فایل شده ● ترسی دیگر نیست اثر مبینا عباسی ●

[مبینای شهر قصه ها]

سخن رهایی:
سخن از عشق گفتیم، از شیدایی و سرودهایی برای لحظه‌ای شادی خواندیم.
هوایی را تنفس کردیم که پر از اجبار و جدایی بود.
ولی در نهایت یک سخن و یک هوا جا ماند از یاد‌های ما... !
گشتیم و گشتیمُ آخر به سخت، رهایی رسیدیم و دل هوای آزاد را طلب می‌کرد.

 

[مبینای شهر قصه ها]

فانوس:
بالاخره مسیر هموار خواهد شد و ما با یک جرقه از خورشید فانوسی درست خواهیم داشت تا با آن از دل تاریکی‌ها عبور کنیم.
پس نترس ای جان من! ای زیباترین تکیه‌‌گاه من، دستان سرد تو در دستان سرد من شاید کولاکی درست کند، با من بمان تا که بهار از راه برسد.

 

[مبینای شهر قصه ها]

تبعیض:
تو مانند من هستی.
تو از خود من هستی.
تو جان من هستی.
تبعیض چرا؟ وقتی هم‌ نوع من هستی؟
غم تو، غم من؟! زن و مرد چیست جانم، دل به این حرف‌ها نده... ما فرقی باهم نداریم برای من هم یک بار جلو بیا.
تو هیچ فرقی با من نداری.

 

[مبینای شهر قصه ها]

انعکاس:
در آیینه‌ی عشق چه می‌خواهی ببینی؟
آن‌جا که زندگی معنای تازه‌ای دارد، انعکاسی از رویا در آن پیدا می‌شود.
در انحنای زندگی... می‌دانم که هنوز نفس می‌کشی.
زندگی معنا پیدا می‌کند اگر تو با من یکی شوی.

 

[مبینای شهر قصه ها]

ممنوعه:
هزار درد را گفته‌ام، هزار بیت را نوشته‌ام،
هزار حدیث را از بر شده‌ام... .
باز هم صدای من! نفس‌های من ممنوع شد.
هزار ناگفته را گفتم و باز هم خفگی نصیب من شد امّا خورشید دل به ابرها نمی‌دهد.
بالاخره نمایان خواهد شد.

 

[مبینای شهر قصه ها]

مهربانی:
اگر تنها ماند عشق و به انزوا کشیده شد مهر و وفا، تو باز هم اندکی مهربانی را چاشنی آرمان‌هایت کن.
هر کجا که رفتق و ندیدی نشانه‌ای از بهار را ناامید نشو، خودت بهار را به‌وجود بیاور.

 

[مبینای شهر قصه ها]

قلب:
من انسان هستم، همانند تو ای هم ریشه‌ام، رهایم نکن.
ما همگی در سی*نه‌ی خود چیزی داریم که می‌تپد و ما را زنده نگه می‌دارد.
هم‌ریشه و هم‌جان و هم‌خون من... گاه باید به جای عقلت قلبت را به کار بی‌اندازی.

 

[مبینای شهر قصه ها]

سیاه‌ترین شب:
تاریک و سرد است، می‌دانم.
غم در سی*نه‌ات می‌پیچد، می‌دانم.
در واپسین روزهای شیرینت من می‌دانم تو درد داری... امّا نترس.
پشت پلک‌هایت اشک‌ها را نگه ندار، روزی سد چشمانت فرو می‌ریزد.
از فردای بی‌خورشید نترس!

 

[مبینای شهر قصه ها]

کوه:
تو از آن بالا به پایین خیره شدی! به خیال خودت که همه کوچک‌تر از تو و گوش به فرمان تو نشسته‌اند. تقدیر این روزگار بد ترکیب جالب است.
امّا عاقبت کوه هم فرو می‌ریزد، این را بدان که نفرت هم برابر عشق است.

 

[مبینای شهر قصه ها]

پروانه:
بیا و دست‌های منِ بی‌روح را بگیر، کمی از خودخواهی‌های خود بکاه و به من نه! به یک خاک و به یک آب فکر کن... .
کمی بیا واقع‌بین باشیم، تو که پروانه‌ای بگو، بال‌هایت چرا زنجیر شدند؟
مراقب من نه، بلکه مراقب این دشت بزرگ باش.
بیا با هم دور شویم از این‌جایی که نامش غربت است، خانه ما را فریاد می‌زند.