دلنوشته تکمیل شده ● بی‌خانمان‌‌تر از همیشه اثر معصومه خدایی ●

[*نبوا*]

ما حتی اگر قلم‌مان هم تمام شود و ناچار شویم، حتی حاضریم با خون‌مان هم بنویسیم.
حتی اگر زمین و زمان جلوی‌مان را بگیرند، بی‌اعتنا به جهان، می‌نویسیم.
این‌ها فقط دل‌نوشته‌ی یک مغز مریض نیست،
بلکه ما با این‌ها زندگی می‌کنیم.
شب را صبح می‌کنیم و بی‌احساس‌تر از روز قبل، روز دیگر را شروع می‌کنیم.

 

[*نبوا*]

ما همانانی هستیم که بعد از پایان یک روز با غربت، گوشه‌ی معروف‌مان می‌نشینیم و از سیمین می‌خوانیم.
بی‌اعتنا‌تر از ما در این‌جا پیدا نمی‌شود.
بی‌اعتنا به اندوه صبح‌مان، شعر را بلندتر زمزمه می‌کنیم.
هر روز و هر روز تکرارش می‌کنیم:
- نبسته‌ام به کَس‌ دل
نبسته کَس‌ به من دل
چو تخته پاره بر موج
رها، رها، رها من

 

[*نبوا*]

زندگی ما دیگر از دیوانگی‌ هم گذشته است.
وقتی که چشم‌های خود را بر هم می‌گذاریم و ناگهان تصویر آسایش‌گاه مقابل چشمان‌مان جان می‌گیرد، خود را در گوشه‌ی جدیدی می‌بینیم.
همین‌ که یک گوشه‌ی جدید پیدا کرده‌ایم برای شهر قلب‌مان کافی‌ست تا لبریز از ذوق کودکانه شود.
همان‌ ذوقی که بعد از گذر چندین سال، تازه به یادش افتاده‌ایم.

 

[*نبوا*]

روزها کتاب‌های اندک موجود در کتاب‌خانه‌ام را ورق زده‌ام‌.
از خواندن شعر سیمین دیگر خسته شده‌ام.
دیگر از روایت به زبان سوم شخص مفرد خسته شده‌ام.
شعر جدیدی را روزهاست که در تلاشم تا فراخوانم.
دیگر گوشه‌ی همیشگی‌ام هم خسته‌کننده شده.
باید این شعر را برایش بخوانم:
- بهانه‌ی من بغض خانه‌ی من
گرفته دلم گریه می‌خواهم
خیال خوش عاشقانه‌ی من
همیشه تویی آخرین راهم

 

[*نبوا*]

ای سوداگر مرا بخوان، منِ بی‌نوا را بخوان.
خواندنت همچو جادو، مرا به خواب می‌برد.
مرا بخوان ای همچو من!
ای بی‌خانمان بدبخت!
تو من هستی؛ یا شاید هم من، تو هستم.
بی‌خانمانی ما، زبان زد مردان و زنان آسمان‌هاست... .

 

[*نبوا*]

هنوز هم در تکاپوی فهمیدن راز بی‌خانمانی‌ِمان هستم.
معلوم نیست در زندگی قبلی چه کرده‌ایم که این‌ها بر سرمان می‌آیند.
آری؛
تنها در این صورت است که می‌توانیم خود را قانع کنیم.

 

[*نبوا*]

ما تمام شدیم و همه به اوج رسیدند.
ما از سر راه همه‌شان کنار رفتیم و با تلخندی، باز گشتیم. ما راه را نرفته باز گشتیم.
در این چرخه‌ی نیلوفری، کسی حق خروج ندارد و ما آن را نادیده گرفتیم.
ما بازگشتیم به آوارگی‌مان؛
ما هنوز هم بی‌خانمانی را انتخاب می‌کنیم... .

 

[*نبوا*]

حتی اگر صدها راه پر زرق و برق، نشان‌مان دهند، باز هم همان گوشه‌ی خودمان‌ را انتخاب می‌کنیم.
ما بی‌لیاقت‌تر از آن هستیم که حتی گالُش‌های پاره‌ را بپوشیم.
زمانی که راه‌ را نشان‌مان می‌دهند و ما مثل کورها اشتباه می‌رویم، پس بی‌لیاقت هستیم.

 

[*نبوا*]

در این سرای بی‌کسی، تنها ما بودیم که سری به بی‌خانمانی زدیم. ما بودیم که درهای بسته را نه یک بار‌، که صدها بار کوبیدیم و به خودمان نگرفتیم که کسی درب را نمی‌گشاید.
در زندگی‌مان حتی پرنده هم پر نمی‌زد و ما چه غریبانه پشت درب‌های بسته، در گوشه‌ای نشستیم و به بخت لگد خورده‌مان خندیدیم.

 

[*نبوا*]

ما زندگی‌مان سراسر گوشه‌نشینی و عاقبتش هم بی‌خانمانی بود.
ما هر چند رنج دشوار به خود دیدیم‌، باز امّا حتی یک بار هم به مغزمان خطور نکرد که ای داد؛ ما شکست خورده‌ایم.
از زندگی، از کودکی، از بردگی، در این‌جاست که می‌گوییم:
- صحبت دوست همین‌طور به گوشم می‌رسید
باز ولی من بودم و حرف از فرارم می‌رسید
از فرار از زندگی از کودکی از بردگی
بردگی در این جهان با مغز پرپیچیدگی