فایل شده ● جرعه‌های درد اثر راضیه کیوان نژاد ●

[Raaz67]

مروارید زلال دیدگانم درد می‌کند. از این‌که مانند تسبیحی در ذکرِ دست بالایی شده و هر بار به دست او با تصمیمش، همراه یکی از آرزوهایم در سکوت و بی‌خبری بر گونه‌ام می‌غلتد و بر دیگر دریاهای شور جهان اضافه می‌شود.

 

[Raaz67]

غنچه‌ی سرخ روی وجنات صورتم، همان که قرار بر لبخندِ امروز و فردایش بود هم درد می‌کند. از گفتن و نگفتن حرف‌‌هایی که گر بزنم جایی میان قفس پرندگان دارم، گر نگویم جانم می‌سوزد و به عنوان خوراک نوش جان می‌کنم و می‌شود نان شب و لقمه‌ی شرم و حیای میان من و تو که بر سر سفره‌ی خودمان چیدمانش می‌دهیم و تعارف می‌کنیم که کداممان نوش جان کنیم.

 

[Raaz67]

مرواید صدف درون دره‌ای به نام دهانم که مادرم در کودکی بر اثر زبان زدنم نگران صاف قامت کشیدنشان بود، هم درد می‌کند. دردش از خرابی و پوسیدگی‌اش نبود. من در تمیز نگه‌داشتن آن‌ها ماهر بودم. درد می‌کند؛ چون هر بار به جای خوردن نعمت‌های خدا، از غصه‌ی پسرک دست فروشی که نان خشک می‌جود و التماس خرید کالایش را دارد، من حرص و بدبختی را زیرش تکه و پاره کردم و عاقبت شد دندان قورچه‌ای که فقط دندان دردش را برایم آورد.

 

[Raaz67]

گوش‌هایم همان دهانه‌ی عجیب و غریبی که با شنیدن تفاوت دغدغه‌ی پدر و مادر و گریه‌ی کودک همسایه برای خرید میان انواع اسباب بازی‌های رنگارنگ و ناله‌ی مردان و زنان نان‌آوری که شرمنده‌ی شکم و جهیزیه جور نشده‌ی دختر دم بختشانند، شکل ظاهری‌اش از هزاران سوال چرا، همانند علامت سوال شده است و گِل سرشتش همان شکل باقی مانده‌ است. انگار خدا می‌دانسته که آن‌طور سفالش را با بازی گِل دستانش از همان ازل این‌گونه درست کرده است. همان علامت سوال از شنیدنشان درد دارد.

 

[Raaz67]

عدد پنج میان قفسه‌ی سی*ن*ه‌ام چنان درد دارد که پمپاژ خونش دارد به اتمام می‌رسد و به صفر نزدیک می‌شود، همانند جیره‌بندی بنزین برای باک ماشین‌های آلوده‌سازی که قیمتش از شماره دو رقمی دارد به پنج رقمی می‌رسد و نان خیلی‌ها آجر می‌شود و سَفرها از شمال به پارک کنار خانه می‌رسد.

 

[Raaz67]

آن بادام هندی که کارش توزیع مکانیکی و انتقال محتویات دهانمان، به مناطق لوله‌کشی است، آن‌قدر از خون دل و بغض‌هایی که با آب دهان روانهٔ خانه‌اش کرده‌ایم پر شده است که اسیدش بالا زده و تمام وجودمان را دارد از پا درمی‌آورد. از آن‌طرف، درد دیگری نیز به سراغش می‌آید، دردی از آن مواد غذایی روغنی که در واقع از چاه نفت رایگانمان بود و هر روز صنعتی‌تر شدند و بدن‌هایمان را کارخانه‌ای کرده‌اند.

 

[Raaz67]

نگویم از درد خندق بلایمان! که مانند تبل توخالی از گرسنگی صدای مرگ می‌دهد. اما ما سیریم! آن‌قدر آرزوهایمان را با بغض فرو داده‌ایم، آن‌قدر دلمان می‌خواهد‌ها را با زخمِ دل، نوش جان کرده‌ایم، آن‌قدر حسرت‌ها را با آه و سیب گلو به داخل اسید معده بلعیده‌ایم که گرسنگیمان رفع شده و سیرمان کرده و آن‌قدر پر شده که از زیادی خوردنش، شکم درد گرفته‌ایم! که دیگر حتی وجود خاکشیر و چای نبات هم دوایش نیست.

 

[Raaz67]

گلابی زیر شکمم که کارش به کار انداختن کارخانه‌ای برای دوران عادت ماهیانه است و تولید فرزندی برای آینده‌، که گاهی کسی برای هوس به دنیا می‌آورد و تربیتش را بر خلق محول می‌کند و تنها مسئولیت از آوردنش، متولد کردنش را به عهده دارد و گاهی دیگری آرزوهای بر باد داده‌اش را درون فرزند نوپایش می‌جوید و حجیمش می‌کند. آن‌قدر پر از عقده از آرزوهای بر باد داده‌مان هستیم که فرزندی که متولد می‌کنیم جز گوشه‌ای از افسردگی و آرزوهای خاک گرفتمان، چیز بیشتری نیست و تنها از او رباتی با آینده‌ای نامعلوم می‌سازیم! حتی گلابی درونم هم درد می‌کند!

 

[Raaz67]

خنده‌دار است اگر بگویم هر کدام‌مان صاحب کارخانه‌های عظیم‌الجثه‌ای هستیم؟ باور کن شکی به دلت راه نده! تو خود مانند من، کارخانه‌ داری. کارخانه‌ای از تمام مواد سوسیس و کالباس و رب و فلان که فقط دل‌خوش به تاریخ انقضایش، نوش جان کرده‌ایم؛ اما تمام وجودمان به خاطره مواد افزودنیِ به حساب از خارج اما داخل خودمان، بدن‌های دست‌ساز خدا و سنتی بودنش را به صنعتی تبدیل کرده‌ایم. کارخانه‌ات مبارک دوست من!

 

[Raaz67]

دست‌هایم درد می‌کند. این دست‌ها قرار بود، بال‌هایی باشد که آرزوهایمان را برآورده کنند و رویایمان را همراه خوشبختیِ دست نیافتنی‌مان، در آغوش بگیریم. اما زمانه جوری ورقش را سیاه نوشت که بدبختی هر لحظه آغوشش را به رویمان گشود، که هر ک.س برای در آغوش گرفتن خوشبختی‌اش، آن‌قدر دست و پا می‌زند که تو را هم لابه‌لایش پس می‌زند و همان فاصله‌ای می‌شود حتی میان در آغوش گرفتن عزیزانمان، چه برسد به خوشبختی و آرزو! دست‌هایمان از زیادی کار کردن به جای بال، ورم تاول دارند. این بود همان خوشبختیِ در آغوش کشیدنی. قله‌ی موفقیتت در رسیدن به خوشبختی، مبارک دوستِ من!