فایل شده ● غربت‌نشین اثر تارا مطلق ●

[Tara Motlagh]

این‌جا کویر نیست اما باران نمی‌بارد،
سرد است اما زمستان ندارد،
و داغ است اما جهنم نیست.
اما دل‌ات را کویر،
تن‌ات را زمستان بی‌پایان
و فکرت را جهنم می‌کند.
***

 

[Tara Motlagh]

گاهی حرف‌ها می‌شود طناب دار،
گلوی‌ات را می‌فشارد
و قلب‌ات را از کار می‌اندازد.
اما به همین راحتی هم نیست،
جان‌ات را بالا می‌آورد،
اگر غریب باشی.
***

 

[Tara Motlagh]

از غربت برایت بگویم؛
خاک‌اش باتلاق،
درخت‌اش دار،
هوای‌اش غبار،
دریای‌اش مرداب،
کوه‌اش مذاب
و آسمان‌اش همه شب است.
***

 

[Tara Motlagh]

این‌جا هر دم دل‌تنگی را به حراج می‌گذارند،
غم را تقسیم می‌کنند،
یاس می‌دهند و نومیدی می‌گیرند.
فکر را نشخوار می‌کنند
و حسرت بالا می‌آورند.
***

 

[Tara Motlagh]

ریاضی را نمی‌فهمم،
شاید چون دوست‌اش ندارم
یا شاید به خاطر جبر است.
از جبر بی‌زارم،
وقتی می‌شود معادلات پر مجهولی که،
بی‌حل و فصل ماندند
و مرا از خانه‌ام به دیار غربت کشاندند.
***

 

[Tara Motlagh]

یوغ عشق که بر گردن‌ات بی‌افتد،
نه راه چاره داری برای پیش‌رفتن
و نه راه بازگشت برای از یاد بردن.
کوله‌بار تنهایی‌ات را بر دوش می‌اندازی
و عشق‌ات را میان آغوش‌ات پنهان می‌کنی
و سختی بی‌راهه غربت را به جان می‌خری.
***

 

[Tara Motlagh]

نمی‌دانم این روزها را در خواب می‌بینم یا بیداری.
نمی‌دانم این سرما از درونم سر برآورده و تنم را به لرزه انداخته است،
یا از گرما و شرجی بیرون.
تهی هستم یا پر را هم نمی‌دانم؛
اما می‌دانم غریبی دردی‌ست به ویران کنندگی یک زلزله،
به سرمای دورترین سیاره از خورشید
و سیاه چاله‌ای‌ست که همه وجودت را در خود می‌گیرد.
***

 

[Tara Motlagh]

نفس کم می‌آورم در این شرجی پرغبار.
این‌جا که هوای‌اش را ذرات خاک پر کرده است،
نفس که می‌کشی سنگین می‌شود سی*ن*ه‌ات؛
انگار خشتی خام در گلویت جا خوش کرده باشد،
چنان بغضی که نه بالا می‌آید تا ببارد
و نه پایین می‌رود تا فرو بنشیند.
بوی نای غربت می‌دهد این‌جا.
***

 

[Tara Motlagh]

انگار دنیا همین یک وجب جاست؛
همین‌قدر کوچک،
همین‌قدر تنگ و ناچیز.
انگار دنیا را هوای غربت پر کرده‌ است؛
هر چه نفس می‌گیرم،
این سی*ن*ه بی‌هوا بالا نمی‌آید.
***

 

[Tara Motlagh]

عاشقی رسوای‌مان می‌کند
و درد بر دردهای ناتمام آدمی می‌شود.
رسوا که شدی باید کوله‌بارت را بر دوش افکنی
و قدم در جاده‌ای بگذاری
که انتهای‌اش چیزی نیست جز غربت.
این راهی‌ست که باید بروی.
چه بخواهی و چه نخواهی.
***