دلنوشته تکمیل شده ● مستانه‌ی مهاجر اثر مهسا ●

[ALVIN]

کلید یا روشن می‌شود یا تاریک.
یا به خانه جان می‌دهد یا جان می‌گیرد.
اما نه کلید نه خورشید طلوع‌اشان خانه را درخشان نمی‌کنند.
صدای تو از این خانه در سکوت محو است.
چشمانت بسته از این اخم‌های این مرد!

 

[ALVIN]

راه میرم شاید توان داشته باشم.
اما پاهایم قفل‌اند حرکت نمی‌کنند.
یخ کرده‌ است همه وجودم در یک وقفه ایستاده است.
این دست‌ها گرمای رخ تو را می‌خواهند.
سخنور من بیت بگو نثر بگو اما صدایم بزن.

 

[ALVIN]

خانه بدان تو دلگیر شمسی است.
ماه و ستاره مکمل‌اند!
من و تو از هم جدا.
رویای بی‌ریای من.
بوی تو از این خانه پر کشیده‌ است.
آه می‌کشم.
چون جز آه کشیدن کاری از برم نمی‌آید.

 

[ALVIN]

مبل‌های خانه ز دوری‌ات کنجکاوند.
کی روی این مبل‌ها می‌نشینی؟
کی پرده‌های این خانه از این پنجره‌ی سیاه می‌کشی.
چشمان خواب آلودم چه‌گونه تو را فراموش کنند.
ای رویای سپید!
این عالم گمراه من را کی با طرابت می‌کنی؟
امروز، فردا، یا هیچ‌وقت!

 

[ALVIN]

روز‌های آخر است.
این خانه تو را به فراموشی سپارد.
و من سادگی‌ات را در این قلبم جای دادم.
میرم، از این دنیای فانی!
ای وداع کننده من.
دوستت می‌دارم.
ای شمایل جزیره‌ای من!

 

[ALVIN]

منت بگذار.
تا بی‌منت این قصه را ترک نکنم.
هی معشوق قدیمی!
تو را به خاک و خدا را به روزگار می‌سپارم.
این آخرین گفتارمان است.
ای بدرود لیلی من!