فایل شده ● قسم به اشک سرباز اثر آرمینا منظری ●

[ARMINA]

گیل‌ماه من... ‌.
انگار که ماه را در چشمانت اسیر و گرمای خورشید را میان دستانت پنهان کرده‌ای. انگار که تنت به بلندای سرو و به سَبزی مثل جنگل‌های گیلان است.
انگار که از آسمان آمده‌ای، روی موهایت اَبرها خوابیده‌اند. ستاره‌ها در دامنت آرام گرفته و بوی پاییز را می‌دهی.
انگار که فرزندِ دریایی، آبیِ پیراهنت رَدی از زندگی‌‌ست و هم‌صدا با نهنگ‌های اقیانوسی.
گیل‌ماه، تو فراتر از رویایی... ‌.

 

[ARMINA]

رُز آبیِ من... ‌.
اگر از آدم بودن انصراف می‌دادم؛ گل یاسی می‌شدم بر تکه‌ای آهن‌ زنگ‌زده، پرتو نوری که به چشمانت می‌تابد، مارک ش*رابی که همیشه مایل به نوشیدن آن هستی یا نوارکاسِتی که پُر از کنسرت‌های ضبط شده‌ی شجریان، شاید هم فقط می‌خواستم اَبر بشوم و بر گیسوان تو ببارم.
اگر از این روزهای تیره‌ی پاییزی انصراف می‌دادم احتمالاً از خودم به تو می‌گریختم.

 

[ARMINA]

بهارکم... ‌.
می‌گویند تو از آسمان‌ آمده‌ای، اَبرهای فروردین دوست دارند در دامنت بخوابند.
از روزهای گذشته آمده‌ای، شب‌های لاله‌زار و وقت‌هایی که عطر یاس در خیابان اردیبهشت می‌پیچید.
می‌گفت تو شاه‌بیت یک شعری، یک غزل‌ خوش قافیه که همیشه رنگ آبیِ لاجوردیِ دریاست. انگار که زاده‌ی بهار باشی، تـنت همیشه بوی شکوفه‌های گیلاس را می‌دهد.

 

[ARMINA]

این‌بار برای وداعمان صدایت می‌زنم:
- شیرینِ بی‌فرهاد... ‌.
بوته‌ی یاس بودم، تو خود مرا خشکاندی و مرا که عادت به شنیدن صدای تو داشت از یاد بردی.
یاد تو همیشه با اندوه می‌آید و غمی در هوا می‌پیچد که عطر پیراهن تو را می‌دهد.
تو هزاران شعر سپید در چشم‌هایت پنهان کرده بودی و من دوست داشتم شاعر آن‌ها باشم.
من همان گل یاسی بودم که دوست داشت روی موهایت بنشیند.
می‌خوانم برایت غزل خداحافظی را.
می‌خوانم برایت سروده‌ای از دلتنگی و خستگی.
می‌خوانم برایت شعری که در خون‌‌، بغض‌آلود می‌غلتد.
دیدارمان باشد به قیامت... ‌.
***
1402/08/12
«پایان»