فایل شده ● دختری پر از آرزوهای محال اثر مبینا عباسی ●

[مبینای شهر قصه ها]

همان عشق، همان عشقی که تقدیم تو شد.
با خودت چه فکری کرده‌ای که برچسب مالکیت بر من زدی و مرا برده‌ی خود کردی؟
این نامش عشق نیست!
به اسیری گرفتن است، این‌که نگذاری آن‌گونه که می‌خواهم در خیابان قدم بزنم، نامش عشق است؟
بی‌اهمیت شمردن خواسته‌های یک زن زیبا است؟ مردانگی است!
من دچار جنونی شده‌ام، که تو به خیال خام خودت، نامش را غیرت گذاشته‌ای... .

 

[مبینای شهر قصه ها]

چرا من باید دائم در افکار خود، به دنبال یک دلیل برای این همه عذاب بگردم؟
مگر تقصیر من است که یک زن در خاورمیانه هستم؟
گیسوان مرا محکم می‌کِشند، با کدام حکم؟
گردن مرا محکم می‌فشارند، با کدام حکم؟
اگر حکم یک زن مرگ است، خداوند چگونه او را پاک‌ترین نامید!
چگونه گفت بهشت زیر پای مادران است، چگونه گفت زن معصوم و بی‌گناه است؟
و شما به کدامین حکم گردن یک زن را به دار آویخته می‌کنید؟ به کدامین حکم؟

 

[مبینای شهر قصه ها]

نمی‌دانم این پنجره‌ی باران زده تا کی می‌خواهد بسته بماند؛ نمی‌دانم!
من نمی‌دانم چرا دنیا را از ما گرفتند، تا بهشت آخرت را نصیب حال ما کنند.
نمی‌خواهم! اصلاً نمی‌خواهم وارد بهشتی شوم که شما از آن سخن می‌گویید؛ همان جهنم برای من کافی است.
بگذارید همین حالا که هستم در جهان فانی نفس بکشم، برقصم و آواز بخوانم.
بگذارید همین حالا که می‌شود خندید، بخندم.

 

[مبینای شهر قصه ها]

زن هستم؛ زنی که دختر بودنش را نفهمید.
دریا هستم؛ دریایی که ساحلش را ندید.
قاصدکی هستم؛ قاصدکی که هرگز آسمان را ندید.
نماد عشق هستم؛ ولی، به‌خاطر زیبایی‌هایم مفسد فی‌الارض شدم.
خسته هستم؛ همچو فرهادی که کوهی را می‌شکافد.
آزاد هستم؛ نه! دروغ گفته‌ام، زندانی‌ترین آزاده‌ی این مرز و بوم هستم.

 

[مبینای شهر قصه ها]

گناه زنانگی‌هایم؛ سادگی‌ام بود!
ساده دل دادن‌هایم بود.
من زن بودم ولی چیزی از این نام نفهمیدم جز رنج و عذاب، من عاشق بودم ولی هیچ معشوقی پای دیوانگی‌هایم نماند.
گناه زنانگی‌هایم وصل بود به گیس پریشانم. از همان ابتدا گویا مایه‌ی ننگ بودم، مایه‌ی ننگ بودم که بی‌توقع قلب می‌دادم و می‌شکستند.
مایه‌ی فلاکت هستم وقتی بی‌ریا می‌گویم دوستت دارم.
یک ابله بی‌مغز می‌شوم وقتی می‌گویم تو شاهزاده‌ی پیاده نظام من هستی؛ ولی چه کنم که یک زن هستم.

 

[مبینای شهر قصه ها]

سخن‌های بیهوده‌ی این بنده‌ی حقیر پایانی ندارد!
چه کنم که آغاز هم پایانی دارند و سقوط هم گاه به معنای اوج گرفتن است.
یک دختر حقیر تا کی باید بیهوده سخن گوید و تا کی با نگاه‌های زهرآلود دیگران هزار بار نابود شود... .
پس طلوع کی می‌رسد؟
خجسته بهار دل کجا رفت؟
نمی‌دانم! نمی‌دانم! فقط آن‌قدر به دنبال استقلال خویش می‌گردم تا یا در این راه جان بدهم یا مثل پروانه رها شوم.

 

[اولدوز]

«نویسنده تایپ این اثر را موکول کرده»
تاپیک تا اطلاع ثانوی بسته خواهد بود.
[کادر مدیریت بخش فرهنگ و ادب]