رها شده ● خاک سرد از رقیه کروشاتی ●

[رقیه]

اسم دلنوشته: خاک سرد
اسم نویسنده: رقیه کروشاتی
ژانر دلنوشته: غمگین، تراژدی
ناظر: @VITAMIN
خلاصه: خاک به سردی یخ بندان است. این خاکی که رد پای خیلی‌ها رو به همراه دارد. به آفتاب سوزان نگاه می‌کنم، چیزی نمی‌بینم بیشتر جلوتر می‌روم، از تنهایی دلم می‌گیرد.

 

[ترنم مبینا]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[ قوانین تایپ دلنوشته]
پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[ تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]
بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[ تاپیک درخواست تگ دلنوشته]
پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[ تاپیک درخواست جلد ]
و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[ تاپیک اعلام پایان دلنوشته]
دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]
با آرزوی موفقیت برای شما،
♡تیم مدیریت تالار ادبیات♡

 

[رقیه]

زمین شهرم خاک سردی است، که وقتی پاهایم را بر روی خاک می‌‌گذارم پاهایم یخ می‌زند. آری دل من هم همچون خاک سرد شده است. تو رفتی ندیدی چه‌طور باد، خاک سرد را دور پاهایم چرخاند. یخ زده شدم، همچون کوهی سرد و نمناک در دل من آشیانه‌ی خراب شده است، که خیال سر پا شدن ندارد.

 

[رقیه]

خاک سرد با من هم‌دل است جوری که دل یخ زده‌ام را ترمیم می‌کند. افکارت را آزاد کن. زمزمه‌ی باد را می‌شنوم. این‌جا هوا خیلی گرم است. دلم از بی‌رحمی آدم‌های اطرافم گرفته شده است.

 

[رقیه]

نفسم را آه مانند بیرون می‌دهم. دلم برای هوای گرم تنگ شده‌است؛ این‌جا بسی خشک و سرد است. نمی‌دانم؛ ولی مسافران همراهم می‌گویند، که هوا سوزان است. بگذار طبعم را برعکس حلاجی کنم.

 

[رقیه]

تو که بودی دلم قرص بودنت بود. نبودنت خاری در گلویم است. بغض امانم نمی‌دهد، اطرافم را نگاه کنم. من با این خاک سرد پیمان بسته‌ام. یادت رفت، که به من گفتی می‌مانی. پس چه‌شد، که یک دفعه غیبت زد.

 

[رقیه]

درد روحم بسیار کهنه نیست. مدّت زیادی از رها کردنت نگذشته است. هم‌چون بادی به این سو و آن‌ سو در حال حرکت هستم. آن روزهای دوباره برخاستن من دور نیست.

 

[رقیه]

در این بیابان بی‌آب تنهای تنها مانده‌ام. آه! از حالم چه بگویم، زمانی که یک ماه است که تو مرا ترک کرده‌ای. زندگی، باسکوت و غم‌انگیز می‌گذرد.

 

[رقیه]

از این سکوت وهمناک خسته‌ شده‌ام. دلم شانه‌ای می‌خواهد تا سرم را بر روی آن بگذارم و نگاهی به آسمان آبی بیندازم. حیران در این سکوت غرق شده‌ام.

 

[رقیه]

چه گناهی کرده‌ام؟ باید به خانه برگردم تا او را فراموش کنم. در راه، موسیقی دل‌نوازی به گوش‌هایم می‌رسد. در این روزها بلاتکلیف مانده‌ام؛ چه‌کار باید انجام دهم.