فایل شده ● جایی برایم هست؟ اثر s.h مبینا ●

[mobina01]

***
همه‌جای این کیهان، همه‌چیز جایگاه ویژه‌ی خود را دارد. همه‌چیز به ترتیب و با اصول، جای خودش است به جز، اموری که به ما انسان‌ها خبط و ربط دارد. در دنیای ما انسان‌ها، خیلی چیزها جای خودش نیست.

 

[mobina01]

مثل: نوع دوستی، صداقت، شجاعت، فهم، منش، محبت و عشق. این‌ها از سالیانی که آدمیان در حیات هستند، نفس می‌کشند و به هم نیاز دارند، بین‌شان وجود دارد. حال اما، میان گروهی کم‌رنگ است و جای دیگر، اصلاً وجود ندارد.

 

[mobina01]

ولیکن، چیزهایی هست که نباید هیچ جایی در زندگی‌مان داشته باشند. آن‌ها، به هیچ وجه نباید میان‌مان باشند. وجودشان مشکل است وقتی وجود دارند، دیگر جایی برای ابراز احساسات، محبت و علاقه نیست.

 

[mobina01]

مثل: تنفر، کینه، بیزاری، تمسخر، بی‌مهری، دل شکستن ... . چرا باید در دنیایی که انسان‌هایی مثلاً عاقل زندگی می‌کنند وجود داشته باشند؟ چرا نباید جایی برای "عشق" باشد؟ این‌ها در دنیای ایده‌آلی که ما برایش برنامه‌ریزی کرده بودیم، جایی نداشتند.

 

[mobina01]

این‌ها در دنیای تماشایی ما جایی نداشتند. در دنیای کودکانه‌ای که در زمان خردسالی می‌پنداشتیم نبودند. روزی بود که برای آخرین‌بار با همسالان خود بازی و شادی می‌کردیم، هیچ می‌دانستیم برای آخرین بار است؟ از چه زمانی دنیای باطراوت و خوش منظر ما تبدیل به دنیای " آدم بزرگ‌ها" شد؟

 

[mobina01]

تبدیل به جهانی شد که در آن چیزهای که نباید، وجود دارد. به جای خوبی‌، همه بدی کاشته‌ اند‌. در این هیاهو، در این غوغا، میان این همه پلیدی و ناپاکی، این جایی که حتی " عشق " هم درد دارد؛ جایی برای ما هست؟ مایی که از زمان چشم گشودن‌مان به این جهان بر لب‌مان خنده بود؟

 

[mobina01]

می‌دانی، جای ما این‌جا نیست. ما را می‌بینی؟ در میان خیال‌مان، به گیتی افسونگری پر می‌کشیدیم و دنیایی برای خود داشتیم. اما حال کجاییم؟ به جای آن‌که به دنیای افسونگر بال پرواز بگشاییم، به قعر چاه سقوط کرده‌ایم.

 

[mobina01]

به میان آتش افتاده‌ایم. ما، در آتشی خواهیم سوخت که دیگران آن را به راه انداخته اند. به قولی: تر و خشک با هم می‌سوزند. آتشی به سان آتش دوزخ. آتشی که در دل، پیدا می‌آید و دل را می‌سوزاند.

 

[mobina01]

آتشی که برای ابراهیم افکندند را به خاطر دارید؟ این، متفاوت است و اختلاف زیادی دارد. این آتش، قرار نیست به فردوس خدا بدل شود. همه‌ی ما، در آتشی که " آدم بزرگ‌ها " به راه انداخته اند خواهیم سوخت و بهشتی در کار نیست.

 

[mobina01]

به قعر چاه سقوط کرده‌ایم. چاهی که در آن هیچ فرشته‌ای نیست تا مانند یوسف نبی، ما را نیز نجات ندهد و ناجی ما باشد.
آب این چاه ناخوشایند است. گوارا؟ نه! آب این چاه گوارا نیست. چه بسا گر شیرین باشد، با سقوط ما، طعمی گس پیدا کند.