فایل شده ● روژیا اثر فاطمه سلمانی ●

[-پریزاد-]

عنوان: روژیار (آفتاب،روشنایی)

---

ژانر: عاشقانه، تراژدی

---

نویسنده: فاطمه‌سلمانی

---

ناظر: @mila
ویراستار: @Mahi.otred
کپیست: @الههِ ماه؛

---

خلاصه: آه بر این سپیده‌دم طلوع بخش عاشقی را که چنین آدم را شیفته جان می‌کند و در می‌گذرد زِ هر چه زمانِ آدمی... آدمی را که ارزشش به قدر گنجایش یک قطره اشک چشمان یار است و به رویِ بار اتمام جهان بخشی‌ِ لبخند یاری‌ست بی‌وفاه.

 

[ARMINA]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]
با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات] ​

 

[-پریزاد-]

صدایم زدند از آن پشت به حقیقت‌هایِ روشنِ عاشقانه غمگین که چنان من‌را دل‌گیر از روژیار هستیِ می‌کرد که‌ زِ روشنایی باطل یار‌ بی‌وفاه بود حسرت‌ها به دل..‌. .

 

[-پریزاد-]

حسرت‌هایی که به کام عاشقانه‌هایم ضربه‌یِ نخست دیوانگی را زد و من‌را باخت بر عالم روشنایی‌هایم که تو سازند‌ه‌اش بودی و من فتح‌کننده آن کوه روشنایی حقیقت‌هایِ دیرینه.

 

[-پریزاد-]

حقیقت‌هایی دیرینه‌ که کلیدهای حرف‌های‌ دلنشین من و تو بود‌. آری درست که تو بی‌فاه‌تر از آن‌چه‌که فکر‌ کرده بودم بودی اما کاِین دل بیمار که تو درمانش بودی مرا فریب داد.

 

[-پریزاد-]

فریبی که صد‌ها سال هم بگذرد نمی‌توانم آن‌ها را از دل و روح خود بیرون کنم!
مگر می‌شود که زندگی‌ات را ببازی به فردی نادان اما به‌قدر دیوانگی‌ات او را باز همانند قبل دوست بداری؟

 

[-پریزاد-]

من همان‌کَس بودم که در میان یک‌عالم افراد جهان دل‌باخته تو شدم اما چه دل‌باخته‌ای و چه طمع‌عشقی را بگویم را تجربه کردم؟
غمگین‌شدن‌هایم در مدت نبودت را بگویم؟

 

[-پریزاد-]

یا غصه‌هایی را که با حرف‌‌هایت زده‌ای بگویم؟
بگویم گفتی نمی‌خواهم‌ کسی را که به راحتی دل می‌بازد؟ لعنت به من! چه ساده بود رها‌ شدنم توسط تو اما اگر می‌دانستی که چه‌سختی‌هایی را برایت به‌جان خریدم من‌ را این‌گونه ظالمانه‌ رها نمی‌کردی.

 

[-پریزاد-]

گرچه رهایی من‌را کمی قانع‌کرد! قانع‌از این‌که دیگر نیازی نیست شب‌ها در خانه‌ای که نور دروغ در آن‌ است منتظرت بمانم.
یا مانند یک حسرت کوچک که موهایم را نوازش کنی و در کنار گوشم زمزمه‌‌وار بگویی دوستت دارم.

 

[-پریزاد-]

دوستت دارم‌هایی که هرگز از زبان تو نشنیدم و حسرت برای عمری که در کنارت پَرپَر زدم تا بگویی دوستت دارم اما زبانت نچرخید و چیز نگفتی تا دوست‌داشتن‌هایم برایت بی‌رنگ شود... آن‌قدر بی‌رنگ که خودت هم متواضع این همه‌ تغییر ناگهانی‌ام شدی.