فایل شده ● تابش نینواست، چشمان تو اثر Madiheh ●

[•Madiheh•]

خود شجاعتت را کاش بر زبونی دنیاپسندی دل‌هامان می‌گذاشتی، تا مذلت این رفعت حضیض را بر نیلی کلان جلادت و شهامت ارجعیت نمی‌دادیم.

 

[•Madiheh•]

میان کارزاری بداندیش که قصد جانت را کرده بود، هنوز هم شاگرد برپای اخلاص و حاسِّ رقیتی! کتاب نگاره‌های وجودیت چنین دلاوری ندیده در ابدیت.

 

[•Madiheh•]

روایت شهود تو را شهادتت می‌خواند، سرور این هنگامه هم شراب سرخی‌ست که شرحه‌شرحه‌ی تن تو از جام تزویر ناجوانمردان می‌نوشد.

 

[•Madiheh•]

آن باب به دست توست که حاجت من در چاله‌ی مفردی می‌سوزد، اما بر دستان تو در هوای اجابت پرواز می‌کند. همان بابی که حاجت‌ها در جمع، لمس نگاه پر حمیمت را می‌خواهند و تو می‌توانی آیا این دریغ بداری؟

 

[•Madiheh•]

برکه‌ی طهارت را بال‌هایت می‌شوید و جهان چرا در خمود آسودگی به صرف صیغه‌ی جهالت می‌نشیند. عترت بی‌مبالاتی در خون شجاعت‌هامان پرورش یافته و تو این‌چنین در مارپیچ موروثی بی‌مهری‌ ما پیچک تنهایی را دنبال می‌کنی تا بر سریر حد غائی شرف مخلوقات بنشینی!

 

[•Madiheh•]

حسرت روانه‌ی کام شاهدان است، آن‌ها که شیرینی ملموس تیغ را چشیده‌اند و بنای نازیبای هراس مرگ را با گام ارادت غرفه‌غرفه کرده‌اند؛ همان‌جا که... دستان تو پرّان بر سامعه‌ی چشمان‌شان می‌نشیند و لطافت بال‌هایت خوشه‌های عطرآگین شایستگی را بر طاقچه‌ی والای مقامت می‌چیند و می‌نوازد.

 

[•Madiheh•]

آهستگی کرامتت چون طوفانی‌ست غران، بر باله‌ی حاجات و نهمت‌هامان در بادی پیوستگی و غایت هم‌بستگی. کنون هم، دست اجابتت را از نوازش زمختی پر لطافت آرزوهایمان دریغ مدار.

 

[•Madiheh•]

شافی بیماری دل‌ چشم و دست منطق هستی؛ آن‌گاه که سرفه‌های ادعا، ریه‌های پاکی قرنیه را در زلالی مردود کرده و همان‌گاه که منطق در ربوبیت ابلیس روهینا‌ی شعار برگرفته. سداد و مرحمت توست که این غبارها را می‌شوید، پس بر این وادی مشکین رهایش کن.

 

[•Madiheh•]

فرات چشم‌هایت که جوشان می‌شود، عطش مهر در سودایی بی‌بدیل گیتی تسمه‌ی خوانایی به دست می‌گیرد. مشک وجودمان با تیر برّان مادیات خالی از تو می‌شود، خالی از ایمان، خالی از لطافت‌ نمناک نوشیدنی ابدیت. جاه تو را کاش خداوند بر باله‌ی پر قوای حافظه‌هامان با طلای پاک کنده کاری می‌کرد.

 

[•Madiheh•]

قامت موج از رعنایی اندام تو در خمیدگی تابیده و آفتاب کربلا از رشک گرمای فروزان قلبت غزل داغی را سروده. چارک این صحرای غم اگر رویشی را از شعاع امید به قطر ساختن می‌نشست، از اندوه جان سپردن مظلومانه‌ی تو دیگر حرمان تمام می‌شود!