دلنوشته تکمیل شده ● مستانه‌ی مهاجر اثر مهسا ●

[ALVIN]

کاش من هم کنار معشوقم آرام می‌گرفتم.
ای لیلی من.
طنازی که قلبش به بند زندگی‌ام وصل است.
آن‌جا هوا چه‌طور است؟
خاکت سرد است یا گرم؟
درد داری یا آرامی؟
زندگی می‌کنی یا بی‌نفس مانده‌ای؟

 

[ALVIN]

جایت راحت است؟
دلتنگ مجنونت نشدی؟
زیر خاک بودن چه حسی دارد؟
بهشت یا جهنم هستی؟
کجایی که دگر بی‌طاقت شده‌ام؟
بگو در کدام دنیا پا گذاشتی که من هم با تو پا بگذارم.

 

[ALVIN]

ای ققنوس عاشقم.
چشمانم را در این گریبان بستم
دگر تو مرا بیدار کن.
ای شمران قلبم تو در کدام دیاری؟
دیار عشق، یا مرگ؟

 

[ALVIN]

خاک ریختم رویت.
اما این خاک‌ها بی‌معنی است.
تو چنان در دلم آشوب کردی.
که نمی‌دانم خاکت بهشت است یا جهنم؟
شیرین من.
ای ستایش‌گر معصوم.

 

[ALVIN]

تو را دوست می‌دارم
اینک قلبم با تو رهگذر است.
هی بانوی من
ز زنده گور می‌شوم.
اما به یاد تو در این جهان سکوت می‌کنم
می‌مانم.
در کنار تو و یادگاری‌هایت می‌مانم.
در پیشه‌ی عشقت می‌سوزم و می‌‌سازم.
و در قیامت عشق تو را می‌بینم.
روزگار به ساز سرنوشت رقصید.
من هم به ساز رفتن می‌رقصم.

 

[ALVIN]

نرو
بمان، کم مانده.
این جان، نادر و بی‌چیز می‌آید
به کنارت فرا می‌آید.
منتظرم بمان.
که وصال عشق‌مان در قیامت تمام است.
خاک را حس کن.
که مجنونت هم به تو می‌پیونند.
لیلی زِ رخسار می‌میرد.
مجنون زِ ناله آه می‌کشد.

 

[ALVIN]

رخ تو مرا در این جهان زینت کرد.
آیا تو مرحمی یا زخم؟
صدای شکر گفتنت مرا جان می‌دهد.
روزگار گذراست!
من هم می‌گذرم.

 

[ALVIN]

دردمان یکی یا دو تا نبود!
روح‌مان پیوسته در مجنون است.
آخ مانند زهر جانم را خراش می‌دهد.
تو چه‌طور موجودی هستی؟
روحت زنده است یا جانت؟
قلبت بی‌گناه است یا جهان منِ بی تو؟

 

[ALVIN]

درد و افسوس مانعی ندارند.
همیشه مرا رنج می‌دهند.
تو به من رحم نکردی؟
چه انتظار ز افسوس است که من را عفو کند.
پیامبر و امامان حدیث دارند.

 

[ALVIN]

تو هم حدیث ستودنی من هستی.
چه تاریخ چه کشور تو را باید بشناسند.
چه خدا چه بنده همه من را باید درک کنند.
این صدای من ز حنجره گفتار است.
بمانم داد بزنم یا برم و دگر این صدای را خاموش کنم؟