فایل شده ● تکه‌های قاصدک اثر نازنین هاشمی نسب ●

[Ciel]

میان قلبم، برای تو نیمکتی خالی گذاشته‌ام.
تا اگر به‌من رسیدی، دقیقه‌ای بیشتر برای من بمانی.
تا خسته‌ی راه نشوی و اندکی بیشتر برای این کالبد، غزل عشق بخوانی.
رهگذران را نمی‌‌خواهم، من عابرانِ رهسپار را نمی‌خواهم.
این نیمکت، تنها جای توست.
بنشین و اندکی شعر برایم بخوان.

​

 

[Ciel]

من آن‌قدر در پیله‌ی تنهایی خود ماندم که دیگر، پروانگی را از یاد بردم.
من آن‌قدر در میان تنیده‌های خود، تنیدم که دیگر بال‌هایم سالم نماند، شکست، نسخ شد.
من آن‌قدر منتظر سایه‌ی بال‌های تنومندت بودم که نشد، نیامدی و این آفتاب سوزناک پیکرم را سوزاند.
من در حصار جان خودم، پروانه نشدم اما می‌دانی!
دانستم که دل‌بسته‌ی پروانه‌ای همانند تو شده‌ام.
اگر پیله‌ی آغوشت را به من بدهی شاید، من هم همانند تو
پروانه شدم!
​

 

[Ciel]

میان غبار اندوه، میان رعشه‌های درخت انگور
از آسمان دیگر دانه‌ای باران نمی‌آید.
میان سراب صبور، میان دل لرزه‌های وقت صعود
از بطن خاک دیگر، گلی بیرون نمی‌آید.
میان شب‌های هبوط، میان تزلزل‌های قلب بی‌فروغ
عشقی دیگر بر این کالبد نمی‌تابد.
گفتم که بدانی، میان همه‌چیز
تو دیگر برایم، همان خورشید تابناک سابق نیستی.
​

 

[Ciel]

در حوالی پالیز چشم‌هایم
دیگر قطره‌ای باران نمی‌بارد، دیگر آسمانی وجود ندارد.
در عمقِ عمیق خاک، دانه‌ای تسلیم می‌شود و دیگر هرگز جوانه نمی‌زند.
در این پیرامون، رد رخشیدن خورشید دیگر بر چشم‌هایم نمی‌تابد، دیگر نوری در این بستان خشکیده نیست.
درختان از شکوفه دادن بیزاراند و گل‌های دل‌مرده، از زندگانی خسته... .​