زن بودنم نگذار، آن‌چه در سر توست در سر من هم هست و همان می‌کند که از آن تو.
***

 

[Tara Motlagh]

من از خود می‌گویم، از دنیای عاشقانه زنانه‌ام و افکار پر از فانتزی‌های رنگارنگ دخترانه‌ام. انسانی هستم همانند تو اما ظریف‌تر؛ پر از آرزو و هدف هستم و برای رسیدن به آن‌ها، تلاش می‌کنم. من خودم را باور دارم؛ تمام آن‌چه هستم را پذیرفته‌ام؛ توانایی‌هایم را می‌شناسم و پر پروازی می‌خواهم برای اوج گرفتن در آسمان شکوفایی. مرا ببین، همان‌گونه که هستم، همان‌طور که می‌توانم باشم اما... نمی‌شود. مرا با همه دنیای زنانه‌ام بپذیر بگذار دنیای مردانه‌ات را با تمام احساس، رنگی از عشق ببخشم. فقط مرا ببین و به پای زن بودنم نگذار.
***