فایل شده ● جرعه‌های درد اثر راضیه کیوان نژاد ●

[Raaz67]

راستی از درد طاقت‌فرسای ناخن‌هایم نگفتم. آن‌قدر از استرس، شب و روز مانند نانِ خشک، جویدیم‌شان و نوش جان کرده‌ایم و برای این‌که از گلویمان راحت‌تر پایین برود جرعه‌های درد را با جام، همراهش به سلامتی‌مان خورده‌ایم که برایمان عادت شده و همان شده است غذای هر شبمان و علت دردش را هم هیچ‌گاه نفهمیدیم.

 

[Raaz67]

از درد پاهایمان نگویم که در سن سی سالگی، آرتروز و هزار درد مشابه زیر پوستی‌اش تا مغز استخوان از راه‌های رفته اما به جایی نرسیده در زانوهایمان پیچیده است. از آن‌قدر ایستادن و دویدن برای نجات دادن روزهایمان، واریس و هزار درد بی‌درمان دیگر به سراغش آمده و عاقبت ویلچریمان کرده است. پاهایمان برای تاتی‌تاتی کردن به فرزند نوپای نسل آینده دیگر جانی ندارد و فلج شده است.

 

[Raaz67]

استخوان‌هایمان درد می‌کند. گویی معتاد شده‌ایم و ترک دادن‌مان واجب است، اما راهش بستن با طناب به تخت و تزریق مورفین و نیکوتین نیست، ما معتاد شده‌ایم به سکوت! به سکوت بی‌وقفه‌ای که ندانسته طناب را به جای بستن به بدن‌مان به زبان‌مان پیله کرده‌ایم، اما این‌بار از این طنابِ پیله مانند، پروانه‌ای برای نشستن روی گل‌ها بیرون نمی‌آید، از این پیله با سکوتش، تنها مقصدش پرواز کردن به دنیای ابدی است. راستی چه‌گونه خودمان را ترک دهیم؟

 

[Raaz67]

این روزها عجیب خوابم هم درد می‌کند. هر کاری می‌کنم خوابم نمی‌برد. مشکل از همان سهام‌هایی است که هر کدام‌شان دارند کارشان را انجام می‌دهند و در سر و کله‌ی هم می‌زنند و رویاهایم را پریشان کرده‌اند؛ همانند صاحب کارخانه‌ای هستم که باید اعلام ورشکستگی کنم و خودم را بازخرید‌.

 

[Raaz67]

تنها یک شباهت میان ماست که هر دویمان را به زمین زده‌اند. تو را رقیبانِ در صنفت و من بالادستیان ناصنفم، اما می‌دانی یک تفاوتی میان منِ قاضی و صاحب بیمارستان و حتی تیمارستان درونم هست. این است که تو جوشِ پول و مالِ از دست رفته و چک‌های برگشتی و دارایی‌ات را می‌خوری، من جوش عمر و آرزوهای از دست رفته و داشتن این ارکان خانمان‌سوزی که هیچ‌گاه پول روی پولم نگذاشت و فقط سلول‌های بدن و مغز سوزانده شده را برای وارثم به ارث گذاشت.

 

[Raaz67]

می‌خواهم بروم! یعنی این تعطیلی‌ها مرا با خود می‌برد. این نقشه‌ی گربه‌سان، تمام دردش را در تک‌تک سلول‌هایم مین‌گذاری کرده است. کارخانه‌هایی که در جای‌جای وجودم راه انداخته‌اند، هوای تمیز و پاکِ ریه‌هایم را آلوده کرده است و تعطیلی رسمی برای تمام ارکان‌های داخلی‌اش به راه انداخته و رخت سفر را برایم به سوی ابدیت بسته است.
پایان