دلنوشته تکمیل شده ● شب بود و فریدون نبود اثر مبینا عباسی ●

[مبینای شهر قصه ها]

پرنده مردنی است.
پروازت را به‌خاطر می‌سپارم.
عشق مردنی است.
نگاهت را به‌خاطر می‌سپارم.
جهنم توهمی برای ترس‌های ما است!
تو را به‌خاطر می‌سپارم.
می‌سپارم به دست فردا... همان جایی،
که روحت آرام می‌گردد.

 

[مبینای شهر قصه ها]

امشب برگرد.
برای پرنده‌ای مرده برگرد.
به من خیره نمان.
برگرد که پرواز ماندنی است!
امشب را به سمت ما برگرد... .
برگشتن تو زیباترین محال این روزگار است؛
برگرد، برای من نه، برای این سرزمین بی‌پناه برگرد.

 

[مبینای شهر قصه ها]

آری فریدون ما دیگر در میان فریاد‌های‌مان نیست امّا در قلب من و تو، طور دیگری لبخند می‌زند که باورش برای ما سخت است.
نیست در آغوش ملّت امّا رویاهایش همیشه در ما طغیان می‌کند.
عاشق وطن بود و هست! روح او در ما غرق می‌شود... حالا که او را در قلب داریم، پس بی‌درنگ برای او و آرزوهایش به پا خیزیم.

 

[مبینای شهر قصه ها]

فرخزاد من!
مرد تنهای این روزها، برخیز و ما را نظاره کن که چه‌گونه برای یک‌دیگر ایستاده‌ایم... .
عزیز من برای آن همه فریاد تو، حال گوش‌های شنوای زیادی پیدا شده است؛ کاش تو بیدار شوی، کاش همراه ما شوی.
فریدون جان ببین فصل بهار ما در خزان پیدا شد، قلب ما در اوج سرما پر از گرما شد.
ببین ایران را که چه‌گونه فرزندانش در آغوش می‌گیرد.

 

[مبینای شهر قصه ها]

فریدون جان!
کاش می‌دانستیم که حرف به حرف جملاتت از قلب تو، که شیر مرد تاریخ هستی نشات می‌گیرد، آن لحظه که به زبان آوردی ایران برای ماست.
هیچ‌کَس نمی‌فهمید چه می‌گویی.
حال در گوشه‌ِ‌گوشه‌ی کشورم نام زادگاه تو را، مرا، ما را... فریاد می‌زنند و آزادی‌ و آزادی به زبان می‌آورند.

 

[مبینای شهر قصه ها]

بدان اگر روزی تو را فراموش کردم، بی‌شک آن روز مرگ من فرا خواهد رسید!
بدان در دل من موجی از امید جاری‌ست... همان امیدی که تو مدّت‌ها در گوشه‌ی دلت کاشته بودی.
بدان من اگر همین حالا از یاد تو غافل شوم، بی‌شک برای همیشه از این دنیا رانده شده‌ام.

 

[مبینای شهر قصه ها]

فریدون جان، من هر کجا را در این دنیا بگردم، نمی‌توانم جایی مانند خانه پیدا کنم، شاید که نمی‌خواهم از وطن خویش رها شوم. تو برخیز و ما را به همان آینده‌ای سوق بده که سالیانِ سال است چشم انتظارش هستیم... تو برای‌مان سرد و شرقی غمگین مخوان.
این بار بخوان که شرقی امیدوار، حتی بخوان شرقی استوار... امّا دیگر ما را غمگین مخوان.

 

[مبینای شهر قصه ها]

در جنگ میان جهل و آگاهی... فرخزادِ شب زده، بگو که ما پیروز هستیم.
بگو در این هیاهوی ایام تو هرگز ما را رها نخواهی کرد.
در این اقیانوس به سوی ساحل طغیان کرده‌ایم... شب است امّا تو، هنوز هم کنار ما هستی.
آری! پرنده مردنی‌ست امّا پرواز را به خاطر خواهیم سپرد تا سرود تو برای رهایی در گوش ما بپیچد.

 

[مبینای شهر قصه ها]

همه می‌گویند دلی همچون دریا را دارا بودی.
یک ایران بود و یک فریدون،
راست می‌گفتند، راست... تو، هم‌نام پادشاه عادل ایران بودی.
روزگاری بود که حرف‌های تو را کسی حتی گوش هم نمی‌داد امّا حالا کجایی که ببینی قلب کوچک ما دل‌تنگ توست.

 

[مبینای شهر قصه ها]

ای شرقی غمگین برخیز.
ای سروده‌ی آزادی تا که شب بلند است برخیز تا خورشید را پیدا کنیم... .
به کجا رفتی حالا که شب سیه به پایان رسیده است.
کجا رفتی که دل خویش هر روز برای تو می‌خواند، از زیر آن آرامگاه ابدیت برخیز و ما را تشویق کن. ما تو را نفهمیده بودیم و راست می‌گفتند که فریدون فرخزاد مردی فراتر از زمان خویش بود.