فایل شده ● تلخند اجباری! اثر s.hمبینا ●

[mobina01]

که خب وقتی عاشق شدی، فرقی ندارد چه کسی، حتی وقتی عاشق خانواده‌ت باشی یا حاکم قلبت باید تاوان دهی. عشق سراسر تاوان است.
خب وقتی که عاشق هستی، پیِ همه چیز را بر تنت مالیده‌ای! به نظر من برای عاشقی، مثالی گویاتر از این نیست.

 

[mobina01]

تقصیر ما نیست که گاهی خنده‌هایمان تلخ می‌شود؛ که دل می‌شکنیم و برّنده جواب می‌دهیم، گاهی کوه هم دلش هوس ابری شدن دارد و باید گفت، هوای ابری و بارانیِ دل، ابهت و عظمت نمی‌شناسد.
همیشه هست، مانند غمی بی‌انتها... .

 

[mobina01]

از کاربرد‌های تلخند این است که وقتی مجبوری جوابی غیر از دل‌خواهت دهی، از آن استفاده می‌کنی؛ با اراده نه ها، بی اراده خنده‌هایت رنگ و بو عوض می‌کنند و دل تلخ می‌کنند.
مثل وقتی که می‌گوید؛ برم؟
و تو می‌گویی: برو!
که نمی‌فهمد این « برو» هزاران بار می‌گوید نرو.

 

[mobina01]

برخلاف دلت عمل می‌کنی، چون مجبوری!
چون حرف دلت را نمی‌داند، چون با تلخندت کامش تلخ‌تر از زهر نمی‌شود و چون، نمی‌فهمد عوض شدن رنگ خنده‌های را مجبوری بگویی:« برو» تا احساساتت را به سخره نگیرد.

 

[mobina01]

می‌دانی، چاره‌ای نداری.
آن وقت است که تلخندی می‌زنی و همزمان که می‌خندی و اشک‌هایت جاری می شوند، می‌گویی:
- خب نمی‌خواد دیگه، چیکارش کنم؟ مگه عشق به زور میشه؟
نه! محبت هم زوری نمی‌شود، آن‌که دیگر عشق است و جای خود دارد.

 

[mobina01]

***
خنده‌ی تلخ مثل زمانی که او نیست، اما با خاطراتش دنیایی داری؛ با یادش زندگی می‌کنی و با لبخندش عشق.
مثل وقتی که جسمت کنارش آرمیده اما قلب‌هایتان فرسخ‌ها فاصله دارند.

 

[mobina01]

یا وقتی که او می‌رود و این رفتن، دگر بازگشتی ندارد؛ حتی اگر قلب‌هایتان مانند دو روح در یک بدن به هم نزدیک باشند، حتی اگر برای هم جان فشانی کنید، دیگر نمی‌شود که نمی‌شود که نمی‌شود.
آن زمان او زیر خروارها خاک آرام گرفته و تو، تو نمی‌دانی باید چه کنی!

 

[mobina01]

وقتی آرام جانت نیست و هنوز هم زنده مانده‌ای، وقتی که نمی‌دانی چه بلایی بر سرت آمده، به یاد خاطراتتان می‌افتی و می‌خندی.
می‌خندی، آن‌قدر که دیگران نگران می‌شوند و می‌ترسند، اما تو یاد لحظات خوشتان می‌افتی و می‌خندی، خنده‌های دل‌ربایش را مرور می‌کنی و می‌خندی.

 

[mobina01]

اما، ناگهان به یاد می‌آوری جز قلبی دردناک پر از خاطرات او دیگر چیزی نداری. با یاد نبودنش، دیگر حتی تلخ هم نمی‌خندی؛ به ناگه ضجه می‌زنی که آن خنده‌ها حال اسیر خاک است و خبر نداشتی آن عصر که با هم خندیدید، آخرین بار است که خنده‌های شیرینش را به تماشا می‌نشینی.
و چه‌قدر دیر است برای این به یاد آوردن‌ها.

 

[mobina01]

حال اما پس از این روایت‌ها فقط می‌توانم بگویم؛ اگر غمگین هستید گریه کنید، زار بزنید، اما نخندید! خنده تلخ جگر می‌سوزاند.
« خنده‌ای تلخ، هزاران هزار بار از گریستن بدتر است.»