فایل شده ● قباسوختگی اثر دنیا ●

[DOonYa]

دلنوشته: قباسوختگی
نویسنده: دنیا احمدی
ژانر: درام، عاشقانه، تراژدی
ناظر: @RUBY
ویراستار: @DOonYa
کپیست: @Tifani
خلاصه:
تلخ است لبخندهای زهرمانندِ این روزهای شومِ بی‌تو بودن!
تلخندهایی از جنس تنهایی، که حتی شیرین‌کامی های وصال را به ناکامی می‌کشاند.
منی در لابه‌لای این خنده‌ها، اشک می‌ریزد،
و سیلاب جاری شده از چَشمانم تورا می‌شوید.
اما با هر دانه از اشک‌هایم، تویی می‌روید و جوانه می‌زند.
و من می‌گِریَم می‌گِریَم و می‌گِریَم... .​

 

[-pariya-]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین - قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[ همگانی - تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[درخواست تگ - درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[درخواست جلد - تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[ اعلام پایان - تاپیک اعلام پایان دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[ سوالات و مشکلات دلنویسان ]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[DOonYa]

ظاهرا لبخند می‌زنم امّا باطناً زهرخند!
زهرمار می‌چکد از لبخندهای مُرده، بر روی لب‌هایم.
تلخ می‌شود حرف‌های شیرین، روی زبان سرخم.
می‌میرد امید در سرتاسر وجودم، درحالی که زندگی را می‌جوید پوزخندهای‌ روی لبم.

 

[DOonYa]

من دختری بودم با طراوت بسیار.
پر بودم از حس شادی، لبخندهایم زبان‌زد بود.
وقتی می‌خندیدم می‌گفتی گل‌ها شکوفه می‌دهند و تو سرتاسر وجودت را شادی احاطه می‌کرد.
رقص‌ِ باد بین گیسوان سیاهم برایت همچون موج‌سواری در فصل تابستان بود.
صدایم را جوری دوست‌داشتی که گویی هیچ دوست‌نداشتی‌ای در دنیا وجود ندارد.
چشمانم برایت خدایی می‌کرد و جز چشمان من، چشمانت نمی‌دید.

 

[DOonYa]

یک‌دفعه طوفان شد و زندگی مرا با خود برد.
طبیعت سرِ جنگ برداشت و تو را از من گرفت.
تمام شادی‌های جهان از من گریخت و من شدم برایت منفورترین آدم دنیا.
لبخندهایم تلخ شد.
موهایم کوتاه شد.
صدایم، همچون صدای گریه دخترک پنج‌ ساله‌ای شد که مادرش را گم کرده.
چشمانم خون‌گریست و خونابه به‌جای اشک ریخت.
طراوتم مرد و من دیگر آن دختر قبل نشدم.

 

[DOonYa]

من همانند همان پروانه‌ِ کوچکی هستم که بی‌چاره‌تر از همیشه به‌دور شمع بی‌فروغی، به‌نام زندگی می‌چرخم.
و تو آن آتش بی‌سایه‌ای، که در مزار سی*ن*ه روبه خاموشی می‌روی.
و در کنار هم دو خط موازی هستیم که هیچ‌گاه بِه‌هم نمی‌رسیم.

 

[DOonYa]

می‌خندم امّا، خنده‌ی من تماماً از غم است.
غمی که جان می‌سوزاند و تن به آتش می‌کشد.
در جای‌جایِ قلبم غم از دست دادن تو بیداد می‌کند.
در سرم فکر نبودنت فریاد می‌کشد و دخترک تنهای‌ وجودم در گوشه‌ای خود را می‌زند؛ تا شاید برگردی...

 

[DOonYa]

به برگشتن فکر کن، به این فکر کن که کسی عاشقانه تو را می‌پرستد.
می‌دانستی که تو قشنگ‌ترین دیدنی در شهر منی؟
تو برایم حکم یک اثر هنری جذاب را داری که هیچ هنرمندی نمی‌تواند بسازدش.
همان تابلوی جذابی هستی که نقّاشی را مادر نزاییده که طراحیش کند.
عزیزِ نامهربانم فکر کن، به برگشتن فکر کن... .
که من این‌جا چشم‌هایم منتظر دیدن تو است.

 

[DOonYa]

تلخ است خنده‌های پر از غمی‌ که دلم را به لرزه در می‌آورد.
می‌سوزد دلم، دلم برای خودم می‌سوزد!
که این‌گونه برای تویی که سرت گرم این و آن است باید زجر بکشم.
برای تویی که اسم خود را گذاشته‌ای مَرد و تمام مردانگیِ این دنیای فانی را زیر سوال برده‌ای.
دلم می‌سوزد، برای تو!
برای تویی که بدین سان این‌قدر پوچی... .

 

[DOonYa]

غمگینم گویی خدا را از دست داده‌ام.
در تاریکی ذهنم چراغ روشن وجودت هرآن روشن و خاموش می‌شود.
دلم مثل سیر و سرکه برای حالت می‌جوشد چرا که بی‌خبرم از هر خبری که مربوط به تو است.
تو را ربودند یا گم کرده‌ام درون شهر آشنای بچگی‌هایم؟