دلنوشته تکمیل شده ● بی‌خانمان‌‌تر از همیشه اثر معصومه خدایی ●

[*نبوا*]

نام دلنوشته: بی‌خانمان‌تر از همیشه
نام نویسنده: معصومه خدایی «نبوا»
ژانر: درام، تراژدی، اجتماعی
ویراستار: @.MANA
تگ برگزیده

مقدمه:
این‌جا بی‌خانمان‌تر از ما نیست.
ما به اندک خنده‌های‌مان دل‌خوش کرده‌ایم؛
نمی‌خواهیم بیشتر از این دنیای اطراف‌مان ما را در خود ببلعد.
ما بی‌خانمان‌تر از آن هستیم؛
وقتی که اندک دل‌خوشی‌مان، شنیدن ناقوس مرگ در سراسر این جهان است.
زمانی که ما می‌خندیم و دیگر هیچ کدام معنایی ندارد.
می‌خندیم و بی‌باک‌تر از همیشه تاریخ‌مان را به یاد می‌آوریم و خود را لابه‌لای منشورهای از دست رفته‌ی‌مان می‌گنجانیم.
ما بی‌خانمان‌تر از همیشه هستیم.

 

[اولدوز]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[ قوانین تایپ دلنوشته ]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[ تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[ درخواست جلد]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[ اعلام پایان دلنوشته]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
♡تیم مدیریت تالار ادبیات♡​

 

[*نبوا*]

این‌جا همان دایره و شاید هم نیم‌دایره‌ای بود که به ما نشان می‌دادند و اجبار می‌کردند باور کنیم.
در این‌جا شروع و پایانی وجود ندارد؛
از هر جا که رویم باز به نرسیدن می‌رسیم؛
به همان متکای خیسی که صبح از ترس فاش شدن رازمان، سریع جمعش می‌کنیم و دلیل پف صورت‌مان را بدخوابی معرفی می‌کنیم.
ما همان شاعرانی هستیم که فقط شعر می‌گوییم، بی هیچ منطقی؛
ما همان شاعران تمام شده هستیم... .

 

[*نبوا*]

ما بی‌خانمانیم؛
مایی که دست‌های‌مان تاول هم نزده باشد، پر از خراش است.
مایی که تنها کارمان نوشتن است.
همان نوشته‌ها و شعارهای‌مان که برای قلب و مغزمان چون انقلابی بیهوده هستند؛
ما بی‌خانمان‌تر از همیشه هستیم.

 

[*نبوا*]

مگر این بی‌خانمان‌ها هستند که فقط باید قالُش به پا کنند و لباس‌های منزوی به تن کنند؟
این ما هستیم که بر قلب‌های‌مان، خُرجین پاره‌ای پیچانده‌ایم و بر مغزمان، قالُش‌هایی از آهن به تن کرده‌ایم و بر شانه‌های‌مان گناهان را هم‌چو دلقی گران و سنگین آویخته‌ایم.
این ما هستیم که خود را به آن راه زده‌ایم و اصلیت‌مان را از یاد برده‌ایم.
ما چیزی جز بدبخت‌های بی‌خانمان نیستیم... .

 

[*نبوا*]

شجاعت، سال‌هاست که علیه‌مان قیام کرده و حال به راحتی ما را ترک کرده.
ما هیچ چیز نیستیم؛
فقط آدم‌هایی هستیم که حتی مقابل شراره‌های آتش، با سگ جانی تمام، هم‌چون آتروپات می‌ایستیم و همه‌ی ضربات را به جان می‌خریم‌.

 

[*نبوا*]

صبر ما مثال زدنی نیست،
چون کسی ما را ندیده که بخواهد صبرمان را به ایوب سوق دهد.
ما فقط خودمان از تارهایِ سپیدِ لابه‌لای گیسوان هم‌چون شب‌مان آگاه هستیم.
همان تارهایی که به‌محض مشاهده‌‌ی‌شان، دست می‌بریم و بی‌سر و صدا آن تار مو را از ریشه بیرون می‌کشیم.
ما بی‌خانمان‌تر از همیشه هستیم... .

 

[*نبوا*]

بال پرواز ما از همان ابتدا به برزخ دنیا ارمغانی بود.
حتی به لاشه‌ی‌مان هم رحم نکردند.
از ما دیگر چیزی باقی نمانده؛
آن‌قدر خالی از پر هستیم که دیگر رد داده‌ایم.
ما همان آوارگان گوشه‌نشین هستیم.

 

[*نبوا*]

حتی اگر مشکلات هم دل‌شان به رحم بیاید و به ما هجوم نیاورند، از آسمان، شده سنگ هم برای ما خواهد بارید و یقه‌ی‌مان را خواهد چسبید؛
ما دیگر آن آدمیان بی‌خانمان نیستیم.
ما راه‌مان را هنوز پیدا نکرده‌ایم.
شاید روزی با لباس سفید به پرواز در بیاییم و شاید اصلاً کارمان به پرواز نرسد.
ما همان ابتدا سقوط خواهیم کرد... .

 

[*نبوا*]

این‌جا دیگر کسی به سقوط و پروازمان کاری ندارد.
ما آن‌قدر بی‌خانمان هستیم که با هر یک از دستورات دیگران، به ساز او می‌رقصیم.
دیگر لالایی‌‌های شبانه نیستند که ما را به خواب ببرند.
سگ لرزه‌ها و جان دادن‌مان، برای حداقل یک ساعت خواب، برای‌مان چون ترامادول است.
ما همان آوارگان بی‌خانمان هستیم.