دلنوشته تکمیل شده ● سکوتِ پُر تمنا اثر دنیا ●

[DOonYa]

تو درمانی برای هر دردِ بی‌درمان در وجودم!
مرا تنها در دیار غربت رها کردی و دخترکی از اعماق وجودم هزار بار گفت: «که جز تو کسی را ندارد.
گفت: صاحب این جسم خسته شو و خوب کن حال تن مرده‌اش را... . »
نشنیدی جانِ شیرین من! عیب ندارد، به‌ جایش آغوشت را برایش باز نگهدار که حداقل خون در رگ‌هایش جریان داشته باشد.

 

[DOonYa]

شعر‌هایم بوی تو را می‌دهند.
درون تک‌ تک بیت‌هایم تو هستی!
تو در خط به خطِ نوشته‌های دفتر صد برگِ تمام شده‌ام پرسه می‌زنی. زندگی تو این‌‌جاست، کنارِ من... .
به کجا چنین شتابان عزیزکم؟ تو باید راه رفته را برگردی... .

 

[DOonYa]

تو در سرم مثل آیینه‌ی دِقی؛ هر صبح در ذهنم آشکار می‌شوی و تا نیمه‌های شب، وقتی ماه به بالاترین نقطه خود می‌رسد می‌مانی، بعد از آن رویایی می‌شوی که به کابوس بدل می‌شود.
تو را در همان خواب‌ها جا می‌گذارمت و صبح بعد روز از نو و روزی از نو است!

 

[DOonYa]

آسیاب به نوبت جانم، شاید الان فقط من برایت می‌سوزم، ولی می‌رسد روزی که قلب تو هم برای من له‌ له بزند.
دیر و زود دارد مرد من، امّا سوخت و سوز ندارد!
آن روز دیر نیست که برایت از عشق دیگری بگویم و به حال و روزت بخندم و سرزنش را چاشنی حال خرابت کنم.

 

[DOonYa]

روحِ من مرده است و من با نازیدن بسیار جانم را هم می‌دهم، برای تو، برای دوست داشتنت... .
شاید با خود بگویی تو به چه درد من می‌خوری! درست است که روحیه‌ام روحیه یک جوان شاداب نیست امّا من برایت با تمام افسردگی‌هایم عاشقی می‌کنم.

 

[DOonYa]

از تو می‌گویم، برای دخترکِ سرگردان در خیابان شانزدهمِ غربی که با چند شاخه گل پر‌پر نشسته و با اشک‌های سیل مانندش نظاره‌گر رفتنت است.
به تمامِ عشقی که در حرف‌هایم نهفته است تلخ‌خند می‌زند و تو را از نشان می‌دهد که بی‌توجّه دور می‌شوی.
فکر کنم کارت این است که بیایی عاشق کنی و بروی... .
مرحبا جانانم!

 

[DOonYa]

گناه من چیست؟ این‌که فقط عاشق شده‌ام؟
برای همین باید دخترک کوچکِ وجودم سلاخی شود؟ لبخند‌های روی لبم بمیرد و پر باشم از غم و اندوه، به گونه‌ای که هر کسی رد می‌شود دلش به حالِ خرابم بسوزد!
مانده‌ام در کار خدا، که تو چرا دلت نمی‌سوزد... .

 

[DOonYa]

دلت سنگ شده و مرا تنها رها کرده‌ای، به چه امید؟ به امان خدا؟
چرا؟ چرا جگر تکه‌تکه‌ام را سوزاندی و به قول خودت درونش را پُرِ از کاه کردی؟
تو که زجرکُشی در مرامت نبود مهربانِ من، چگونه مرا به یک کوه یخ بدل کردی؟
راست می‌گویند هر که اولش منم منم کند آخرش را این‌گونه خراب می‌کند.

 

[DOonYa]

در آن شبِ سردِ پر از دلهره بود که دستانت را در دستان سرما زده‌ام گرفتم و گفتم: «عزیزکم من جز تو کسی را ندارم. » تو چه کردی؟ فقط پوزخند زدی و جواب من به پوزخندت؛ آن لبخند غمگینِ روی لبم نبود، آتشی بود که تمام وجودم را شعله‌ور و مرا از من گرفت و تبدیل به خاکستر زیر پاهایت کرد... .

 

[DOonYa]

من حتی اگر خاکستر زیر پایت هم باشم با تمام وجود اسم تو را فریاد می‌زنم با ذره‌ ذره‌ی بودنم!
صدایت که می‌گویی کمی غرور داشته باش در گوشم زنگ می‌زند عزیزکم، غرورم فدای یک لحظه نگاهت!
من فقط آن دو گویِ مشکی مس*ت کننده را می‌خواهم... .