فایل شده ● دختری پر از آرزوهای محال اثر مبینا عباسی ●

[مبینای شهر قصه ها]

هیچ‌چیز آن‌قدر که حالا می‌بینم، آن زمان در تفکرات من واقعی و ترسناک نبود.
هیچ چیز سیاه و تاریک نبود، عشق من دروغ نبود، دنیای ذهن من رنگارنگ بود و پر از گل‌های زینتی؛ ولی حالا ببین! مردابی است دور تا دور من که حتی یار قسم خورده‌ی من هم نجاتم نمی‌دهد او که خواستار آزار و اذیت من است انگار، فقط چون ذرّه‌ای آزاد بودم... .
فقط ذرّه‌ای آزادانه زیر باران بهاری رقصیدم و قطرات باران را بر روی دستان برهنه‌ام احساس کردم، محکوم به حبس خانگی هستم.

 

[مبینای شهر قصه ها]

نگاه به سکوت من نکن؛ قرار به فریادم باشد تو نابود می‌شوی!
نگاه به بازوهای ظریف من نکن؛ من با همین بازوها کودکم را به آغوش می‌کشم.
نگاه به اشک‌های من نکن؛ من با همین اشک‌ها تو را از پای در می‌آورم.
مگر دل من راضی به نابودی تو بود؟
مگر قلب من راضی به جنگ با تو بود؟
مگر من می‌توانستم خواهان بدی‌ها باشم؟
ببین چه کردی با قلب بی‌گناهم که حالا دارم انتقام می‌گیرم... .

 

[مبینای شهر قصه ها]

باز هم گذشته‌ای که گذشته و پیله کرده به ذهن خسته‌ام را چگونه باور کنم؟
روزگاری که قرار بود بشوی شاه قلب بی‌نشان من، حالا که هیچ شدی برایم را چگونه فراموش کنم؟
آن همه قدرت را که یک شبِ به ضعف تبدیل کردی؛ آن‌ها را چگونه به قلب خود سنجاق کنم؟
ولی بگذار چیزی را به تو بگویم، که تا به حال به هیچ‌ک.س نگفته‌ام.
حتی اگر قلب زنی که من باشم را آتش بزنی؛ خاکسترش را جمع می‌کند و به یادگار گوشه‌ای می‌گذارد تا از یاد نبرد که چه کسی او را ویرانه کرد.حالا اگر می‌خواهی آتش بزنی، بزن.

 

[مبینای شهر قصه ها]

فکر من درگیر یک پارادوکس عظیم شد.
تن من درگیر کبودی‌های بی‌دلیل شد.
وجود من خالی از عشق تو شد.
از زن بودنم! از دختر بودنم، فقط ضعیفه بودنش نصیب من شد.
تو چرا فکر می‌کنی قوی‌تر از من هستی؟
من و تو چه فرقی باهم داریم، بگو چه فرقی باهم داریم؟
آسمان بالای سر تو، بالای سر من هم نمایان است، خورشید تو، خورشید من هم است!
ماه تو، ماه من هم است. مرا به آغوش بکش؛ کل وجودم از شلاق‌های بی‌رحم روزگار درد دارد!

 

[مبینای شهر قصه ها]

کاش در رویای کودکی‌هایم غرق می‌شدم آنقدری که وصل نشوم به زنجیر آرزوهای پوچ دخترانه‌ام!
اصلاً می‌دانی معنای دختر بودن را؟
می‌دانی پرواز یک دختر چگونه است؟
اوج گرفتن زن را، چرا نمی‌خواهی ببینی؟
لمس کن مرا، حس کن مرا... من محتاج لمس دستانت هستم یار دیرینه ی من!
عاشق من باش... عاشق خود من باش... برای من زندانی از جنس غیرت نساز.

 

[مبینای شهر قصه ها]

با کلی شوق و ذوق گوشه‌ی سالن نشسته بودم... .
می‌دانستم آواز‌های من طنین دلنشینی در گوش ملت خسته می‌شود، ولیکن خیلی ساده لوح بود!
کودک بودم، تا خواستم بروم بالای صحنه و اجرا کنم مرا پایین کشیدند و گفتند: «چه می‌کنی اِی ضعیفه؟ صدای تو حرام است. محال است بگذاریم صدایت به گوش کسی برسد.»
این‌گونه شد که آرزوی دیگر من هم محال شد... .

 

[مبینای شهر قصه ها]

به چه‌چیز فکر کنم؟ اجازه این کار را دارم اصلاً؟
کدام ترانه را بخوانم، مگر من اجازه دارم؟
از کدام روزنه به فردایم نگاه کنم؟ مگر روزنه‌ای برایم باقی مانده است؟
چه‌گونه قلب تو را لمس کنم تا بفهمی از خود من هستی؟
چه‌طوری گل خشکیده را زنده کنم؟ معجزه‌ای مگر باقی است؟
آتش خشم بی‌جای تو را چه‌گونه باید خاموش کنم؟
چه‌گونه باید به تو بفهمانم هیچ فرقی بین من و تو از اوّل نبوده! چه‌گونه؟

 

[مبینای شهر قصه ها]

گیتارم را سالیان سال است، گوشه‌ی اتاق گذاشته‌ام تا خاک بخورد؛ مثل موهایم که از رقص باد محروم هستند.
نقابی نقش بسته بر روی صورتم که مال من نیست... .
دست خالی کجا بروم؟
بدون یار و یاور از کدام حق حرف بزنم؟
این نقاب کهنه‌ی صورتم، بدون یارم تا ابد بر من محکوم است.

 

[مبینای شهر قصه ها]

خسته شده‌ام! از نبودن‌های تو، من خسته شده‌ام.
از این‌که دائم باید به تو یادآوری کنم، که من هم وجود خارجی دارم برای تو، خسته شده‌ام.
از نسیم خنک این روزها که دور مانده‌ام، خسته هستم!
من حتی از سرمای خفته‌ی درونم هم، خسته هستم... .
از این روزها که بدون روزنه‌ی نور می‌گذرد خسته هستم، من حتی از تکه پارچه‌ی اجبار روی سرم هم خسته شده‌ام.
باز هم مرا به آغوشت راه ندادی، ذهن پریشان مرا آرام نکردی، به من یاد ندادی که بدون قید و شرط آزاد باشم.

 

[مبینای شهر قصه ها]

دیگر حتی دوست ندارم از پنجره‌ی اتاقم خیره به کوچه و خیابانی شوم که دخترانش با ترس در آنجا قدم می‌گذارند. دوست ندارم وقتی باران می‌بارد، موهایم زیر پارچه‌ی اجبار بماند! دوست ندارم وقتی چاله‌های کوچه پر از آب می‌شود، کنج خانه کز کنم.
دیگر حتی دوست ندارم گل رزم را تماشا کنم وقتی که خشک و بی‌جان شده.
حتی بال‌هایم را دیگر دوست ندارم زیرا ممنوعیت پرواز خسته‌ام کرده.
از خودم هم خسته شده‌ام، که حتی راه رفتن با کفش‌های پاشنه بلند هم برای من، حرام است... .