دلنوشته تکمیل شده ● سودای سکوت قلب جا مانده اثر مبینا عباسی ●

[مبینای شهر قصه ها]

عنوان: سودای سکوت قلب جا مانده
نویسنده: مبینا عباسی
ژانر: عاشقانه
نام ناظر: @VITAMIN
ویراستار: @Parnian_s
کپیست: @الهه ماه :)
مقدمه: تقدیم به کسی که عشق مرا، وجود مرا، خودش را و خودم را به تمسخر گرفت! به یک‌ باره همه‌چیز را تیره و تار کرد و قلب من از او و خاطراتش جا ماند.

 

[ادوارد کلاه به سر]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[ قوانین تایپ دلنوشته]
پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[ تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]
بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[ تاپیک درخواست تگ دلنوشته]
پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[ تاپیک درخواست جلد ]
و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[ تاپیک اعلام پایان دلنوشته]
دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]
با آرزوی موفقیت برای شما،
♡تیم مدیریت تالار ادبیات♡

 

[مبینای شهر قصه ها]

صدای پاهایت، صدای خنده‌هایت، صدای آن همه هارت و پورت‌هایت، این صداها را دوست دارم!
صدای تو، قلب مرا به سکوتی مرگبار وادار کرد. باز هم صحبت کن، تو هرگز اهل سکوت نبوده‌ای! حال بگو کجا را دنبال نت به نت آوایت بگردم؟

 

[مبینای شهر قصه ها]

می‌نوازد، عشق می‌نوازد؛ این‌بار هم فقط برای من می‌نوازد!
شاید عشق حتی با فالش‌ترین آواز، برای من زیباترین آواز دنیا باشد، می‌نوازد.حتی گوش‌خراش و دل‌آزرده می‌شوم؛ امّا دلم نمی‌خواهد گوش‌هایم را بگیرم! سالن خالی از جمعیت باشد و تو برای من بنواز، من گوش‌هایم همیشه بدهکار آواز توست! بنواز، حتی خارج از نت بنواز؛ امّا برای من، برای خود من بنواز!

 

[مبینای شهر قصه ها]

باز هم شب‌های بی‌ستاره‌ی من رسید! تو پشت ابرها گم شده‌ای. از آن فاصله برای من ترانه‌ای بخوان؛ ترانه‌ای از جنس سکوت، همان سکوتی که زمان خاموش شدنت، نثار جانم کردی! شب بی‌ستاره است، کم‌رنگ و کم‌رنگ‌تر نشو!

جان‌ِ دلم، تو تنها آوازی هستی که هر کجا که می‌رسم، مابین لب‌هایم زمزمه می‌شوی! ستاره‌ی من، تو دل داده‌ای به ماه و من هم با قلب جامانده از تو، در شب‌های بی‌نور و تنها مانده‌ام! پناهم، صدایم کن، باز هم هر چند که دوری، من صدایت را دوست می‌دارم!

 

[مبینای شهر قصه ها]

من تو را در میان تمام ناگفته‌هایم دوست داشتم! تو مرا ببخش، دیگران حرف‌هایت را که نمی‌فهمند! نمی‌دانند که تو با من چه کرده‌ای! مرا ببخش، هیچ‌ک.س نمی‌داند که من تو را از خودم هم بیشتر دوست داشتم! آن‌ها نمی‌دانند که در این شهر، دل من برایت آتش می‌گیرد و باز هم نیستی! بعد از تمام بهانه‌هایت، فهمیدم که تنها در این شهر، بی‌پناه و خسته مانده‌ام!

 

[مبینای شهر قصه ها]

می‌گذارم این سکوت باقی بماند، من به همین سکوت راضی‌ هستم! تو مپرس که احوالت، این روزها چطور است؛ چون جز سکوت، چیزی ندارم که بگویم! سکوتی که هر چند طولانی، امّا دروغین نیست! پذیرایم باش، شاید آخرین بار باشد. دروغ نگو که شاید حقیقت در کنارت باشد!

 

[مبینای شهر قصه ها]

تو را من به یاد دارم‌؛ تو را ای عزیز دور و غریب من، می‌شناسم! آن‌قدر که عشق نفرت را شناخت، تو را من با هر دعا بخشیده‌ام! بخشیده‌ام؛ چون دوستت دارم! نگو من بی‌عقل و بچّه هستم، من عقل دارم؛ ولی بیمار تو هستم! برای من، جزء گرمای آغوش تو، درمانی نیست!

 

[مبینای شهر قصه ها]

من که آیینه‌ی تو بودم، من که نور تو بودم، تو که خودت را در من دیدی؛ بگو چرا نور را از من گرفتی؟ خود آرامش و سکوت برای این قلب جا مانده بودی و حالا، من از کجا کسی مثل تو را پیدا کنم؟ من که تو را به نور رساندم و رنگ عشق را بر روی تو پاشیدم، من به تو سکوت را یاد دادم، سکوتی که منطقی‌تر است!

 

[مبینای شهر قصه ها]

مردم این دیوانه را با انگشت نشان عالم دادند، همه به من می‌گویند تو جنون داری! از دست این عالم به قلب تو پناه آوردم که از همان‌جا هم بیرون شدم! نمی‌دانم، شاید مشکل از من باشد؛ بدون شک مشکل از من بود که به غریبه‌ها دل دادی!